1 t/m 5 mei 2016, geschreven door Thea
Nog meer wind en onze eerste “gasten”
De haven is super in Mali Losinj. Echt zoals je het je voorstelt. De boten liggen midden in het stadje. Ale huizen hebben zo’n beetje een kleurtje, en ze zien er ook bijna allemaal goed onderhouden uit. Deze plaats is een van de grote publiekstrekkers in deze buurt. Er blijkt vandaag een feest te zijn in de stad. Niet vanwege 1 mei, of Koningsdag, maar omdat er een museum geopend wordt. Leuk! Wij zijn altijd wel in voor een feestje.
Gezellige drukte in het stadje, ook al is het wat aan de frisse kant. Een kamerkoor treedt op binnen gehoorafstand, een korps met majorettes trekt voorbij én ’s avonds treedt de plaatselijke Frans Bauer op. Gillende meisjes voor het podium (en het is toch gewoon een Frans van tegen de 40, hoor). Grappig om te zien, maar aangezien hij enkel in het Kroatisch zijn hits brengt, is het voor ons onverstaanbaar en horen we ook niets bekends. Wij nemen dan ook maar plaats op een terras, maar wel een met een heater.
De volgende dag beginnen we weer met een ontbijtje in de zon. Heerlijk hoor, de korte broek kan aan. Huishoudelijke klusjes, boodschappen, en…. wachten op wat gaat komen. Er is weer een Bora voorspeld. Tegen 4 uur besluiten wij een wandeling te gaan maken. We willen naar het Privlaka-kanaal. Dat is een kanaal van 70 meter lang, 8 meter breed en 2 meter diep. Het ligt aan de oostkant van het eiland en is de snelste weg richting het oosten. Maar door de geringe breedte en diepte wordt hij niet veel genomen, zeker niet met harde wind. Nou, daarom leek het ons dus leuk daar even te gaan kijken. Het waaide al stevig, maar tijdens onze wandeling gaat het harder en harder waaien. Tegen de tijd dat we bij het kanaal(tje) komen is het gerust stormachtig te noemen. Wij waren al niet van plan het kanaal te nemen (gewoon de baai omhoog en aan de westkant het eiland verlaten was ons plan), maar bij het zien van dit geweld is daar zeker geen verandering in gekomen.
Op de terugweg pikken we een terrasje mee, min of meer in de luwte. Hierdoor hebben we het idee dat het meevalt met de wind. Zonnetje schijnt, en het biertje smaakt ons prima. Maar als we bij de steiger terug zijn, zien we dat het menens is. De steiger leek behoorlijk stabiel de afgelopen dagen, maar nu deint hij gewoon onder onze voeten terwijl we naar de boot lopen. Wij liggen aan het eind van de steiger, en daardoor het minst beschut (nog steeds naar omstandigheden goed hoor). De boot trekt flink aan de achterlijnen. Echt rustig slapen zal dit wel niet worden denken we. Dat valt ons mee. Niet dat we slapen als een roosje, maar het wordt ook geen slapeloze nacht.
De volgende ochtend kijken wij het nog even aan. Een aantal boten gaat in de loop van de ochtend, maar wij hebben gelezen dat de wind in het begin van de middag wat af zal nemen. Het waait nog stevig, en we hoeven niet zo ver vandaag. Het idyllisch aangemerkte Ilovik staat op ons program. Een mijltje of 12. Tegen enen gaan wij weg. De wind is nog niet echt afgenomen. Wij hebben nog steeds ruim 20 knopen op de teller. Dat toch echt een dikke windkracht 5. Maar de koers is prima, we hebben de wind schuin van achter. Alleen op de genua wapperen we naar Ilovik. Daar aangekomen kijken wij wat verrast om ons heen. Misschien omdat het nog vrij hard waait, we uit Mali Losinj komen, en/of al in een mooie baai hebben gelegen. Maar de echte aantrekkingskracht ontgaat ons. Er liggen ook nog geen meerboeien, zoals aangegeven stond. We dralen wat, pakken de kaart erbij en besluiten door te varen naar Olib. Een eilandje ca 10 mijl verderop. De koers is iets anders, dus we zetten het grootzeil ook op, met een rif erin. Dat gaat een tijdje goed, maar ineens is het kwartje op, geen wind meer. Met nog een mijl of 4 te gaan brengt de motor ons naar Olib. We kiezen voor dit eilandje vanwege de windverwachting. Deze zal noordoost worden en morgenvroeg alweer flink stevig zijn. In het (mooiere) Silba aan de overkant van Olib, is het dan niet fijn toeven in de haven. Daar moet je zijn met westen en zuiden wind. Het is niet anders.
