12 t/m 18 mei 2016, geschreven door René
Op naar de Kornaten.
Vanuit Biograd vertrekken we op vrijdag voor een tochtje naar Betina. De stop in Biograd was prima, het aangekondigde slechte weer viel redelijk mee. We hebben weer wat klusjes kunnen doen, die ontstaan vanzelf namelijk. Een boot is een soort van “levend organisme”, het verandert continu. Wat vandaag nog prima in orde is kan morgen zomaar weer anders zijn. Het omgekeerde werkt trouwens ook precies zo, onze elektriciteitsproblemen van eerder lijken nu opgelost te zijn. Er zijn (voorlopig) twee potentiele oorzaken (daders), een koolmonoxide detector die een eigen leven lijkt te leiden en/of een 12 volt oplader die vreemd doet. Voor de zekerheid hebben we ze beide in de ban gedaan. even ter geruststelling, in onze boot van Amerikaanse makelij zijn er nu nog 2 melders. In bijna alle grotere plaatsen is een bezoek aan de plaatselijke watersportwinkel een verplicht nummer. In Biograd viel het wel mee trouwens, een paar rvs schroefjes, een schuifklem en de nog ontbrekende gastenvlag van Montenegro. De gastenvlag is een kleiner vlagje in het ‘want’ wat je voert uit respect voor het land waar je bent. Natuurlijk voeren wij onze eigen Nederlandse vlag ook prominent want er zijn niet heel veel schepen met een eigen niet-Kroatische vlag. Dus daar zijn we trots op. Je laat daar mee zien dat je niet zomaar een toerist bent maar een serieus rondreizend schip onder buitenlandse vlag. Zo hebben we verder Oostenrijkers (ja, die zeilen ook!), Engelsen en Denen ook onder eigen vlag zien varen. In onze collectie gastenvlaggen hebben we op Albanië na nu alles compleet. We kunnen vanuit Kroatië met een gerust hart naar Montenegro, Italië en Griekenland. Wat Albanië betreft moeten we te zijner tijd nog een besluit nemen.
Het tochtje van Biograd naar Betina is ongeveer 15 mijl. Helaas wel met de wind van voren. Gelukkig kunnen we in het eerste grote stuk al laverend mooie lange klappen maken. Met een prima briesje, vol tuig en aan de wind gaan we best wel goed. Helaas nog wel wat bewolkt. Het laatste stuk voor Betina halen we de zeilen weg en zoeken op de motor een route door een baai met ondiepe plekken, rotspartijen vlak onder water en andere bedreigingen. Gelukkig hebben we de plotter. De plotter is een soort van tom tom voor zeilers waarop je kan zien waar je bent en wat er om je heen te zien is. De vaardieptes staan met dieptelijnen prima aangegeven en ik ben behoorlijk onder de indruk van de nauwkeurigheid van deze informatie. Ik durf zo ongeveer blind te vertrouwen op de info op het scherm. En het vinden van een pad tussen onderwater rotspartijen wordt daarmee een simpel kunstje. De vraag die dan wel steeds opkomt is hoe ze dat jaren geleden deden in de tijd dat de plotters en de digitale kaarten nog niet beschikbaar waren. Natuurlijk waren er wel papieren kaarten waarop dieptes werden aangegeven maar dan moest je altijd nog je eigen positie ten opzichte van die onderwatergevaren kunnen inschatten. Kortom, ik ben blij met m’n plotter en m’n gps.
Betina heeft een behoorlijk grote marina. Niet alleen voor “normale” schepen maar ook voor de miljonairsjachten. Op de kant en in het water staan en drijven meerdere jachten van vele tientallen miljoenen. De werf is gespecialiseerd in het onderhoud van dat soort bootjes. Leuk om naar te kijken maar het blijft onbegrijpelijk waarom iemand een jacht heeft van tien miljoen of meer.
Maar goed, wij zijn blij met ons Huntertje van 33 voet. Al moet wel even worden opgemerkt dat we in dit watersportgeweld in bijna alle havens wel tot de kleintjes behoren. Maar we zijn er trots op!
De volgende ochtend in Betina doen we rustig aan. Beetje uitslapen, ontbijtje, bakkie koffie, het valt allemaal mee. Tot onze grote verrassing is het weer veel beter dan was beloofd. De zon is er eigenlijk de hele dag. We vertrekken rond 12 uur richting het eiland Zut, weer een stukje naar het Noorden. Wie onze routekaartjes bovenaan de verhalen een beetje bestudeert ziet dat we behoorlijk aan het rondzwabberen zijn. Dat kan omdat we tijd hebben en onze keuzes mede laten afhangen van de wind en het weer. Over de wind gesproken, die deed deze dag niet erg z’n best. We hebben een knoopje of 4 nodig om wat vaart te krijgen maar dat lukte lang niet altijd. Maar de zon compenseerde dat nadeel ruimschoots. Al luierend en werkend aan onze kleur dreven we vooral door de (geringe) stroming een heel eind in de goede richting. Zo nu en dan toch nog een vlaag en dan plotseling niets meer. Maar uiteindelijk hebben we alleen het laatste uurtje de motor weer aan gehad.
