Ga naar de inhoud

Week46

week46: 24 mei t/m 30 mei 2004 geschreven door: René
 Diploma’s en een verjaardag
Maandag 24 mei. Weer een uitje vandaag, hoewel uitje is misschien niet helemaal het goede woord want ik ga m’n aanvullende duiken doen voor het volledige PADI-Open Water certificaat. In augustus vorig jaar hadden we al het eerste deel gedaan, vorige week twee recreatieve duiken op de WhitSundays, en vandaag dus de afrondende duiken. Het duiken doen we bij een duikfirma op Magnetic Island. Dat is een eiland recht tegenover Townsville, een minuut of twintig met de ferry. Het voordeel van duiken op Magnetic Island is dat het rechtstreeks vanaf het strand kan, je hoeft dus niet eerst in een boot. En dat maakt het een stuk goedkoper. Thea en de meisjes blijven op de camping en gaan ’s middags een eigen programma afwerken. Dinsdag doen we het precies andersom, Thea gaat dan duiken en ik blijf met de kids in Townsville.

Nu hadden we een beetje het idee dat we even twee duikjes konden gaan doen, om vervolgens ons diploma te kunnen afhalen. Maar dat ging even anders, we zijn behoorlijk afgeknepen. Ik kon me aansluiten bij een tweetal andere duikleerlingen en met z’n drieën hebben we eerst in het zwembad onze kunsten moeten vertonen. Daarna in volledige duikuitrusting, inclusief loodzware loodgordel en volle zuurstoffles, een kleine maar pittige wandeling naar het strand waar onze oefenbaai was gelegen. Toen een kleine drie kwartier in, en vooral onder water. Niet om wat te genieten van al het moois maar vooral weer om allerlei moeilijke oefeningen te doen. Na de eerste duik weer terug naar het strand, nieuwe zuurstofflessen aankoppelen, en hup weer het water in. Daar weer een kleine drie kwartier de boel onveilig gemaakt en vervolgens weer de wandeling terug. Het duiken vanaf het strand was op zich wel heel bijzonder want er waren nogal hoge golven. Dat maakte het water behoorlijk troebel en we moesten erg dicht bij elkaar blijven om niemand kwijt te raken. Met een hulplijn probeerde onze instructrice ons niet te laten verdwalen. Niet helemaal gelukt want bij het weer boven komen tijdens de laatste duik waren we met twee duikers minder. Even later kwamen ze dik vijftig meter verderop boven water, volledig het spoor bijster. Maar goed, mijn duiken waren prima gegaan, alle speciale opdrachten keurig uitgevoerd, dus ik dacht dat het allemaal al voor elkaar was.

Maar helaas, toch ook nog een afsluitend theoretisch examen waar ik me tijdens de lunch op kon voorbereiden. Gelukkig had ik gisteren nog het theorieboek doorgelezen om er weer een beetje in te komen. Tussen het studeren door werd ik ook nog even het zwembad ingedirigeerd om de verplichte zwemtest uit te voeren. Tweehonderd meter zwemmen en aansluitend tien minuten watertrappelen. Nu hadden we dat in Exmouth (West Australië) ook al moeten doen maar voor die argumenten waren ze niet vatbaar. Na het zwemmen nog even studeren en aansluitend het examen. Op zich ging dat behoorlijk goed en aan het eind van de middag werd ik gefeliciteerd met m’n diploma. Uiteindelijk was ik ’s avonds om zeven uur weer terug op de camping, behoorlijk afgepeigerd maar wel met een goed gevoel dat het allemaal gelukt was.

Thea en de meisjes hadden de middag doorgebracht in een groot aquarium met daarin allerlei spectaculaire vissen en koralen die hier voorkomen in de buurt van het Great Barrier Reef. Nu hadden we al meer aquaria bezocht deze reis dus op zich was het wel leuk maar niet uniek. Naast het aquarium complex lag een grote, omniversum achtige, filmtoestand waar ze een film over special effects hebben bekeken. Daar waren ze alle drie behoorlijk van onder de indruk. En zo hadden we alle vier een prima dag.
Dinsdag 25 mei. Ook vanochtend loopt de wekker vroeg af. Om zeven uur stapt Thea uit bed voor haar dagje duiken. Na gisteravond nog flink gestudeerd te hebben gaat ze ook met de ferry richting Magnetic Island. Uiteindelijk krijgt ze een vergelijkbaar programma voorgeschoteld als ik gisteren al had gedaan. Met hetzelfde resultaat, aan het eind van de middag mag ook Thea zich gecertificeerd PADI Open Water duiker noemen. Dat betekent dus dat we in de komende weken nog een mooie boottocht gaan maken naar het Great Barrier Reef om daar heerlijk recreatief te gaan genieten van de visjes en het koraal.

