Onze drang naar het maken van mooie reizen is eigenlijk pas in 2003 echt op gang gekomen.
We zijn met kids (7 en 8 jaar) in het vliegtuig naar Perth (Australie) gestapt voor een sabbatical van een jaar!
Hieronder de linkjes naar alle weekverslagen van onze Australië en Nieuw-Zeeland reis:
Hieronder het hoe en waarom van toen…
Voorjaar 2003. Waarom deze reis. Waarom niet zou eigenlijk onze wedervraag zijn. We zijn allemaal gezond, we hebben de financiële middelen, en we zijn alle vier nieuwsgierig van aard, kinderen hebben deze nieuwsgierigheid per definitie nog, volgens mij.
Bovenstaande geeft het al weer volgens mij. Het is geen vlucht het is een ontdekkingstocht. Op 1 januari 2003 maakte René de opmerking dat we inderdaad nog weer een leuk jaar in Zwolle door konden brengen, maar dat het net zo goed een wereldreis zou kunnen worden. Dat had hij nou niet moeten zeggen! Binnen een dag was door mij het hele internet afgezocht naar de mogelijkheden voor een dergelijke reis. Meerdere wereldreisverslagen waren gedownload en toegevoegd aan de favorieten. Sites voor de verhuur van woningen, het verkrijgen van visa, kosten van vliegtickets, campers, etc., etc. bekeken. Binnen een week was de beslissing genomen. De keuze was: Nu of over ca. 15 jaar een dergelijke reis. Het lijkt ons namelijk nogal lastig zolang met kinderen onderweg te zijn als ze op de middelbare school zitten of aan een studie beginnen. Niet onmogelijk natuurlijk, maar de kans dat ze dan een jaar over zouden moeten doen op een school is waarschijnlijk groter. Bovendien weet ik niet tot welke leeftijd de kinderen zullen staan te springen om een heel jaar met papa en mama op te trekken.
En waarom dan Australië? Ook dit is een vrij eenvoudig verhaal. We willen wel ergens heen waar we de kinderen ook de leuke dingen voor hun jeugd kunnen bieden. Zwembaden, speelgelegenheden, etc. En uiteraard in verband met de verantwoordelijkheid voor de beide dames, een redelijk veilig gebied. Niet al te veel nare ziektes en/of ontberingen. Bovendien leek het ons niet handig opstand uit te roepen door de kinderen dagelijks aan de rijst te zetten of elke dag voedsel voor te zetten wat ze nog niet kennen. En de waarheid gebiedt mij te zeggen dat wij zelf ook wel een beetje aan onze westerse luxe gewend zijn. Het hoeft geen overlevingstocht te worden.
Zit er dan geen enkele ideologie achter? Natuurlijk wel. Wij zijn ons bewust van het feit dat wij zijn opgegroeid in een veilig land en de middelen tot onze beschikking hadden uit te groeien tot de personen die we nu zijn met de goederen, roerend en onroerend, die nu in ons bezit zijn. Maar zo tegen de 40 komt toch af en toe de gedachte op: Doe ik de dingen die ik leuk vind. Haal ik uit mijn leven wat erin zit. Is onze manier van leven de beste weg voor ons. Vind ik de drukke agenda (opvoeden, werk, sport, familie, sociale contacten, etc.) echt leuk. En dan is een dergelijke uitdaging aangaan volgens ons een prima mogelijkheid om achter het antwoord op deze vragen te komen. Het is een soort ‘reset’ van ons leven.
Na het bekijken van allerlei sites en folders over Australië zijn wij overigens alleen nog maar enthousiaster over ons plan geworden. Wat een schitterend land. Ook de reactie van mensen die zelf een tijdje (meestal een week of 6) in Australië zijn geweest, ondersteunen ons plan. Het land is groot en uitdagend genoeg om er een jaartje rond te trekken, dit krijgen we van meerdere kanten bevestigd.
Tja en dan de realiteit. Als de keuze is gemaakt moeten alle voorbereidingen worden getroffen en de keuzes worden gemaakt. Het plan bedenken is één ding, maar het uitvoeren is een tweede. Er zijn vrij veel zaken die we hebben opgebouwd in ons bestaan tot nu toe. Keuzes die nu moeten worden gemaakt rond het huis, de banen, onderwijs, wanneer gaan we, etc. Aan de slag dan maar.
