6 t/m 11 mei 2016, geschreven door Thea
Noord Dalmatië
Als in het vorige blog geschreven was onze tweede dag in Zadar vooral een regel dag, en heb ik ook nog even een rondje hardgelopen rond de oude stad. Aan het eind van de middag toen we klaar waren met alle klussen en klusjes, hebben we het ‘mens aangedreven’ veerpontje genomen naar het centrum. En na nog wat te hebben rondgewandeld, in de zon op een pleintje van een drankje genoten. Het weer is, net als in Nederland, ten goede gekeerd.
De komende dagen gaan we kriskras wat rondtoeren langs de eilanden van Noord Dalmatië. Op de kaart kun je zien dat er twee langgerekte eilanden voor Zadar liggen, met daar tussen en omheen nog een keur aan grotere en kleinere eilanden en eilandjes. Wij kunnen ons nog niet precies een beeld vormen wat ons te wachten staat, maar de verhalen die we hebben gehoord zijn erg positief. Als eerste besluiten we weer eens in een baai te overnachten. We varen om de noordkant van het eiland Otok Uglian, en zakken dan weer naar het zuiden af naar een baai op Rava. Het is heerlijk weer, en een groot deel van de route is goed te zeilen. We kijken onze ogen uit. Zowel op de kaart, want het is goed opletten met de verschillende riffen en rotspartijen, maar zeker ook om ons heen. Het is behoorlijk bijzonder zo tussen allerlei eilanden van verschillende omvang en hoogte rond te varen. We snappen de populariteit wel. Als we langs Rava varen, is het toch niet zo uitnodigend. De baai ziet er verlaten uit, en we zien ook nog geen meerboeien liggen. We pakken de kaart er weer bij, en besluiten door te varen naar Sali. Een goede keus blijkt later.
Sali is ook weer een alleraardigst dorpje. Ze proberen er, we denken vooral voor het toerisme, echt wat van te maken. Er is een behoorlijke capaciteit in de haven, en de 6 boten (incl. de Sailabout) die vandaag de haven bevolken, vallen bijna in het niet. Toch doet dat niet echt af aan de sfeer. We worden werkelijk top geholpen door de ‘havenmannetjes’ en liggen pal voor een leuk Mexicaans (!?) café, waar we meteen maar een ankerbiertje pakken.
Maar de leuke locatie is niet de enige reden waarom het goed uitpakt dat we hier liggen. Enkele dagen geleden hebben we al wat problemen gehad met de stroomvoorziening. En dan vooral met onze eigen voorziening. Het voert wat ver om hier al onze gedachten, overwegingen en pogingen om het probleem op te lossen weer te geven, maar het komt er op neer dat onze koelkast het niet meer doet als er minder stroom binnenkomt dan wordt verbruikt. Nu we in Sali liggen, hebben we gewoon stroom (met een kabel vanaf de kade), en is er dus niets aan de hand. Toch besluiten we verdere actie te ondernemen. René heeft aan het begin van het seizoen al overwogen onze accu’s te vervangen. Ze zijn ooit helemaal leeg geweest, en het lijkt erop dat ze nu onvoldoende kunnen laden. Al filosoferend, besluiten wij de dag erop naar Sukosan te varen (dat is weer aan de kust van Kroatië), om nieuwe accu’s te kopen, en dan weer terug naar de eilanden. In het begin van dit verhaal gaf ik aan dat er twee langgerekte eilanden naast elkaar liggen voor de kust van Zadar, maar dat is eigenlijk niet helemaal waar. Het eerste eiland vanaf de kust gezien, is eigenlijk 2 eilanden. De Kroaten hebben een vaste brug tussen deze eilanden gebouwd van 16 meter hoog. Boten die (inclusief mast) hoger zijn dan deze 16 meter, kunnen deze doorgang niet nemen. Die moeten ‘om’, en dat ommetje is ca 25 mijl.