De marina in Zut is van het type “fantastische plek”. Een lange steiger aan het einde van de baai. Super helder water en omgeven door heuvels met veel groen. Als we aankomen worden we behalve door het gebruikelijke marinamannetje op de steiger ook opgewacht door twee jongetjes die heftig zwaaiend met een vlag onze aandacht proberen te trekken bij de steigers van twee verschillende restaurants. Je mag daar dan gratis liggen die nacht op voorwaarde dat je in het restaurant gaat eten. We twijfelen even welke optie het meest aantrekkelijk is. Vanwege de harde windverwachting van morgen uit het Noordoosten (Bora) kiezen we er voor om toch aan de marina steiger te gaan liggen. We genieten nog een tijdje van al het natuurgeweld om ons heen en zijn benieuwd wat het weer morgen (zondag) zal doen.
De volgende dag begint redelijk rustig maar ’s middags komt dan toch de wind. Uiteindelijk dan ook vanuit het Noordoosten, een soort van Bora, We liggen goed beschermd maar het wordt op deze manier wel weer een dagje wachten. De plek in Zut is super idyllisch maar op een “matig weer dagje” is er verder niet veel te doen. Dus weer veel lezen, verhalen schrijven voor de website en we besluiten om dan toch maar in het plaatselijke restaurant te gaan eten, hebben we die dag toch nog een uitje. Uit eten gaan in Kroatië is wel even anders dan wat we gewend zijn, ze gaan er hier constant vanuit dat je weinig tijd hebt. Zodra je hebt besteld komen de verschillende gangen in sneltreintempo achter elkaar, en soms bijna tegelijkertijd, op tafel. Iets drinken, een voorgerecht, een hoofdgerecht en zelf koffie na kan hier binnen drie kwartier. Maar we hebben geen haast dit komende half jaar!
Maandagochtend vertrekken we van Zut, in een heerlijk zonnetje naar het Nationale Park Telascica. Het park is eigenlijk een hele grote lange baai met eilanden en bochten, zo’n 4,5 mijl (ongeveer 8 km) lang. Volgens de pilot (naslagboek voor zeilers) is het uiterste puntje van de baai eigenlijk het mooist, dat wordt dan ok ons doel. De tocht er naar toe kijken we onze ogen uit, niet alleen naar de omgeving maar ook vooral op de kaart en op de plotter. Veel riffen en rotspunten die graag gaten prikken in onze boot als we te dicht bij komen. Dat doen we dus maar niet. De omgeving is belachelijk mooi. Kristalhelder water, heuvels met veel naaldbomen en rotspartijen. Halverwege de baai ligt een groot meerboeienveld waar wel plek is voor zo’n 50 boten. En dat dan vooral omdat er vanaf die plek een wandeling gemaakt kan worden naar een zoutmeer 1 km het binnenland in, Maar dat bewaren we voor morgen. Aan het einde van de baai hebben we een prachtige ankerplek. In eerste instantie helemaal alleen maar in de loop van de middag uiteindelijk met een boot of acht. Ik maak nog even een tochtje met de dinghy (bijbootje), in eerste instantie aangedreven door 2,5 pk buitenboordmotor power en uiteindelijk door mezelf, twee armen die uitkomen bij twee roeispanen. Een kleine inschattingsfout met betrekking tot de aanwezige hoeveelheid benzine leidt tot 20 minuten roeien. Ach, ik had de hele dag toch nog niks gedaan dus een beetje roeien kan dan geen kwaad.
De nacht slapen we voor het eerst op eigen anker, Best een beetje spannend. Maar de weersverwachtingen garanderen een rustige nacht dus het anker zal wel houden. Voor de zekerheid stel ik op m’n telefoon een ankerwatch app-je in. Deze registreert op basis van binnenkomende gps-data hoe ver je van je ankerplek afdrijft. De marge stel ik in op 25 meter. Mochten we losraken dat gaat vanzelf het alarm. Zoals verwacht gebeurt dat niet en hebben we een heerlijk rustige nacht.
