Week50

Het alternatief lag 5 kilometer verderop. In de wijk Trinity Beach vonden we een camping waar nog plaats genoeg was. Het was een prima camping maar zonder de unieke ligging aan het strand. Om bij het strand te komen moesten we toch nog 5 minuten met de auto. Over de auto gesproken, als alles goed gaat zijn er deze week wat eventuele kopers die de auto komen bekijken.

Dinsdag 22 juni. Vandaag beginnen we ook met de auto. Het benzineslurpende vierwielmonster moet terug naar de garage om de laatste reparaties, in verband met de Australische APK, te laten verrichten. Dat betekent voor mij vroeg opstaan. Voor zevenen loopt de wekker af, even douchen, een snel ontbijt, en iets voor acht sta ik met de auto bij de garage. Sleutels inleveren en me maar zien te vermaken totdat ze bellen dat ie klaar is. Kon wel even duren zeiden ze, misschien zelfs helemaal vandaag niet. Gelukkig ligt de garage redelijk in de buurt van het centrum van Cairns. De rest van de ochtend de tijd doden met koffie drinken op een terras, internetten, winkelen, en langs de haven slenteren.

Aan het eind van de ochtend maar even met Thea gebeld wat hun plannen zijn voor de dag. Reuze handig hoor als je allebei een mobiele telefoon hebt tijdens zon’n jaar.
Thea, Lisa en Mirthe blijken al in de stadsbus van de camping naar het centrum van Cairns te zitten. Tegen een uur of één ontmoeten we elkaar in hartje Cairns. We gebruiken het begin van de middag om maar eens flink wat souvenirs in te slaan. Je komt hier tenslotte niet iedere dag dus er moeten wel wat leuke tastbare herinneringen worden meegenomen naar Nederland. Ik ben benieuwd hoeveel kilo overgewicht (mbt de koffers) we op de terugreis hebben.

Tegen drieën belt de garage dat de auto klaar is. Ik ga hem gelijk ophalen. De rekening valt mee, ondanks een behoorlijk lijstje met reparaties, veel kleine dingen, komen we maar net boven de vijfhonderd dollar uit. Samen met nog twee servicebeurten, een nieuwe accu en 4 nieuwe banden zijn dit de kosten voor het hele jaar. De benzine maar even niet meegerekend. We mogen niet mopperen, een heel jaar rondgereden, over fatsoenlijk en minder fatsoenlijk asfalt, vele kilometers gravel, zandwegen, diepe kuilen en af en toe het strand. In het begin moesten we even aan elkaar wennen maar alles bij elkaar genomen heeft ons Landrovertje het prima gedaan.

Woensdag 23 juni. De dag begint nog droog maar vlak na het ontbijt begint het wat te regenen. Gelukkig is de temperatuur prima in orde en onder onze luifel blijven we droog. Lisa en Mirthe hebben op deze camping weer wat speelkameraadjes. Op de camping in Noosa Heads (ten Noorden van Brisbane) stonden we naast een Australische familie die al vier jaar lang aan het rondtrekken is. Ze hebben twee zoontjes, Jed ( 5jr) en Max (9 jr). Op de camping in Noosa Heads hebben ze niet echt veel met elkaar opgetrokken maar om de een of andere reden klikt het hier gelijk. Ze halen elkaar regelmatig even op en hebben vanochtend een flinke partij Australisch Monopoly (gebaseerd op Australian Football) met elkaar gespeeld.

Vandaag hebben we onze eerste seamail pakketverzending gedaan. Na een jaar rondrijden is het niet meer mogelijk om met alle verzamelde spulletjes binnen de grenzen van 4 keer 20 kg. bagage het vliegtuig in te stappen. Een deel geven we weg, een deel proberen we nog te verkopen en een deel sturen we op, per post. Natuurlijk hebben we onderzocht of het handiger (lees: goedkoper) was om het per zeecontainer(tje) te versturen maar dat viel toch wat tegen. Pas als je echt heel veel hebt kan dat uit. Voor ons betekent het dus dat we gewoon per post een deel terugsturen. Vanochtend is er dus een doosje met 18,5 kilo aan boeken richting Nederland gegaan. Waarschijnlijk gaat er volgende week nog zo’n doosje met andere spulletjes naar Nederland. En natuurlijk zitten onze koffers ook nog eens propvol.