Ik vraag René wat onze doorvaarhoogte volgens hem is. Dit is een makkelijke om te raden: 16 meter (incl onze antenne voor de marifoon). Dus wat doe je dan in een dergelijk geval? Meten natuurlijk. René knoopt een lijntje aan een andere lijn die langs de mast loopt en trekt die helemaal omhoog. En dan maar meten hoeveel meter dat is. Daar nog even de boot hoogte vanaf de waterlijn bij optellen, en de antenne meerekenen: 15,50 meter, zegt René. Nou, dan kan het dus. We gaan onder de brug door! Op naar Sukosan.
Het is rustig weer, en we motoren richting de brug. Al varend zien hebben we onze eerste “close encounter” met twee dolfijnen die heel relaxed een potje showzwemmen aan het doen zijn. Altijd leuk om dolfijnen te zien. Bij de brug aangekomen is het natuurlijk toch wat spannend. We hebben heus wel goed gemeten en gerekend, maar ja, als het allemaal net niet kan, heb je toch een probleem. Maar gelukkig komen we er prima onderdoor.
Link naar videoclip Brug bij Pasman
Sukosan is zo’n beetje de grootste vertrekkershaven (lees er liggen erg veel huurboten) van Kroatië. Juist daarom gaan we daar heen. Er zijn sowieso goed uitgeruste watersportwinkels. We melden ons via de marifoon, en de vriendelijke dame aan de andere kant vraagt hoeveel nachten we willen blijven. Nou ehhhh, geen. We leggen uit dat we een ‘request’ hebben, dat we graag even een uurtje aanleggen om naar de ‘chandlers shop’ te gaan. Dat moet de mevrouw even navragen, en als ze zich weer meldt zegt ze dat het mag. We mogen aan de kade naast het pompstation aanleggen. Een vriendelijke pompbediende wijst ons nog waar het is. Ergens ter hoogte van pier 9, en we moeten omlopen, ofzo. Afijn, we lopen een beetje om, maar besluiten dan toch verder langs het water te lopen. Iets voorbij pier 9 zien we dan wel iets wat een beetje op een winkel lijkt, maar ook een beetje op een werkplaats. We vragen de 2 mannen die onder een luifel zitten of we hier bij de watersportwinkel zijn. We zijn iets te ver doorgelopen blijkt, maar geen probleem! De jongste man staat op, loopt naar een auto en zegt: Stap maar in, ik breng jullie. Dat is natuurlijk reuze aardig. Hij zet ons af bij de winkel, die inderdaad aan de achterkant van een gebouw zit, en loopt mee naar binnen. We kiezen 2 accu’s uit, doe die blauwe maar, mooie kleur (geintje..). De man blijft er de hele tijd bij, en roept af en toe wat tegen de andere mensen in de winkel. Als we klaar zijn, zegt hij dat hij de accu’s ook naar de boot brengt. Ik zeg: Ok, wij lopen wel vast die kant op. No, zegt hij. Get in the car, we’re a team now! Als we weer in de auto zitten, verklapt hij dat hij de baas is van het bedrijf. Hij zet ons met accu’s en al naast de boot af. Wat een service. Hierdoor zijn we ook echt binnen een uur weer klaar, nieuwe accu’s aangesloten en al. Een pitstop waar Max Verstappen jaloers op zou zijn!
Tevreden varen we weer naar de brug. Ook de tweede keer past het prima J We zijn nog niet helemaal zeker van onze oplossing met betrekking tot de stroomvoorziening, dus we besluiten weer naar een haven te varen waar we ook walstroom hebben. In dit geval Veli Iz op het eiland Iz. Het ligt weer wat noordelijker dan Sali. Misschien raken we al wat verwend, maar ondanks dat het plaatsje ok is, zal dit niet in onze top 10 eindigen. Wel zien we ook hier weer de meest wonderlijke voertuigen waarmee men zichzelf en ladingen vervoert op de eilanden.
Achter ons staan nog heel veel boten op de wal, en aan veel van deze boten wordt geklust. Dat geeft toch niet dat idyllische gevoel wat we op andere plekjes wel hadden.