De volgende ochtend geen wandeling naar het toiletgebouw en de douche, we zijn op onszelf aangewezen. Maar op zich geen probleem want we zijn van behoorlijk wat gemakken voorzien. De zonnepanelen leveren vroeg in de ochtend al weer genoeg stroom om de accu’s weer optimaal te vullen en daarmee blijft de koelkast (koude biertjes en wijn) prima werken. Wat dat betreft kunnen we het wel een tijdje volhouden zonder echte haven. Tijdens het ochtendkopje koffie komt er een mal bootje aanvaren, in allerlei kleuren en met de tekst op de zijkant “Tony’s supermarket”. Dat is nog eens handig, je ligt in de natuur in een idyllisch baaitje en de bezorgservice van de supermarkt komt langsvaren. Het assortiment is klein maar ze hebben een vers brood en appels voor ons.
Na de koffie varen we naar de ankerbaai bij het al eerder genoemde zoutmeer. We knopen de boot vast aan een mooringbal (blok beton op de bodem met een lijn naar boven aan een drijvende bol) en klimmen zelf in de dinghy om aan de kant te komen. Voor de afstand (50 meter) zou het meer tijd kosten de motor aan de dinghy te hangen, dus doen we het dit keer gepland op spierkracht. Vervolgens een korte wandeling en plotseling staan we oog in oog met een behoorlijk groot zoutmeer waar je met een wandeling van 40 minuten omheen kan lopen. Op zich vinden we het een mooie plek maar we zijn niet genoeg onder de indruk voor die wandeling van 40 minuten.
Link naar video Natuurpark Telascica
We gaan terug naar de Sailabout en maken ons op voor de zeiltocht van vandaag. En die mocht er zijn! Al in de baai hadden we ruime wind van achter, tussen de 10 en 12 knopen, en daar doet de Sailabout het prima op. We slingeren ons door het Nationale park de Kornaten. Een wonderlijke hoeveelheid eilanden en eilandjes. Allemaal met ronde vormen en weinig begroeiing. Het ziet er heel apart uit, een soort van prehistorische woeste wereld. En daar vaar je dan met je eigen schip doorheen.
We ankeren nog even voor een lunch en een kleine middagsiësta, het kost nogal wat energie om al die fantastische indrukken te verwerken. Uiteindelijk vinden we aan het einde van de middag weer een prachtige baai om de nacht door te brengen. Weer op eigen anker.
Vanuit onze ankerbaai in het natuurgebied de Kornaten vertrekken we de volgende dag na de koffie., De zon schijnt weer prima en het belooft een heerlijke zeildag te worden, alhoewel de wind niet al te uitbundig is (het is ook nooit goed!). Direct na het uitvaren van de baai blijkt de wind bijna recht van achteren te zijn. Eigenlijk een prachtige gelegenheid om onze genaker eens uit z’n zak te halen. Een genaker is een asymmetrische spinaker, erg geschikt voor ruime koersen met weinig wind. Maar we hebben tot nu toe een wat moeizame relatie met dat zeil. Het heeft ons één keer met vliegende vaart van Engeland naar Nederland gebracht maar op bijna alle tochtjes in Nederland viel het tot nu toe erg tegen om er een beetje stabiel mee te kunnen varen. Vandaag maar weer eens proberen, het is zo wie zo goed om dat zeil eens even te luchten. Maar wat blijkt? Vandaag gaat het perfect, het zeil blijft mooi staan en al met al heeft het een uur of 5 prima voldaan.
Met een rustig gangetje van een knoop of 3 per uur zeilen we al relaxend naar het volgende plaatsje Kaprije. Dat ligt weer buiten het gebied van de Kornaten en al weer redelijk dicht in de buurt van Sibenik. In Kaprije treffen we een heerlijke ankerbaai waar de beloofde mooringballen er dit keer inderdaad ook zijn. Het gebruiken van een mooringbal betekent dat het anker niet uit hoeft, dat scheelt een boel gedoe en is wellicht ook wat veiliger. Daarbij ga ik er van uit dat de gemiddelde Kroaat fatsoenlijk een stuk touw aan een blok beton kan knopen. We gebruiken onze dinghy en buitenboordmotor om even aan wal te gaan in de haven. Een klein wandelingetje, wat drankjes en twee pizza’s later zijn we weer aan boord. Thea kijkt naar Liverpool tegen Sevilla want dat kunnen we met een mini-antennetje en onze boordtv redelijk goed ontvangen. Morgen naar Sibenik in een grote marina, na 3 dagen aan een anker is het wel weer eens fijn om weer wat luxe (douche en toilet) beschikbaar te hebben en alle geslonken voorraden weer aan te kunnen vullen. Bovendien stappen Sandra en José vrijdagmiddag op voor een weekje dus er moet ook nog wat worden opgeruimd en schoongemaakt.