Aan het eind van de ochtend stappen we met z’n viertjes in de auto voor een bezoekje aan Kuranda. Een bergdorpje zo’n twintig kilometer verderop. We waren al eerder in Kuranda geweest, toen hadden we er een aantal winkeltjes gezien met prachtige didgeridoo’s. Nu is het tijd om er één aan te schaffen. Zoals de buitenlanders in Nederland een paar klompen of een windmolen kopen zo koop je als toeristische buitenlander in Australië een didgeridoo. Veel nepdidgeridoo’s worden in massaproductie gemaakt maar de echte didgeridoo’s zijn gemaakt door de plaatselijke aboriginalbevolking. Maar ook gedeeltelijk door termieten, want die zijn verantwoordelijk voor het uithollen van het ronde stuk hout. De aboriginals werken ze helemaal af en versieren het met prachtig schilderwerk. In Kuranda zijn meerdere winkeltjes die garanderen dat het authentiek didgeridoo’s zijn. Wij geloven dat graag en gaan op zoek naar een mooi exemplaar. Natuurlijk koop je zo’n didgeridoo omdat ze er mooi uit zien maar je wilt er natuurlijk ook op spelen. We hadden al eerder wat geoefend maar ook vanmiddag krijgen we weer wat beginnerslesjes. Vooral Lisa is helemaal enthousiast en krijgt er ook behoorlijk wat geluid uit. En als de plaatselijke verkoper haar nog wat speciale geluidseffecten leert (de kangaroo en de dingo) is ze helemaal het baasje. Het uiteindelijke resultaat van dit bezoekje is de aanschaf van niet één maar zelfs twee didgeridoo’s. De meisjes willen dolgraag samen een eigen didgeridoo hebben. Natuurlijk wordt er een meebetaal afspraak gemaakt. De didgeridoo’s worden door de winkel opgestuurd naar Nederland. Het wordt nog spannend wie er eerder zijn, wij, of de versierde uitgeholde stukken hout.

Donderdag 23 juni. Het is vandaag heerlijk weer, gisteren heeft het nogal geregend maar vandaag is het weer helemaal top. Het blijft toch een beetje onstabiel in deze omgeving. Het wordt ook nog wel lastig om de komende dagen nog een perfect duik/snorkel dagje te plannen. Het weer in Cairns kan prima zijn maar op het reef is het de laatste weken behoorlijk onrustig. Veel hoge golven en het onderwater zicht is niet al te best. Voor het duiken zijn de golven niet al te vervelend maar Lisa en Mirthe moeten natuurlijk ook weer fatsoenlijk kunnen snorkelen. En snorkelen met een golfslag van een meter of twee is niet echt ideaal.

De ochtend rommelen we wat aan en de beide dametjes spelen met Max en Jed. Er wordt weer een flinke partij AFL Monopoly gespeeld. Direct na de lunch gaan we naar het strand, dat werd wel weer eens tijd. Het strand van Trinity Beach is prima. En ook het uitzicht is helemaal top. Prachtige bergen met veel bomen en imposante rotsen op de achtergrond. De watertemperatuur is nog steeds een graad of 24, en dat terwijl het hier winter is. De tijd vliegt voorbij en aan het eind van de middag zoeken we de camping maar weer eens op.

