Week37

Om 11 uur staan we dan ook in hartje Sydney. Half bewolkt en een stevige wind, vooral onderweg op de rivier was die natuurlijk goed voelbaar. Onze eerste ‘aankomst’ was zonniger. Dat staat gelukkig allemaal al op film, ehh disk tegenwoordig. Aangekomen bij Darling Harbour lopen we richting het Aquarium. De dames waren het roerend met elkaar eens. Dat zou voor papa het leukst zijn, want die had het aquarium bezoek in Perth gemist. Van de buitenkant raak je niet zwaar onder de indruk van dit evenement. Aan de kant van de haven zie je nog wat verschillende uitsteeksels van het gebouw in/op het water drijven, maar geen hoogstaande architectuur. Misschien moeten ze de architect van The Opera House nog maar even inhuren.

Binnen is het wel mooi en gezellig ingericht. Eerst natuurlijk de kleine waterbakken, ze weten de spanning op te bouwen. René en ik kunnen nog wel aardig geboeid raken van verschillende aalsoorten (wel tot 1.7m!!) die ‘gewoon’ in de verschillende rivieren voorkomen. Voor de dametjes is dat toch iets anders. Die weten dat er verschillende grote thema tanks zijn, en kunnen haast niet wachten die te bezoeken. Maar dan toch eindelijk de eerste echt grote tank in zicht. Hier wonen de ‘seals’, de zeehonden. Je kunt beneden door een glazen (plexi waarschijnlijk) tunnel lopen en de seals scheren vlak over je hoofd. Leuk, en het smaakt naar meer, want we weten dat de volgende tank haaien bevat. Op naar de haaien dus.

En daar boffen we, waren er bij de zeehonden nog twee duikers het glas aan het poetsen, hier zijn er twee die de haaien aan het voeren zijn. Het valt ons op dat de beesten niet veel honger hebben vandaag. De grootste haai (metertje of 4) proberen ze bijna een vis in zijn bek te stoppen. Maar wat ze ook doen, hij heeft geen belangstelling. Dan gaan ze met hun picknickmandje vol vis een eindje verder. Andere haaien nemen af en toe wel een hapje, maar er is zeker geen gulzigheid te bekennen. Eén van de haaien zit een duiker toch nog behoorlijk dwars. Hij blijft om de man heen cirkelen. En wel zodanig dat deze besluit de vis maar weer in het mandje te stoppen. Hierna neemt een andere haai het over, en besluit het mandje wat te ‘verschuiven’. Kortom, geen baan voor mij.

Als laatste gaan we nog bij Nemo op bezoek. Het aquarium heeft handig ingespeeld op de grote filmhit (nog niet gezien, maar ons al wel sterk aangeraden). Overal hangen borden met ‘Find Nemo’. En jawel, we komen bij een prachtige tank over het ‘Great Barrier Reef’, allemaal tropische vissen. Nu weet ik niet of het woord tank hier op zijn plaats is. Er omheen lopen zal toch al gauw een metertje of 150 zijn. Het blijkt dat Nemo en zijn kornuitjes dus daadwerkelijk op bestaande visjes zijn gebaseerd. En nu is het natuurlijk de bedoeling dat wij die aanwijzen. Leuk idee, en we vinden de meeste soorten ook nog terug. Uiteraard met enige aanwijzingen en sprekende tekeningen. Als we bijna helemaal om de tank heengelopen zijn, met allerlei verschillende ramen, is er bij de uitgang nog een soort ‘uitsmijter’. Een raam zo groot als een filmdoek, en daarvoor zijn treden gebouwd waar je kunt zitten. Leuk gedaan, en de vissen doen goed hun best ons te vermaken. Een soort ‘extra’ film, zeg maar.