Wij hebben beiden de afgelopen jaren wat trainingen gedaan op het vlak van persoonlijke ontwikkeling. Ook zijn wij beiden zeer geïnteresseerd in NLP-achtige zaken. Voor ons komt het erop neer dat wanneer je je op iets dergelijks instelt en dat met je hele hart doet, je de zaken schijnbaar moeiteloos voor elkaar krijgt. De dingen die dan gebeuren zijn geen toeval, maar vallen je toe. Dat maakt dat het voor ons niet zo’n grote verrassing is dat de voorbereidingen zo soepel verlopen. We weten dat we alle twee voor 100% achter deze keuze staan. Er zit bij ons geen spoortje twijfel. Ik kijk in ieder geval iedere keer weer op van vragen als: “Wat was nou de moeilijkste keus. Ben je niet bang voor je pensioen. Waar moet je nou wonen als je terugkomt in Nederland. Ben je niet bang dat je kinderen niet kunnen wennen, eerst daar niet en daarna in Nederland weer niet”. Geen idee en wij zien ook geen reden hier energie in te stoppen.
Als eerste bepalen we wanneer we gaan. We zijn het er al gauw over eens. Omdat René ook in het onderwijs zit, is het waarschijnlijk het handigst om een schooljaar weg te zijn. Dit zal voor de kinderen ook wel makkelijk zijn. Ergens midden in een schooljaar in een klas binnen vallen is vast wat lastiger. Ook al wordt het weer hun eigen klas. Juli 2003 – juli 2004 wordt het dus.
De keuze met betrekking tot de woning wordt verkopen. Het verhuren hebben we wel onderzocht, en zou waarschijnlijk ook wel gelukt zijn. Maar toch, op de een of andere manier voelt het niet goed. Na een jaar terugkomen, koffers in de hand, sleutel in de voordeur en: “Hallo huis, daar zijn we weer”. Juist de keuzemogelijkheid na terugkomst spreekt ons ook aan. Daarnaast nog de kleinere praktische redenen. Je laat toch meer verantwoordelijkheid bij mensen in Nederland achter. Je weet niet hoe je je huis aantreft na dat jaar. De kans dat je het huis exact een jaar kunt verhuren is waarschijnlijk ook niet erg groot. Kortom, in de verkoop dat huis. Gewoon via een makelaar, en zie daar binnen een week is ons huis verkocht.
Ook de banen gaven niet al te veel problemen. René heeft het uitstekend naar zijn zin bij zijn huidige werkgever. Dat maakt dat hij zijn manager verzoekt om een jaar onbetaald verlof. Dat is na één gesprek geregeld. 1 augustus 2004 gaat René verder bij het Deltion college.
Ik heb na mijn eerste serieuze baan, 13 jaar bij dezelfde werkgever, geroepen dat niet direct te willen herhalen. In juni werk ik 6 jaar bij Univé, dat voelt op dit moment voldoende. Of nu op zoek naar een andere baan of over een jaar, dat maakt het verschil niet.
Laatste grote item, de school van de kinderen. René maakt een afspraak met de leerplicht ambtenaar. Zij geeft aan dat ze het wel bijzonder vindt een dergelijke aanvraag, geen dagelijkse kost voor haar. Haar voorstel is om met de huidige school van de kinderen een lesplan op te stellen voor het jaar en lesmateriaal mee te nemen. Het feit dat René zelf werkzaam in het onderwijs is, maakt het voor ons natuurlijk wel makkelijker. Schooljaar 2003-2004 met Meester René. Ik heb een gesprek met de directeur en de adjunct-directeur van de school en deze tonen zich onmiddellijk enthousiast. Zeker als ze horen dat we in contact blijven via de website en de e-mail natuurlijk. Naast de lees- schrijf- en rekenlessen kunnen de kinderen mooi projecten van Australië en kangaroe’s maken. Ze zeggen alle medewerking toe. De opmerking dat groep 5 en 6 (respectievelijk Mirthe en Lisa) ook wel ideale schooljaren zijn dit plan uit te voeren, omdat het ‘meer van hetzelfde’ leren is voor de kinderen, geeft ook een goed gevoel over onze timing.
Bovenstaande zijn voor ons de belangrijkste grote beslissingen geweest. De rest is ‘regel werk’. Abonnementen opzeggen, verzekeringen regelen, visa, paspoorten, vliegtickets, etc. Wel veel werk, maar niets is niet te regelen.