De ouders van Jed en Max (Dunk en Beth) reizen al vier jaar door Australië. Ze zijn vier jaar geleden vertrokken uit Melbourne met het idee om een half jaar te gaan reizen. Het is uiteindelijk ruim 4 jaar geworden. Ze verdienen hun geld op plaatselijke markten door zelfgemaakte sieraden te verkopen. Beth koopt lokale Australische zaden en maakt daar mooie armbanden en kettinkjes van. Natuurlijk zijn Lisa en Mirthe onder de indruk van al dit moois en besteden een deel van hun gespaarde geld aan deze lokale sieraden. Dunk en Beth hebben trouwens net besloten om een tijdje in Cairns te blijven. Ze hebben vanaf volgende week een huis gehuurd en verheugen zich daar erg op. Als je ruim 4 jaar aan het rondreizen bent dan is het natuurlijk wel een apart gevoel om weer in een huis te wonen. Al hebben ze wel in Darwin een tijdje in een (kleine) cabin gewoond. Als het goed bevalt, willen ze zich misschien definitief vestigen in Cairns. Vooral de beide jongens zijn wel toe aan wat vastigheid, volgens de ouders.

De avond brengen we door met Beth and Dunk. Het is ontzettend leuk om allerlei reiservaringen te delen. Het is ook erg interessant om hun opvattingen en ideeën over het leven te leren kennen. Zij hebben ook een paar maanden in Europa rondgereisd en willen van alles en nog wat weten over hoe daar nu aan toe gaat.

Vrijdag 25 juni. Vandaag weer een reisdag. Maar dan wel de kortste die we dit jaar hebben gehad. We gaan van Cairns Noord (Trinity Beach) naar Cairns Zuid (Coconut Resort), maar liefst 15 kilometer rijden. Het is niet alleen de kortste reisdag maar ook de laatste. Volgende week dinsdag wordt vanaf het Coconut Resort de caravan opgehaald en wij verhuizen dan op hetzelfde resort naar een cabin voor de laatste vijf nachtjes. Gedurende dit jaar hebben we op ongeveer 120 !!!!! verschillende campings gestaan.

We zij al eerder in het Coconut Resort geweest, het is het ultieme kinderparadijs. Een gigantische speeltuin, twee reuze springkussens, zo af en toe een filmvoorstelling en een heerlijk zwembad. Het moet lukken om onze reis hier waardig af te sluiten. Als we de camping oprijden zien we al snel een bekende camper. Het is de camper van Arno, Maaike, Dieuwke en Jippe (de Bosfluitjes). We hadden tijdens ons eerste verblijf op deze camping ook al wat met ze opgetrokken. Zij zijn na wat omzwervingen door de omgeving nu ook weer in het Coconut paradijsje terechtgekomen. De kinderen zoeken elkaar direct weer op en ’s avonds gaan we lekker met z’n allen barbecuen. Tussen de speeltuin en de springkussens is een prachtige barbecueplek gebouwd en tijdens het gaar worden van de lekkere hapjes leven de kids zich helemaal uit.

Zaterdag 26 juni. Het is deze week nog niet gelukt om de auto te verkopen. We hebben al wel wat geïnteresseerde kijkers gehad maar om danwel uiteenlopende danwel onverklaarbare redenen hebben die tot nu toe allemaal afgehaakt. Vandaag adverteren we weer in het plaatselijke dagblad. En morgen is er vlak bij de camping een wekelijkse carmarket. Als dat allemaal niet gaat lukken dan zijn er nog een aantal garages is Cairns die ook auto’s willen kopen. Waarschijnlijk bieden die niet het geld wat we er voor willen hebben. Als dat zo is dan hebben we als laatste vangnet nog een afspraak met Dunk en Beth. Omdat ze zich vanaf volgende week definitief gaan vestigen in Cairns willen zij de auto wel verkopen voor ons, natuurlijk tegen een kleine commissie. Dat is dus wel een kwestie van vertrouwen maar we hebben het idee dat dat wel goed zit. Eerst de komende dagen maar even afwachten.

