Week25

Het is behoorlijk warm geworden, boven de 30 graden. Dus het wordt een verjaardag aan het strand. We besluiten naar het surfstrand van Torquay te gaan. Wij zijn niet de enigen die op deze gedachte zijn gekomen. Om het op z’n goed Aussies te zeggen: The place was crowded !!!! Ik geloof dat het leek op Zandvoort of Scheveningen op een drukke stranddag. Het was letterlijk bijna dringen voor een plekje. Je kent dat wel, dat de voeten van iemand anders op jouw handdoek liggen. Tja, dit soort drukte zijn wij echt niet gewend. Al 5 ½ maand op pad, en bijna overal rustig, regelmatig mochten we spreken van een privé strand. We kunnen deze drukte niet meer aan 😉 Gelukkig zijn de golven helemaal OK. Het water is een graadje of 17, niet overmatig warm dus, maar wel te doen. De meiden gaan voor de tweede keer op hun body board, en ze worden er al aardig handig in. Lisa helemaal, die spoelt keurig een keer of 3 aan. Dat maakt een hoop goed, de dames glimmen helemaal. Ik voel een surfverslaving bij ze opkomen 😉

Verder is onze jarige jet de hele dag ook echt jarig. Ze is blij met de kado’s en mede vanwege haar verjaardag doen ze een nieuw vakantievriendinnetje op. Sarah is negen jaar en zit tegenover ons in een caravan, met haar papa en mama en twee broertjes. Ze brengt Mirthe een leuke “glow in the dark” ketting voor oud en nieuw, en vanaf dat moment zijn de drie meiden dikke vriendinnen. De speeltuin staat aan het eind van ons straatje een kleine 15 meter verderop, helemaal goed dus.

Wij raken met papa en mama aan de babbel en zij blijken ook reisplannen te hebben. Ze gaan in april voor 10 weken op pad. Het rondje West Australia en Northern Territory zoals wij dat ook hebben gedaan vanaf juli. Kortom genoeg stof om over te praten, zeker als nog een caravanbuurvrouw zich aansluit die bijna drie jaar geleden ook een dikke drie maanden op pad zijn geweest. Niet de westkust maar via de oostkust naar het noorden, en daarna door het centrum terug. Feest der herkenning voor ons, en veel tips en info voor de mensen die nog gaan.

Dinsdag slaat de hitte toe. De voorspelling is dat dit maar voor één dagje is, maar één dagje warm is ook warm. De thermometer raakt de 40 graden. Kortom, de hoogste tijd om met de voetjes in het water te gaan staan. De ervaring van de vorige dag hoeven we wat ons betreft niet te herhalen, we willen graag gewoon op onze handdoek kunnen liggen. We besluiten dus een ander strandje op te zoeken, we rijden richting het Zuiden de Great Ocean Road weer op en komen uit bij Angelsea ongeveer 15 kilometer verderop. Een leuk dorpje waar we eerst een camping hadden geprobeerd te bespreken, een echte family camping stond in de gidsen. Echt wat voor ons dus 🙂 Maar die was voor deze dagen al volgeboekt. Afijn, het strand daar opgezocht. En ook hier waren voldoende zonaanbidders en surffreaks te bekennen, maar zeker niet in de aantallen zoals we gisteren aantroffen.

Een heerlijke stranddag, en de verslaving van de dames aan de golven neemt toe. Ze zijn het water bijna niet uit te krijgen, pas bij blauwe lipjes en als ze zeer hard beginnen te beven, zijn ze aan wal te krijgen. Het is een heerlijke stranddag. Om een uurtje of drie verandert de wind binnen een kwartiertje van richting en komt dan vanuit zee. Dit houdt in dat het van het ene op het andere moment een graadje of tien koeler wordt. Het is dus weer een heerlijke dikke 25 graden. Ook bij de caravan is het lekker ‘afgekoeld’ en kunnen we de rest van de dag buiten zitten relaxen.