Het middagprogramma voor mij en de meisjes bestond uit een bezoek aan het plaatselijke dierenpark. Onder de naam Billabong Sanctuary hadden ze een verzameling dieren bij elkaar gebracht die we op zich al wel vaker hadden gezien, gewoon in het wild zelfs. Het leuke aan dit park was dat je de dieren ook echt mocht aanraken en aaien. Het was er niet druk en we konden gewoon aanhaken bij een oppasser die een ronde door het park maakte en bij allerlei dieren veel informatie wist te geven. Ze hadden een behoorlijke verzameling krokodillen, zowel de kleinere freshwater krokodillen als de enorme, en zeer gevaarlijke saltwaters. Ze werden gevoerd en dat was toch wel een machtig gezicht. Even verderop kwamen we aan bij de Koala’s. Het hoogtepunt was het knuffelen van een Koala, Lisa en Mirthe hebben allebei een verteterende Koala in hun armen gehad.

Na de Koala’s gingen we naar een plek waar je een krokodil mocht vast houden. Natuurlijk geen grote saltie, maar een jong freshie. Lisa leek het wel wat om zo’n beestje eens in de hand te hebben. Gelukkig hadden ze hem wat gebruikersvriendelijker gemaakt door een stukje tape om z’n bek te plakken. Vol trots laat Lisa zich met babycroc op de foto zetten. Via de dingo’s, die we niet mogen aanraken maar waar we wel veel uitleg over krijgen, lopen we weer naar het voeren van de grote krokodillen. Er was ook een fotograaf die foto’s kwam maken voor nieuwe ansichtkaarten, dus ze deden erg hun best om het er een beetje spectaculair uit te laten zien. En dat lukte. Tenslotte weer naar de andere kant van het park voor de wombats en de slangen. Zo zitten de meisjes op een gegeven moment met een wombat van ruim 22 kilo op hun schoot. En als hoogtepunt mogen ze ook nog een echte python vasthouden. Ze zijn dus behoorlijk dapper geweest deze dag en het was een geweldige leerzame ervaring voor ze.

We rijden terug naar de camping om te wachten op het telefoontje van Thea dat we haar van de ferry kunnen afhalen. Als dat na zessen komt sluiten we deze, voor ons allemaal, enerverende dag af bij Mc Donnalds.

Woensdag 26 mei. Na de schoolbeslommeringen haasten Lisa en Mirthe zich naar de caravan van een vriendinnetje. De laatste dagen hadden ze al vaker met elkaar gespeeld in de speeltuin en ook vandaag zoeken ze elkaar weer op. Het meisje heet Saatchi en is ook al uitgenodigd voor een taartje op Lisa’s verjaardag. Ook op de vorige twee campings hadden ze elkaar al gezien, en voorzichtig wat met elkaar gespeeld. Het ziet er naar uit dat ze ook op de volgende camping weer bij ons staan. Zo zie je maar, er is kennelijk een soort gemiddeld reistempo voor ouders met kinderen. Het is trouwens erg leuk om te zien en te horen dat ze wel degelijk vooruitgang hebben gemaakt met hun Engels. Het verstaan gaat prima en het spreken soms best aardig. Vooral Mirthe babbelt er vrolijk op los met af en toe een vlekkeloze Engelse volzin. Lisa is wat ingetogener maar ook zij maakt zich prima verstaanbaar voor de Australische kinderen.

Ik ga nog even naar het kantoor van Qantas om de vliegtickets voor de terugkeer naar Nederland te regelen. We hadden al telefonisch gereserveerd maar krijgen nu, na betaling van de nodige extra kosten i.v.m. onze routewijziging, de definitieve tickets. Als alles volgens plan verloopt, zitten we op 4 en 5 juli alles bij elkaar weer een dikke 22 uur in een vliegtuig. Eerst van Cairns naar Singapore (6,5 uur vliegen) vervolgens 4 uur overstaptijd, daarna van Singapore naar Londen (13,5 uur vliegen) en nog 3 uur overstaptijd in Londen en tenslotte nog een dik uur vliegen naar Amsterdam. Dit alles bij elkaar opgeteld maakt dat we, na verrekening van de nodige tijdzones en de zomertijd, op maandag 5 juli tegen een uur of elf weer op Nederlandse bodem staan. Het komt nu toch wel echt dicht bij!!!!