Als we zijn uitgeaquariumd moeten we ons volgende doel bepalen. Ik heb mijn zinnen gezet op het Powerhouse museum. Een interactief museum over van alles en nog wat (lekker breed, echt iets voor mij ;-). René heeft het wel een beetje gehad met de musea en besluit de binnenstad in te gaan op zoek naar een internet gelegenheid. De meiden gaan met mij mee. We lopen door Darling Harbour en komen bij een leuk park/speeltuin. Hier moet uiteraard eerst even gestopt worden, want in het aquarium was vrijwel niets om te klimmen, zelfs de handstand was er moeilijk te oefenen. Bij de krokodil stond zelfs uitdrukkelijk dat het niet mocht 🙂

Het museum is weer overweldigend, een verdieping of vier met ontzettend leuk uitgestalde thema’s. Muziek, TV, space shuttle, oude treinen, robots, de keuken door de jaren heen, enz. Te veel voor de twee uurtjes die wij er zijn. Ook Lisa en Mirthe komen weer goed aan hun trekken. Niet alleen zijn er een aantal kinderhoekjes gebouwd waar van alles te doen is, ook is er een heel interactief deel over magneten, elektriciteit en lucht. Bij de TV hoek konden de dames zelf nog even achter de ‘camera’. Hartstikke leuk gedaan, en het was niet druk, dus we konden overal lekker bij.

Om ongeveer half 5 verenigen wij ons weer als familie. De meiden hangen weer op de kop in het eerder genoemde park. Omdat het nog een tijdje duurt voor de boot gaat, pikken we nog even een echt Sydney terrasje mee. Heerlijk zitten met een drankje in je hand, en lekker uitkijken over het water. Dat is natuurlijk een zeer sterk punt van Sydney, al het water. Op de kaart is heel goed te zien dat het niet gewoon een rivier is die hier uitkomt in de zee. Het water heeft allerlei zijarmen, waardoor het een zeer waterrijke stad is. Ik kan me overigens voorstellen dat je niet teveel vrienden en familie aan de andere kant van het water wilt hebben wonen, want dat kost je volgens mij heel wat reistijd.

Om een uur of zeven komen we voldaan bij de caravan terug. Nog niet wat eten betreft, maar de stad heeft ons goed gesmaakt. Sydney is zondermeer een levendige stad te noemen. Als ik al een beetje moet vergelijken, denk ik dat het wat meer ‘Amsterdams’ over zich heeft. Melbourne is misschien wat meer de werk stad, ‘Rotterdam’. Ben benieuwd of anderen dit met me eens zijn.

Dinsdag trekken we dus verder. Eerder dan gepland. Niet omdat Sydney ons niet bevalt, maar omdat we 4 april net onder Brisbaine willen zijn. Bovendien hebben de dames ‘de grote stad’ ook wel even gehad. Ze hebben absoluut niet gemopperd, maar het is goed geweest zo. We willen overigens op die datum daar zijn omdat we Lisa en Mirthe al vanaf het begin van dit jaar hebben beloofd naar de pretparken te gaan. ‘The Gold Coast’ staat bekend om de pretparken. We zouden daar dus iets later zijn, maar ……. dan is het Paasvakantie. Nu maakt dat voor onze tweemans school niet zoveel uit 😉 maar wel voor al die andere scholen die dan ook vrij hebben natuurlijk !!!! Dus de week voor de veertiendaagse vakantie hier in Australië leek ons toch wat handiger.

Sydney uitkomen gaat een stuk makkelijker dan erin komen. Althans, voor ons dan. We zitten al aan de goede kant van de stad, en bij het bestuderen van de wegenkaart blijkt zelfs dat we perfect zitten. Met een kilometertje of 5 zitten we al op een goede grote doorgaande weg en na 15 kilometer zitten we al op de Highway 1.

Het is een lekkere relaxte rit. En net als we een beetje twijfelen of we nog wel een dorpje of zo tegenkomen onderweg, voor onze veelbesproken koffiestop, zien we een bord met Servicestation. Nee maar, een pompstation mét een McD en ook nog een ‘Koffie met wat erbij’ keten. Wij zijn helemaal in de war van dit Franse autoweg tafereeltje, maar laten ons de cappuccino niet minder smaken. Ook het laatste deel gaat prima en begin van de middag komen we aan in Anna Bay. Een klein dorpje vlak bij Nelson Bay. Een wat groter dorpje weer op een landtong aan een riviermonding. We installeren ons, en ook al vonden we Sydney een mooie stad, we zijn toch blij met de ‘wat rustiger’ omgeving. Achter onze caravan is nog één rij met cabins, en daarachter is een duinovergang naar zee.