Lisa en Mirthe zijn de hele dag weer flink aan het spelen met Dieuwke, ze vinden het heerlijk om weer eens een Nederlands sprekend vriendinnetje te hebben, en hangen graag ‘de grote zussen’ uit. ’s Avonds gaan ze samen met de hele familie “Bosfluit” naar de openluchtbioscoop. Gewapend met een flinke zak zelfgebakken popcorn (magnetron) en een eigen stoel zitten ze heerlijk te kijken naar een film over twee onhandige mannen die een kinderdagverblijf proberen te runnen. Ze komen enthousiast terug. Nadat we ze doodmoe in bed hebben gerold gaan wij nog even een afscheidsborrel drinken met Maaike en Arno. Ondanks het feit dat de avonden op dit moment behoorlijk fris zijn trotseren we de omstandigheden en hebben het weer erg gezellig. Morgen gaan Maaike, Arno, Dieuwke en Jippe weer naar een andere plek, ergens richting Brisbane.

Zondag 27 juni. De dag begint al vroeg, om kwart over zeven loopt de wekker af voor mij. Niet omdat we graag vroeg opstaan maar wel omdat er vlak bij de camping een automarkt is waar we een volgende poging gaan ondernemen om het groene vierwielmonster te verkopen voor een acceptabele prijs. Iets na achten rolt er weer een sms-je binnen. Dat is voor ons hier de manier om het Europees Kampioenschap voetbal te volgen. Direct na afloop van de wedstrijden van het NL-elftal worden we op de hoogte gebracht. Bedankt!!!! Het lukt eigenlijk niet om daadwerkelijk iets te bekijken. De wedstrijden worden door een betaal-TV zender uitgezonden, in de TV-rooms op de campings is dat niet aanwezig. Bovendien is het tijdstip van vijf uur ’s ochtends natuurlijk ook niet ideaal. Dus de actuele situatie gaat ’s ochtends tegen een uur of zeven/acht per sms, vervolgens lezen we dankzij het internet een paar uurtjes later de eerste verslagen, aan het eind van de middag lukt het meestal om via de wereldomroep nog wat extra informatie te krijgen en de volgende dag lezen we in de Australische kranten de persberichten. Dus je begrijpt, de stemming zit er helemaal in hier. We gaan er wel van uit dat al onze voetbalminnende familieleden en kennissen hele videobandverzamelingen van de wedstrijden aan het aanleggen zijn. Mocht Nederland de finale gaan bereiken, door bijvoorbeeld de Portugezen om te kopen, dan zitten we tijdens die wedstrijd in de lucht, te gast bij Qantas Airways, ergens tussen Singapore en Londen.

De automarkt ging trouwens redelijk. Ondanks het feit dat er maar weinig bezoekers kwamen had ik toch 4 mensen voor een proefrit en serieuze belangstelling. Ondertussen is het eerste bod ook binnen. Niet echt om helemaal dolgelukkig van te worden maar we wachten morgen ook nog even af.

Het waait de hele dag al behoorlijk hard. Gelukkig brandt de zon er flink op los en kunnen we nog even een dagdeeltje aan het zwembad doorbrengen. Door de frisse nachten is het zwembadwater behoorlijk afgekoeld. Maar ik heb met de meisjes (behalve de grootste van de drie) afgesproken dat we bikkels zijn en dat een beetje fris water ons niet kan tegenhouden. Dus even een klein duikje en snel er weer uit.
Morgen voor de laatste keer de website updaten vanuit een internetcafé. Onze allerlaatste, en afsluitende update doen we gewoon vanuit Nederland. Het bijhouden van de website heeft erg veel tijd en moeite gekost maar heeft nog veel meer opgeleverd. We houden er een prachtig reisverslag aan over, we hebben iedereen goed kunnen laten meedelen met deze reis en we hebben er erg veel leuke reacties op gehad, zowel van bekende als onbekende mensen. We hebben gedurende dit jaar meer dan 8000 bezoekers gehad op onze site.