De woensdagmiddag brengen we door aan de oevers van de Rockpool, een gigantisch kunstmatig zwembad maar dan op een natuurlijke manier aangelegd tussen de rotsen. Direct achter de Rockpool ligt de echte zee dus het uitzicht is perfect. Het voordeel van de Rockpool is dat de vervelende kwalletjes ontbreken. Zonder gevaar voor lijf en leden zwemmen we heerlijk in het rond. Het is al dagen (eigenlijk al weken) heerlijk weer, ook de avonden zijn qua temperatuur erg prettig.

Donderdag 27 mei. Vandaag is het feest, Lisa wordt 10 jaar!!!! Zij is de laatste die haar verjaardag aan de andere kant van de wereld mag vieren. Al weken lang werden de nachtjes afgeteld en de opwinding werd steeds groter. Ze hebben de nacht in hun eigen tentje geslapen en ’s ochtends om acht uur denderen ze de caravan in. Na de nodige felicitaties, knuffels en een tweetalig verjaardagslied worden de cadeautjes uitgepakt. De buitenboel is versierd, haar dag kan nu al niet meer stuk. Na het ontbijt gaat Lisa met Thea mee naar de supermarkt om taart te kopen. Als ze weer terug zijn wordt hun vriendinnetje Saatchie uitgenodigd voor een taartje en nog wat later zijn ook nog wat andere buurkinderen en ouders aangeschoven. Het lijkt wel een echt verjaardagsfeest! Eén van de buurmeisjes kwam zelfs met een heerlijke versgebakken chocoladetaart op visite. Die had ze samen met haar moeder gebakken om aan de feestvreugde bij te dragen.

Het feestelijke middagprogramma bestaat uit een bezoek aan het waterpark, een heerlijke waterspeeltuin met als hoogtepunt de al eerder beschreven giga-emmer die om de twee minuten leegstort boven alle spelende kinderen. Het is een echt verzamelpunt aan het worden, ook andere kinderen van de camping waren weer van de partij. Het valt ons ook op dat we voor het eerst sinds tijden weer echt veel reizende gezinnen met kinderen om ons heen hebben.

Na vieren gaan we naar de plaatselijke midgetgolfbaan om nog een balletje te slaan. Ook Saatchi was nog van de partij dus het leek voor Lisa wel een echt kinderfeestje. Als daarna het avondeten bestaat uit pannenkoeken kan de dag helemaal niet meer stuk voor Lisa. Na het eten kruipen Lisa en Mirthe nog even achter de computer om alvast een voorproefje te nemen van de nieuwste DVD-aanwinst, Finding Nemo, één van Lisa’s cadeautjes. Maar al vrij snel worden ze meegevraagd door twee buurjongens om in de speeltuin een spelletje spotlight te doen. Dat vinden ze nog leuker dan DVD-tje kijken. Tegen negenen moeten we ze, onder licht protest, weer ophalen voor een hoognodige wasbeurt, een afsluitend kopje thee en vervolgens een flinke nachtrust. Lisa is helemaal onder de indruk van de heerlijke dag die ze heeft gehad.

Vrijdag 28 mei. We vertrekken vandaag uit Townsville. Dat werd ook wel tijd want we zijn hier maar liefst acht dagen geweest. Ons langste verblijf op één plek tot nu toe. En we hebben ons geen minuut verveeld hier, Townsville was zeer de moeite waard. Bovendien hebben we onze caravan onder perfecte voorwaarden kunnen verkopen.

We rijden vandaag naar Mission Beach, ongeveer 230 kilometer noordelijker. Het is maar een klein plaatsje maar naar men zegt, zeer de moeite waard. De reclameslogan van Mission Beach is “Where the reef meets the rainforest”. Ofwel een fantastisch strand, inclusief wuivende palmen, met direct daarachter het regenwoud. Het grootste nadeel van een regenwoud is dat het er regelmatig regent. Zo ook vandaag, weliswaar een klein beetje maar het is wel weer wat anders dan wat we de laatste dagen gewend zijn. Het dichtstbijzijnde plaatsje Tully is de meest natte plek van Australië met maar liefst 4000 mm regen, gemiddeld per jaar. Het lukt ons net om de caravan droog neer te zetten, maar vlak nadat de luifel staat begint het weer te sputteren.

Het grappige is dat we de gezinnen die we in Townsville al hadden ontmoet ook hier in Mission Beach weer tegenkomen. Vooral voor de kids is dat erg fijn want ze kunnen hun speelactiviteiten van Townsville zo weer oppakken. Ook hun vriendinnetje Saatchi is weer van de partij. Ze gebruiken de hele middag om weer flink met elkaar te spelen. ’s Avonds wordt de nieuwste DVD van Finding Nemo bekeken, op zich een feest der herkenning want veel van de kleurige animatievisjes hebben ze ook al in het echt gezien. En dan niet alleen in allerlei aquaria maar ook echt tijdens het snorkelen.