De setting is weer prima te noemen. Op de camping zijn allerlei palmbomen gepland, en het weer reageert daar goed op. Het is een graadje of 25 en ook de weersverwachting is OK. Het water van het zwembad vinden onze dames nog een beetje te koud. Maar het zwembad hier lijkt behoorlijk overbodig. De zee voorziet namelijk uitstekend in onze zwembehoefte. De watertemperatuurtest valt zeer positief uit. We zijn aanbeland in warmere wateren. De temperatuur is dik boven de 20 graden, en zal op onze tocht naar boven ook niet meer kouder worden. Dit betekent hier dikke pret met het body board. Er zijn hier ‘leuke’ golven. Iets verder in zee wordt volop gesurft, en de golven dichter bij het strand zijn heerlijke aanspoelgolven. Lisa en Mirthe raken steeds bedrevener in het spelen met de golven. Erin vallen, eronder duiken, mee laten spoelen. En met deze temperaturen kun je dat ook een aardig tijdje volhouden.

De volgende dag rijden we ook nog even naar Nelson Bay. Hier moet een mooie haven zijn, en er is ook een National Park (waar hebben we dat meer gezien) Tomaree Head. Het is een leuk levendig plaatsje. We wandelen wat rond en genieten van de haven en de stranden hier. Ik besluit de volgende dag terug te komen voor een wandeling in het NP. De dames krijg ik daar met deze warmte niet enthousiast voor.

De volgende ochtend ga ik dan ook maar meteen op pad. Vandaag zal het ook een graadje of 27 worden en dus doe ik de wandeling/klim liever in de ochtend. Het zal zeker een klimmetje worden. Het is namelijk een heuvel aan het begin van de riviermonding. De uitzichten schijnen prachtig te zijn. Met goede moed begin ik dan ook aan de tocht. En vanaf de eerste meters is het een leuke wandeling. In dit geval echter ben ik zeker niet alleen. Er lopen nog een aantal andere mensen rond. Aan het begin van de wandeling lopen drie meiden van begin 20, vlak voor me uit. Ze lopen op slippers, ik heb mijn stoere wandelschoenen aan, en verwacht ze ook binnen een paar honderd meter in te halen. Dat valt even tegen. Ze lopen niet bij me weg, maar de afstand blijft ongeveer gelijk. Zelfs als ik merk dat het klimmetje ook wat adem begint te kosten, blijven de dames rustig doorkwebbelen. Ze stoppen vlak voor de top. Als ik ze inhaal staan ze toch aardig te hijgen. Gelukkig maar.

Bovenop de heuvel zijn aan verschillende kanten prachtige uitkijkpunten. Maar daar krijgt mijn zelfvertrouwen een tweede deukje. Mijn oog valt op een vader, een moeder en een (ongeveer) 3 jarig ventje !!! Hoe zijn die nou boven gekomen?!?! Ik sta nog na te hijgen, en ik voelde me zo trots, zucht. Afijn, maar gewoon van de uitzichten genieten, en nog maar héél véél oefenen de komende tijd. Als ik na een minuutje of 10 het eerste deel weer afdaal, haal ik het gezin in. En constateer met genoegen dat het in hun tempo nog wel een behoorlijke tijd zal duren voor ze beneden zijn.

Het wandelingetje naar de tweede bezienswaardigheid van de heuvel is leuk, maar zeker niet zo spectaculair als de vergezichten vanaf de top. Er zijn aan de Noordkant van de heuvel twee plaatsen waar in de Tweede Wereldoorlog kanonnen stonden. Het uitzicht is leuk, maar aan de ingegraven bunkers is niet zoveel te zien. Zoals gezegd, wel grappig maar niet spectaculair.