Woensdag is het dan oudejaarsdag. Een nieuwe ervaring in aantocht. Oud en nieuw in je korte broek. Hier noemen ze het overigens ‘new years eve’. Grappig niet, wij hebben het over oudejaarsavond en zij over nieuwjaarsavond. Maar we bedoelen gelukkig hetzelfde 🙂 We checken even bij de buren waar we het best heen kunnen. Naar het strand, of ergens anders in het dorp. Dit wordt ons echter ten zeerste afgeraden. Het dorp wordt met oud en nieuw geheel door de jeugd ingenomen, en het is dan zeker geen plek waar je met je kinderen wilt zijn. Beetje jammer toch wel. Wij hadden ons verheugd op een vuurwerk aan het strand. Maar ja, we redden ons vast. Ik besluit wat boodschappen te gaan halen en als ik net aan het afrekenen ben gaat de telefoon (het is ook overal hetzelfde ;-). René meldt dat de twee buren van eerder in dit verhaaltje, gevraagd hebben of we met ze meedoen met een ‘nieuwjaarsbuurtbbq’ of ik daar nog wat voor kan halen. Ehh, tja, alles kan natuurlijk, maar dan moet ik wel weer gewoon de winkel in. Afijn, toch maar gedaan, want wel net zo gezellig natuurlijk, oud en nieuw met een stel anderen te vieren. Dus na de ‘gewone’ boodschappen even in de auto te hebben geparkeerd nog maar weer de winkel binnen voor bbq spulletjes. De koelkast raakt overvol en draait overuren, een koud biertje hoort er natuurlijk ook bij 😉

We gaan voordat het feest begint nog even met Sarah en hele familie naar het familiestrand in de buurt. De kinderen bouwen een prachtig kasteel, rennen door het water (golven zijn hier niet echt te bekennen, dus bodyboard kan op het strand blijven) en de broertjes voetballen nog even een potje met René. Voetbal is hier geen grote sport. De meeste kinderen zijn er dan ook niet echt bedreven in. Wel zien we regelmatig dat er wordt gecricket op het strand. Batje mee en (tennis)balletje en de wickets kun je van allerlei strandspullen maken. Het is zowel een populair strandspelletje bij families alsook bij de opgeschoten jeugd. Voor die laatste groep geldt wel dat je goed moet oppassen voor de rondvliegende tennisballen. Kortom, een relaxte aanloop naar oudejaarsavond.

Om een uurtje of vijf wordt de picknicktafel die bij de bbq area staat geconfisqueerd, en vinden de voorbereidingen voor de avond plaats. De toastjes en salades komen tevoorschijn, en daarmee ook de kinderen. Het wordt een zeer geslaagde avond. De Aussies zijn zeer verbaasd over de drie zoenen die wij uitdelen na twaalven, eentje is hier genoeg. Maar niemand zegt nee 😉 De ene buurman, Brandon, heeft nog wat sterretjes voor de kids. Vuurwerk is hier verboden. Wel wordt vrijwel in elke stad georganiseerd iets afgestoken, hier op het strand, maar niemand heeft zelf vuurwerk. Ik dacht dat dat te maken zou hebben met de droogte hier, en dus ook het vuurgevaar. Misschien is dat een leuke bijkomstigheid, maar de Australiërs weten te melden dat het gewoon verboden is omdat er teveel gewonden vielen elk jaar. Misschien ook een leuke regel voor Nederland? Alhoewel, wel een beetje saai hoor, beetje (wel mooi) siervuurwerk en daarna weer stil. Volgend jaar weer flinke herrie aan ons hoofd.

Hoe dan ook, de avond was verder zeer geslaagd. Omdat we in een surfdorp zitten, zijn er ook een flink aantal jeugdigen op de camping. De helft van de avond hebben wij ons vermaakt met het observeren (begluren?) van deze jeugdigen en becommentariëren natuurlijk 🙂 De meiden van een jaar of 16 verkleden zich minstens vier keer voor ze op pad gaan, en zelfs dan hebben ze niets aan, althans bijna niets. Ok, ok, het is niet zo koud als in Nederland, maar om ’s avonds nou in je blote buik en blote benen naar het strand te gaan, is volgens ons wat té. Maar goed, reuze lollig allemaal natuurlijk, en met weemoed wordt aan onze eigen jeugd gedacht, toch stiekem een beetje jaloers op al deze tieners? Afijn, om een uurtje of twee komen er al weer flink wat terug, te koud en te weinig leuke jongens vinden een aantal meiden. De jongens vinden sowieso het aantal meiden te weinig, ze hoefden van hun niet eens leuk te zijn. Kortom het was toch wel gezellig op de camping. Als René zich op een gegeven moment naar twee ‘dames’ omdraait en zegt: ‘Do you want me to walk you home?’ komt de rest van ons clubje niet meer bij. Onze medevierders (Genevieve en Russell, Paloma en Brandon) verklaren dit de quote van de avond. De dames in kwestie beginnen te giechelen en slaan het aanbod af, begrijpen jullie dat nou? Direct daarna komt de caretaker van de camping. Hij meldt dat wij toch echt de luidruchtigste groep van de camping zijn !?!?!? Uiteraard zijn wij het: a. niet met hem eens, b. zeer trots, de oudjes doen het nog goed 😉 Als ik in bed rol bedenk ik me dat dit voor mij weer de eerste keer echt doorzakken is sinds 11 juli, mijn afscheidsfeestje in de stad. Wauw, dat lijkt lang geleden.