Als we aan komen varen staat er alweer een mannetje te gebaren. Eerlijk is eerlijk, tot nu toe was er altijd een mannetje aanwezig, bij welke haven we ook aankwamen. We willen graag aan de binnenkant van de kade liggen (zuid), maar dat is vol. Het is inderdaad maar een klein haventje, maar het grootste ‘probleem’ is dat er eigenlijk maar 1 passant aan de zuidkant kan liggen. De rest van de plekken wordt door de lokale boten ingenomen. Afijn, we zullen met deze wind (noordoost) geen last hebben hier aan de noordkant, zegt het mannetje. Dat hadden wij ook bedacht, en dus voelen wij ons ‘ervaren keuzemakers’, op het zeilvlak dan. Maar we liggen nog geen uur of de wind draait naar…… het noordwesten. De golven komen binnen klotsen en ketsen tegen de solide kademuur terug naar onze boot. Dit heeft vreselijke klappen tot gevolg. De terugkaatsende golven hebben elke keer een enorme ruk aan de achterlijnen tot gevolg. Het humeur daalt danig, wat nou ‘niks geen last’ en wat nou ‘ervaren keuzemakers’. We liggen zo enkele uren flink te bonken, maar dan neemt de wind weer af, en draait wat er nog over is weer terug naar noordoost. Rust….. Lekker slapen……
Maar niet voor heel lang. Om ongeveer 5 uur ’s nachts draait de wind, geheel tegen de verwachting in, gewoon weer naar het noordwesten. Het gebonk en getrek aan de lijnen is werkelijk niet uit te houden. Om half 6 kijken we elkaar aan en besluiten te vertrekken als het licht is. Ik vind het licht, zegt René. Nou…… licht? Ja hoor, het is niet meer stikkedonker. René stapt uit bed, stapt in zijn zeilbroek en stapt de kajuit uit. Eh…. Wil je thee? Vraag ik. Nee! We gaan NU weg. Eh….. ok. Ik stap ook in een zeilbroek en 5 minuten later varen we (in het halfdonker) weg.
Onze bestemming is Zadar. Dat was gister nog helemaal niet zo, maar omdat ook voor vandaag weer een peut wind op het menu staat, en we door gister door te varen iets dichter bij zijn, toch dit besluit. Vanwege de wind willen we namelijk wel in een goed beschutte haven liggen. En dan is er nog iets. Mijn jongste zus is in Kroatië op vakantie met man en kinderen. We hadden al voor onze reis afgesproken dat we zouden proberen elkaar te ontmoeten. Misschien 1 of 2 dagen meezeilen, of wij op bezoek bij hun vakantieadres. Afijn, omdat wij minder ver waren gevorderd dan verwacht, hadden we al contact gehad dat het waarschijnlijk niet ging lukken. Maar ja, nu Zadar ineens een reële, ja zelfs goede optie is, lijkt het toch mogelijk. Ik zou om ca 9 uur laten weten of we op pad waren. Nou, als hierboven vermeld, dat waren we dus om half 6 al.
Flink harde wind, donkere wolken die vrijwel het hele Velebit gebergte aan ons zicht ontneemt. Tja, niet echt een plaatje uit het grote vakantieboek van de chartermaatschappijen. Wel de realiteit vandaag. Ik probeer in het begin nog even mijn ogen dicht te doen in onze hut. Ondanks de harde wind, liggen we redelijk stabiel. Dit duurt echter niet lang, de golven slingeren de boot van links naar rechts. Vandaag alleen de genua op. Het waait zo’n beetje continue 20 – 25 knopen (windkracht 6), maar we hebben meerdere keren uitschieters naar +30 knopen. En dan zitten we toch alweer flink in de windkracht 7. Alleen op de genua halen we af en toe snelheden boven de 8 knopen. Dat is echt erg hard voor onze boot. Heel comfortabel is het natuurlijk allemaal niet. Ik zit dan ook af en toe wat voor me uit te mopperen (waarom doen we dit ook alweer, hoezo was zeilen een relaxte manier van reizen, etc. etc.), en dan……. zie ik ineens mijn eerste dolfijn dit jaar. Op nog geen 10 meter afstand, neemt ie een sierlijk duikje om onder onze boot te verdwijnen. He, wat is dat toch een lekker gevoel als je zo’n beest ziet. Ik waarschuw René nog uit te kijken naar hem aan de andere kant van de boot, maar helaas, hij laat zich niet meer zien. Maar, mijn humeur is verbeterd J
De wind neemt de hele weg niet echt af (op een kwartiertje na om een uur of 8).Vanwege de achterlijke snelheden die we halen, zijn we om 11 uur al in Zadar. Tja, wie vroeg op pad gaat. Als gezegd hadden we vandaag Zadar mede uitgekozen vanwege de beschutte haven. En dat kwam helemaal uit. Vlak voor we tussen de havenhoofden doorgaan, staat er nog steeds 22 knopen wind. We draaien na de havenhoofden naar bakboord en ….. ervaren door de bebouwing en de bomen nauwelijks wind meer. De kleine kriebels die we hadden rond het aanleggen met harde wind, kunnen mee met het oud papier. Het verschil is enorm.