Weer bij de caravan aangekomen zijn de kinderen ondertussen uit school 🙂 We besluiten de rest van de middag dan ook weer op het zeer vervelende strand door te brengen 😉 Ook de meiden zijn hierover zeer enthousiast. Ze krijgen daar ook nog bezoek van een jongetje van 3 (nee, nee, niet dezelfde). Hij wil en zal met onze dames spelen en accepteert geen nee. Het spelen wordt een beetje bij elkaar in de buurt zitten. Maar dat vindt onze jonge Aussie adonis voldoende. Dat zal later wel anders worden 🙁

Met een beetje spijt verlaten we vrijdag de camping bij Anna Bay. Dit is nou zo’n plek waar je rustig een weekje kunt doorbrengen. Maar goed, we zijn bang dat we dat nog wel een paar keer mee zullen maken. Op naar de volgende stop, Harrington. Een kleine 200 kilometer verderop. Het eerste deel van de reis gaat niet zo snel. Ze zijn hier op verschillende plekken met de weg bezig. Dat betekent een aantal keren afremmen en langzaam rijden, maar ook een paar keer stoppen. Afijn, het moet gezegd, sommige stukken weg hier kunnen wel een opknapbeurtje gebruiken. Al zijn hier ook hele stukken zeer goed, en zelfs 4-baans!! Op zich zijn we daar wel enigszins verbaasd over. Het is hier zeker niet drukker dan bijvoorbeeld ten zuiden van Sydney, toch zijn hier meer inhaalstroken (3-baans) en dus zelfs stukken 4-baans.

Het tweede deel van de reis verloopt vlotter. Maar dat is pas nadat we de smerigste koffie ooit hebben gehad. Nee, niet gedronken, want we hebben het maar niet opgedronken. Maar het leek echt nergens na. Ook Mirthe die, ondanks de warmte, zich op een warme chocolademelk verheugde, kwam bedrogen uit. Het was warm water met een smaakje. Alleen Lisa had het met haar ijsje goed voor elkaar. Ach vooruit, dat moet je ook een keer meemaken.

De camping bij Harrington is prima in orde. Het is niet zo idyllisch als Anna Bay, maar goed genoeg. We krijgen eerst een ‘kale’ plek toegewezen. Maar als ervaren trekkers nemen we daar geen genoegen meer mee. Er zijn nog genoeg schaduwplekken, dus daar kiezen we een mooie van uit. Dat doen we mede met behulp van een kompas. Jazeker, zo’n ding dat kan zeggen waar het Noorden is. Als we aankomen op een camping is het meestal begin van de middag. De zon staat dan nog redelijk hoog aan de hemel. Ik kan dan niet zo goed zien wat het Westen is (dus ook die andere drie windrichtingen niet), en dat is nou net handig om wel te weten ivm de te verwachten schaduw. Vandaar dus.

Het zwembad is hier beter, en de zee minder. Althans, alles is relatief natuurlijk. Maar het is hier meer een wandel- en viszee dan een echt zon- en zwemstrand. Er is ook een lagoon bij, maar die is niet erg blauw. De zee heeft ook een somberder kleur dan het mooie blauw dat we de laatste tijd gewend zijn. Geen idee waardoor dit komt. Zeker niet omdat we iets verder naar boven ook gewoon weer helderblauwe zeeën gaan krijgen. Wel heel leuk om rond te wandelen natuurlijk. Zoals gezegd, het water van het zwembad is weer warmer, dus de meiden zwemmen er weer op los. En als we gaan eten en René ze uit de speeltuin wil gaan halen, zitten ze lekker voor de TV. Te kijken naar Oprah Winfrey. Hmmm, misschien gaat dat Engels leren zo af en toe toch nog sneller dan we denken. En wie weet steken ze er wat van op 🙂

In de loop van de middag voel ik me overigens steeds minder. Mijn hoofd wordt erg zwaar, en ik voel me verder ook wat weeïg. Bijkomstig voordeel voor de overige gezinsleden is dat ik heel stil word. Ik haal net het eten, maar daarna kruip ik onder de wol, ehh het dekbed en val in een diepe slaap. Als de meiden naar bed gaan, verhuis ik nog even naar de bank, ondertussen is mijn keel ook pijn gaan doen. Ik lees wat, maar ben blij als wij ook gaan slapen. De volgende dag word ik weer behoorlijk fit wakker. Ik schud mijn hoofd wat heen en weer, maar dat nare gevoel is toch echt weg. Na het ontbijt voel ik me eigenlijk weer helemaal de oude. Dat was toch wel een héél kort ‘zomer’griepje 😉