De volgende dag slapen de meiden lekker uit. Die lagen ook pas na enen op bed maar half elf is natuurlijk wel lekker, voor ons allemaal. We begroeten onze nieuwe vrienden 😉 De overbuurvrouw Genevieve toetert ons weer gelukkig nieuwjaar toe. Eerst begrijp ik het niet, maar daarna roept ze erachteraan dat het in Nederland nu ook twaalf uur is geweest. Of we nog wat champagne lusten, ehhh nee bedankt nog maar even niet. Ook de andere buren begroeten ons vriendelijk, en Brandon heeft al allerlei tips voor uitjes in Melbourne, waar zij vandaan komen. Nee maar, dat is handig. We vragen of we wat spulletjes bij hun kunnen stallen als wij ná Nieuw Zeeland naar Tasmanië gaan. Geen probleem, wat heet, we kunnen de auto ook wel bij hun kwijt. Komt dat allemaal even goed uit!!!

We besluiten nieuwjaarsdag goed te besteden. Even een uitstapje naar Queenscliff. Een dorpje aan het eind van de landtong aan de zuidwest kant van de giga grote baai onder Melbourne. Deze stad ligt eigenlijk wat raar. Het ligt aan de bovenkant van een grote baai die verbonden is met zee door een vrij nauwe doorgang. Zo nauw dat door het getij regelmatig meer dan twee meter hoogteverschil is tussen binnen- en buitengaats. De stroming is gigantisch. Mede hierdoor zijn vroeger meer dan 200 schepen hier vergaan. Beetje veel. Maar het was dus wel redelijk goed te verdedigen. En dat hebben ze dan ook gedaan. Een fort en op de beide landtongen en meer dan tien plaatsen waar ze kanonnen hebben geplaatst. Die staan er nu niet allemaal meer natuurlijk, maar het fort in Queenscliff is nog steeds operationeel.

Het is echt een heel leuk stadje. Het ademt een oude koloniale sfeer uit. Dat is weer eens wat anders dan een modern surfdorpje 🙂 We wandelen lekker rond, eerst de oude houten pier, daarna door het (onvermijdelijke) park. Ik kan me geen stadje herinneren zonder een behoorlijk park. Langs het fort naar het centrum van het stadje. Mirthe krijgt honger en we zetten ons neer in een crêperie 🙂 We nemen allemaal een gevulde pannenkoek. Heerlijk!!! Daarna op naar het museum. Van een buurman hoorden we dat er een leuk museum was hier, waar je allerlei dingen uit de oceaan kon ontdekken Behoorlijk interactief allemaal, dus leuk voor zowel ouders als kinderen. Ze zouden er dingen hebben als ‘whale vomit’ (kots dus), dit leek ons natuurlijk geweldig. Maar helaas, deze zat dicht op nieuwjaarsdag. Afijn, Lisa (!!) wilde toch naar een museum, dus het werd het Maritiem museum. En het was zeer leerzaam en ook leuk. Veel gezien over de boten die vergaan zijn, het ontstaan van de baai, de problemen die ze ook vandaag nog hebben om de baai bevaarbaar te houden enz. En veel boten, leuk museum.

Twee januari wordt weer een stranddag. We gaan tenslotte morgen al naar Melbourne, dus nu nog even genieten van het strand. ’s Avonds nodig ik de buren nog even uit voor een borrel. Dat is hier wel een BYO (bring your own) want in een caravan koelkastje past geen drank voor zes mensen. Althans, niet voor deze mensen. Ik zeg dat ik het leuk zou vinden later nog even wat te drinken als ze klaar zijn met waar ze mee bezig zijn. Dat is dus ‘niets’. Want beide paren ploffen direct neer. Oeps, wij zijn eigenlijk nog aan de koffie, ik heb mijn verhaal nog niet af, de mail nog niet binnengehaald. Ach wat maakt het uit, het is vakantie 🙂

Om één uur taaien ze weer af. Dit nadat de caretaker alweer is langs geweest. Of het iéts rustiger kan. Kortom het was weer heel gezellig. Wij zijn véél meer van Aussies te weten gekomen, en zij van de Hollanders. Reisverhalen opgedist én we hebben een slaapplaats voor vrijdag voordat we zaterdag naar Nieuw Zeeland afreizen.