Eerlijk is eerlijk, we zijn wel aardig kapot. Maar dat is natuurlijk de combinatie met de korte nacht. Het punt is, we zijn niet bang ofzo. We denken ook heus niet dat we vergaan. Maar voor dit ‘type’ zeilen kunnen we wel in Nederland of op de Noordzee terecht. Hiervoor waren we niet gekomen. Maar goed, het is zoals het is. En we hebben er weer een zeilverhaal bij.
Ik bel mijn zus, of eigenlijk mijn zwager. Die neemt onmiddellijk op. We zijn er hoor, zeg ik. Prima, wij ook bijna, zegt hij. En inderdaad, een kwartiertje later lopen Lasse en Annelie hand in hand over de steiger op zoek naar ons en onze boot. Ze zijn vast vooruit gelopen. Gea en Jeroen zijn de auto aan het parkeren. Leuk ze weer te zien! Het blijft altijd leuk familie of vrienden ergens in het buitenland te treffen. Zij vertellen dat ze een heerlijke vakantie hebben en wij vertellen onze belevenissen tot nu toe. Aangezien wij gister nog niet eens wisten dat we naar Zadar zouden varen, hebben wij ons nog niet echt ingeleefd in de stad en de omgeving. Gelukkig hebben we in Gea en Jeroen prima gidsen voor vandaag. Wij hobbelen vrolijk achter ze aan.
Zadar is echt een stad, en heeft niet dat klein maar fijne van een Rovinj of Mali Losinj. Maar het heeft wel charme. Er zijn nog flink wat overblijfselen uit de oudheid, maar ook met nieuwe ‘attracties’ proberen ze toeristen te trekken. Zo hebben ze een ‘waterorgel’. Als Jeroen ons daar heen leidt, denk ik iets te gaan zien met omhoog spuitend water op de maat van muziek. Maar dit is andersom, het water maakt muziek. Ze hebben van de kade een soort klankkast gemaakt. De golven veroorzaken verplaatsing van lucht, en dat maakt weer geluid (als van een orgelpijp). En dat hebben ze met verschillende tonen gedaan, zodat als de golven veranderen (groter, kleiner, harder, zachter) het geluid ook net anders klinkt. Het trekt veel bekijks, of moet ik zeggen behoors….
We hebben flink wat bekeken, geluncht, terrasje gedaan, en besluiten terug te gaan naar de boot en dan in de buurt van de haven wat te gaan eten. Aan boord nog een borreltje, de zon schijnt lekker, en ja, het waait nog steeds flink. We eten nog wat in een (verder verlaten) restaurantje in het parkje achter de haven, waar de kinderen ook nog even lekker buiten kunnen ravotten. Wat ons betreft was het al met al een geslaagde dag. Leuk om onze eerste ‘gasten’ aan boord te hebben gehad, al was het in dit geval maar heel kort. Dat gaan we later nog goedmaken! Gea en Jeroen moeten eerst weer naar Nederland, al was het alleen al om onze rol als ouders op zich te nemen. Volgende week heeft Mirthe een lustrumfeest van haar studentenvereniging, haar peetouders gaan naar de familiedag.
Wij hebben de dag erna een rommel-, klus-, regel-, en wasdag (althans, dat laatste doet een wasserette). Daarna door naar het gebied van Noord Dalmatië!