De meiden zijn ons elke keer zeer dankbaar als ze een dagje de camping niet af hoeven. Ik kan me er ook wel wat bij voorstellen. Dus ze doen ook deze zaterdag zeer hun best ons ervan te overtuigen dat ze echt nergens heen hoeven. Ik doe vandaag het lagoon/strandwandelingetje dat René gister heeft gedaan. Natuurlijk hebben ze een leuk wandelpad aangelegd. Het is heerlijk, en het doet me goed. In de loop van de middag gaan we nog even met z’n viertjes naar het zwembad, dikke pret.

Vannacht gaat hier de wintertijd weer in. Het is dus op dezelfde dag als in Nederland. Althans, daar gaat dus de zomertijd in. Vanaf morgen is het tijdverschil tussen ons en Nederland dus nog maar 8 uur. En dat zal voor de rest van onze tijd hier zo blijven. Wij vinden dat echt jammer. Nee, niet dat het verschil maar 8 uur is, maar dat het hier weer wintertijd wordt. Het betekent namelijk dat het hier al vóór 7 uur donker is. En over een maandje of 1 ½ is het dus om een uur of 6 alweer donker. Wij hebben dit al eerder meegemaakt in het Noorden. Maar goed, het is toch wel weer een beetje aanpassen. Wat eerder eten (proberen), en de avonden zijn op deze manier ook erg lang.

Zondag zoals gezegd wintertijd. Wij besteden het uur extra goed door een uurtje langer te blijven liggen 🙂 De meiden zijn al wel wakker, maar liggen even lekker te lezen. Het uurtje blijven liggen wordt overigens ook ingegeven door een regenbuitje in de ochtend. We horen het getik op het dak, en constateren tevreden dat de door René gedichte lekkageplekken inderdaad dicht zitten. Het ontbijtje smaakt ons prima en het zonnetje komt er aan het eind van de ochtend zo af en toe al weer bij. Het valt ons allemaal overigens op, dat het helemaal niet koud is. Ook al is het bewolkt, de 20 graden wordt nog ruimschoots overschreden.

’s Middags is het weer alweer helemaal opgeklaard. Da’s fijn natuurlijk. We hadden een uitje op het programma staan naar de vuurtoren op het uiterste puntje van deze landtong. Direct bij de vuurtoren is nog een lekker strand, dus de spulletjes maar weer allemaal ingepakt, en richting de zee. Vanaf de vuurtoren zijn de uitzichten inderdaad weer goed verzorgd. Zoals gezegd doet ook het zonnetje haar best, dus we kunnen even naar het strand. De meiden zijn ondertussen bijna verslaafd aan de golven. Ze vinden het heerlijk, Mirthe wil eigenlijk al wel helemaal tot het punt waar de ‘grote’ golven omklappen. Dat lijkt ons nog niet helemaal de bedoeling. De golven klappen daar namelijk behoorlijk om. Eerst nog wat oefenen in het ‘dukken’ in de wat rustiger golven. Dit is een samen stelsel van Duiken en Bukken, een woord uitgevonden door René en mij aan de westkust van Frankrijk. Daar kan het dukken ook vaak goed van pas komen. De meiden oefenen ijverig, en de lol in de golven wordt alleen maar groter.

Bij de caravan aangekomen blijken we buren te hebben. Zij komen uit Brisbane (spreek uit als Brisben, ik werd ook even door ze gecorrigeerd) en hebben dus nog wel wat nuttige tips voor ons. Ook raden ze ons aan onze volgende stop een kilometer of 40 eerder te houden dan gepland. Ze komen net uit South West Rocks en zijn nog een beetje in de war. Ze hebben al plannen gemaakt om daar zo snel mogelijk een dag of 14 heen te gaan. Wij laten ons natuurlijk snel overtuigen, een paar hemelse strandjes en een mooie oude Goal (bajes) laten we ons natuurlijk niet ontnemen 😉