De nacht is dus kort, zeker als de buren achter ons om zeven uur besluiten op te breken. Kunnen die mensen dan helemaal geen rekening houden met mensen die laat naar bed zijn gegaan? 😉 Afijn, het inpakken gaat verder prima. En na een hartelijk afscheid van iedereen en het uitwisselen van telefoonnummers gaan we naar Melbourne. Het is een ritje van ongeveer 100 kilometer. Stelt dus niet zoveel voor, en gelukkig zijn de wegen vrij goed. Zomaar een echte snelweg, mag ook wel met een stad van 3,4 miljoen inwoners natuurlijk. We rijden ruim binnen anderhalf uur naar onze nieuwe stek. En dat ook zomaar in één keer, zonder te verdwalen. Maar dat komt mede door het te leen gekregen (dikke) stratenboek van Melbourne. De buurman vond dat wij dat véél beter konden gebruiken dan hij. Tja, wat moet je dan. O ja, Paloma heeft een afspraak gemaakt voor mij en de meiden bij haar kapper. Daar kunnen we woensdag heen 🙂 De camping valt zeker niet tegen, natuurlijk geen uitbundige natuur in de stad. Maar wel zeer luxe. Alles is aanwezig, van playground tot verwarmd zwembad. Er kan een sauna worden gereserveerd er is zelfs een bad!!!! Afijn, wij voelen ons helemaal perfecte wereldreizigers. Wat hebben wij het goed voor elkaar. Caravan onderdak, auto onderdak, lift naar het vliegveld, en we worden in februari ook weer opgehaald. Wauw!!!!

Dan ontdekt René een tegenvallertje. Eentje met toch wel wat consequenties. Hij heeft de vliegdocumenten opgezocht, en ziet dat we niet de 10e, maar de 9e al naar Nieuw Zeeland vliegen ?!?!? Hoe kan dat nou, we zijn altijd van de 10e uitgegaan. Zelfs de camper staat geboekt vanaf de 10e. Klopt dat allemaal? Zondag belt René naar Qantas, jawel hoor, we staan geboekt voor de 9e. Slik, hoezo geen slaapplek en geen lift naar het vliegveld. En ja, hoe moet het met ‘onze’ camper, die staat dus nu ook een dag te laat geboekt …….. Ach we moeten het maar Australisch bekijken, no worries, we gaan wat dingen anders organiseren.

Paloma als eerste gebeld, die was vandaag sowieso in Melbourne om de hond gezelschap te houden en alle kerstspullen af te breken en op te ruimen. Haar uitgelegd hoe het zat en dat we dus van het aanbod daar te slapen geen gebruik konden maken (donderdag zijn ze nog op de camping). No worries, we konden de auto er donderdag wel neerzetten en het aanbod om ons na het Nieuw Zeeland avontuur op te halen bleef staan, de twee nachten voor Tasmanië zijn we van harte uitgenodigd. Ondertussen was het flink gaan regenen, echt Melbourne weer werd ons verzekerd, de ene dag heerlijk weer, de andere dag koud en regen. Nou de kou viel wel mee, maar vanaf 10 uur was het gaan regenen, en bijna niet meer droog geweest. Paloma stelde voor dat we maar even naar haar toe gingen. Kon René de laptop ‘even’ bij hun aansluiten aan de ADSL lijn en zaten wij lekker droog. Dat lieten wij ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Overigens vonden wij het ook wel handig dat we al een keer bij hun huis geweest waren voor donderdag. Ons wachtte werkelijk een giga groot huis. Niet te geloven wat een joekel, wel een flinke (kerst)bende in het huis, maar je bleef zien dat het erg groot was. Gezellig wat gebabbeld, en de laptop een ‘grote beurt’ gegeven. Dat was ook wel nodig, de virusscanner vond toch twee virussen. De dames werden voor een Playstation gestationeerd en hoorden we ook niet meer. Aan het eind van de middag weer terug naar de camping. Het weer was ondertussen opgeklaard, de verwachtingen voor de volgende dag zijn ook goed.

Die avond Buln Buln maar even gebeld, of het een probleem zou zijn als we woensdag al kwamen voorrijden. Gelukkig niet, dus uiteindelijk lijkt het allemaal nog wel redelijk geregeld. René gaat morgen proberen de camper een dagje naar voren te halen, anders moeten we nog iets anders regelen voor onze eerste nacht in Auckland.