Zaterdag 29 mei. Het is vandaag bewolkt maar wel droog. De meisjes spelen de hele ochtend met hun Australische vriendjes en vriendinnetjes. Gelukkig hebben ze nog wel zin om ’s middags nog even een kleine wandeling te maken. Vanaf de camping lopen we eerst naar een gecombineerd minimuseum/information centre. In het museumdeel wordt vooral veel uitleg gegeven over het regenwoud en al haar bewoners. Eén van de speciale dieren is de Cassuwary, een soort struisvogel met een blauwe kop. De omgeving van Mission Beach is de enige plek in heel Australië waar ze nog in het wild rondlopen. Maar ook hier worden ze met uitsterven bedreigd. Op de laatste kilometers tijdens de rit naar de camping hebben we ook wel twintig waarschuwingsborden gezien dat deze vogels de weg kunnen oversteken en of we alsjeblieft goed opletten. Behalve de Cassuwary barst het in het regenwoud nog van de andere diersoorten. Het is maar goed dat we ze tijdens wandelingetjes niet echt zien want je zou geen meter meer durven te lopen.

We lopen via een route door het regenwoud naar een jetty, ofwel een pier waar vandaan een aantal cruiseschepen vertrekken richting Dunk Island, dat voor de kust van Mission Beach ligt. Tijdens deze wandeling is goed te zien dat het regenwoud echt tot aan het strand loopt. Wel een heel bijzonder gezicht om zoveel overdadige begroeiing tot vlak aan de zee te zien. Er staan ook allerlei palmsoorten, veel daarvan met kokosnoten. Langs het pad liggen honderden gevallen kokosnoten weg te rotten. Wij maar hopen dat de kokosnoten boven ons nog even blijven hangen.
Op de terugweg lopen we nog langs een andere camping, recht tegenover de onze, waar ook weer één van de andere gezinnen van de camping in Townsville is komen te staan. We worden hartelijk uitgenodigd om morgenmiddag scones te komen eten. Wat het precies is weet ik niet, waarschijnlijk een soort zoete broodjes. Morgen gaan we er wel achter komen.

Zondag 30 mei. We slapen lekker uit tot een uur of half negen. Alle Australiërs om ons heen zijn dan al een tijdje wakker. Ze gaan vroeg naar bed maar zijn ook weer vroeg op. Geen grote plannen voor vandaag. Het is een stuk zonniger dan de vorige twee dagen en we rommelen een beetje rond de caravan. Tegen het middaguur wandelen we richting de winkeltjes en terrasjes van Mission Beach. Mission Beach is niet erg groot maar heeft wel een aparte sfeer. Veel backpackers, hippies en andere alternatieve figuren. Direct achter de winkeltjes ligt het strand. Ook hier weer het aparte uitzicht, aan de ene kant de oceaan, aan de andere kant het regenwoud.

Na de lunch stappen we nog even in de auto voor een rondritje door de omgeving en omdat er volgens de Lonely Planet verderop ook nog een mooie beach is. Queensland is ontzettend groen, zeker deze tijd van het jaar. Nog steeds zien we veel suikerrietvelden, zo af en toe een bananenplantage of andere fruitsoorten. Ik heb geen idee hoe het er hier aan het einde van de droge periode (The Dry, mei t/m okt) uit ziet. Zoals het er nu uitziet is het absoluut het meest vruchtbare deel van Australië dat wij gezien hebben.

Iets voor vieren zijn we terug op de camping, precies op tijd voor onze geplande sconesparty met de twee andere gezinnen. Michelle, heeft de scones gebakken en wij nemen de jam mee. Cindy levert de slagroom en zo doet ieder gezin een bijdrage. Natuurlijk is er ook nog popcorn voor de kinderen. Het duurt maar even of het is beregezellig. Het blijft leuk om reiservaringen met anderen te delen. En natuurlijk zijn Australiërs ook erg nieuwsgierig hoe allerlei dingen in Nederland gaan of juist niet gaan. De kinderen verzamelen kokosnoten en gebruiken de kokosnotenkraker die een eindje verderop bij het strand staat. Zo heeft iedereen het reuze naar zijn of haar zin. Al etend en drinkend is het al snel half acht ’s avonds, tijd om eens aan het avondeten te beginnen. Natuurlijk maken we het ons makkelijk, even een soepie met wat brood en de magen zijn meer dan gevuld.

Morgen trekken de andere twee gezinnen weer verder, wij blijven nog twee dagen in Mission Beach. Ik ben benieuwd hoe het Lisa en Mirthe gaat bevallen als ze hun vriendjes van de laatste week gaan kwijtraken.