We besluiten de volgende dag naar Veli Rat te gaan. Dat is een plaatsje nog iets verder naar het noorden, en op het eiland het verst van de kust, Dugi Otok. We beginnen met vrij weinig wind, maar besluiten toch gewoon de zeilen te hijsen. We ‘drijven’ langzaam de goede kant op, met de wind in de rug. Heerlijk relaxed, en we uiten onze verbazing over het feit dat we wel erg weinig andere schepen zien. We zien nog een zeiltje of 3, maar meer is het ook niet. Na anderhalf uur trekt de wind aan en wordt het zowaar nog even stevig zeilen, helemaal goed! Omdat het geen lange trip is, en wel lekker weer, besluiten we voor het eerst het anker maar eens uit te testen. We gooien voor de lunch het anker uit in een beschutte baai, en houden aansluitend een siësta. Heerlijk hoor, hier kunnen we wel aan wennen.
Link naar videoclip het idyllische Veli Rat
Als de siësta erop zit, varen we door naar Veli Rat. Om er te komen is nog even spoorzoeken. Het dorpje en de haven zijn verborgen in een baai, maar als we het gevonden hebben, is het ook helemaal top. We liggen met onze kuip richting het water, en het is een omgeving als in een sprookje. Wat een rust, en wat een prachtig uitzicht. Had ik al gezegd dat we hier wel aan kunnen wennen?
Helaas hebben de nieuwe accu’s het probleem niet opgelost. René blijft verder zoeken, en ik als leek op dit gebied blijf mijn domme en minder domme opties en analyses spuien. Conclusie is dat er een ‘lekstroom’ is. De ampère meter op het paneel van de boot geeft 1 tot 1,5 ampère minder aan dan de andere meter, en ook dan wat René handmatig meet. Als deze waarde onder een bepaald niveau komt, dan doet de koelkast het niet meer. In mijn woorden, dan geeft de ‘verdeler’ aan dat er onvoldoende capaciteit in de accu’s aanwezig is, dat is een signaal dat de koelkast geen capaciteit mag vragen. Goede nieuws is dus dat de accu’s ok zijn, mindere nieuws is dat we nog moeten zoeken naar het ‘lek’. Afijn, de eerste keer dat René het paneel opent, is het probleem meteen weg. Dat is fijn, maar ook vervelend, want waar zit het probleem nu precies…….
Na Veli Rat gaan we op weg naar Biograd, met nog wel een nacht een tussenstop op het eiland Otok Ugljan. Op aanraden van buren op Veli Rat wordt het Preko.
En ook dit is weer een prima tussenstop. We vinden het eigenlijk jammer dat we de volgende dag weer door moeten, we hadden eigenlijk wel een dagje willen blijven en bijvoorbeeld fietsen huren om iets meer van de omgeving te zien.
Maar helaas, we moeten door naar Biograd. Daar willen we op dinsdag zijn, omdat er woensdag weer een nieuwe stormpje op het programma staat. Deze keer voor de afwisseling geen Bora, maar een Jugo, deze laatste komt uit het zuidoosten. In Biograd liggen we dan zowel beschut, maar ook is het een iets grotere plaats en dus wat meer te beleven.
De wind komt uit de verkeerde hoek, we moeten dus kruisen, maar dat is op zich geen probleem. De afstanden zijn hier te overzien. Van Preko naar Biograd is het in een rechte lijn ongeveer 15 mijl, het is dan helemaal geen probleem 5 of 7 extra mijlen met kruisen (laveren) af te leggen. De aankomst in Biograd verloopt soepel We beginnen na ruim 3 weken redelijk handig te worden met aanleggen ‘op z’n Kroatisch’. Mijn potje touwtrekken met de mooringlijnen, en de stuurmanskunst van René om de boot zo recht mogelijk te houden, tonen een zeer positieve leercurve. We leggen we de boot stevig vast, en wachten op wat gaat komen.
Deze keer lijkt de windverwachting er toch redelijk naast te zitten. Ik zal niet zeggen dat er woensdag in het geheel geen wind staat, maar meer dan een windkracht 5 kan ik niet ontdekken. Nou ja, het mag ook wel eens wat meevallen. Het maakt ons ook niet heel veel uit, we waren toch wel toe aan even een paar dagen weer op 1 plek liggen. We wandelen door het stadje en langs wat vakantiebaaitjes aan de zuidkant van het stadje, deze zijn in de zomer vast druk bezet.
Donderdag maar even afwachten. Er zou flink regen komen, maar wie weet gaat dat nu ook meevallen.