19 t/m 26 juli 2016, geschreven door Thea
Dochters aan boord
En dan is het 19 juli. Die datum stond al heel lang in onze agenda, al voor ons vertrek was de vlucht van onze dochters op Preveza geboekt. We verlaten Vonitsa met een goed gevoel. We waren verbaasd over de hippe terrasjes langs de boulevard. Eigenlijk te hip voor dit dorp, maar daarom ook wel weer erg leuk. Wij hebben 4 dagen aan de pier gelegen, en kwamen tot de ontdekking dat er hier gewoon mensen 1 of 2 weken blijven liggen. Soms is ergens wat langer liggen voor mensen dus ook een optie, de boot als stacaravan.
Er staat nu wel wat wind, maar uiteraard niet uit de goede richting. De ‘terugreis’ richting Preveza voelt wel iets minder idyllisch als de heenreis 4 dagen geleden, toch is het varen op zo’n binnenzee een bijzondere ervaring. We varen overigens op nog geen 5 kilometer van het vliegveld. We turen wel in de lucht, maar zien geen vliegtuig landen. Tegen 10 uur leggen wij in Preveza aan de kade aan. Dan is het nog even wachten op het appje dat ze geland zijn. De laatste 7 kilometer naar de boot blijken voor hen nog niet zo makkelijk. De bus gaat pas een dikke anderhalf uur later, en de taxi’s vragen een meer dan Nederlands tarief. We willen de dames toch graag snel bij ons hebben ook omdat we vanmiddag al weg willen, dus stappen ze maar in een taxi. Heerlijk om ze weer te zien en lekker samen op pad te gaan.
We hadden al besloten die dag meteen door te varen naar Levkas. Preveza is op zich een prima dorp, maar daar komen wij later in het seizoen nog wel terug. Om in Levkas te komen moet je door een kanaal. Normaal gesproken gaat de brug over dat kanaal elk uur open, maar we waren al gewaarschuwd door een buurboot in Vonitsa dat ze een nieuwe brug bouwen, en dat er nu een tijdelijke oplossing is, maar dat daardoor andere openingstijden gelden. Die kunnen we gelukkig op een website vinden, en zo varen we begin van de middag richting Levkas. In Preveza lagen we lekker beschut, maar op open zee waait het toch nog redelijk. En door de harde wind van de afgelopen dagen is de zee ook nog behoorlijk onrustig. Deze combi zorgt ervoor dat een van de nieuwe opstappers lichtelijk zeeziek wordt, en het is nog wel onze zeilster Lisa. Er is helaas niks aan te doen, en gelukkig houdt ze alles nog net binnen. De tijdelijke brug blijkt een zeer creatieve oplossing van de Grieken. Er is een veerboot dwars in het kanaal gelegd, en de auto’s rijden door de boot van de ene naar de andere kant, en heuse roll-on roll-off dus. Op gezette tijden vaart deze veerboot een stukkie opzij, en kunnen alle boten erlangs. Geniale oplossing! Als we het kanaal invaren is de wind vrijwel weg, en de golven al helemaal. Lisa knapt meteen op, en een kwartiertje later naderen we de marina van Levkas. We kiezen even voor een luxe haven, kan iedereen zich nog even fijn douchen etc.
Levkas is een leuk stadje, we nemen ook niet alleen de standaard route langs het water, maar slaan bij onze wandeling hier en daar wat kronkelige steegjes in. Het bevalt ons. We eten heerlijk aan een pleintje in het midden van de stad en René krijgt extra aandacht van onze serveerster Olga die wat medelijden heeft met René met ons te kwebbelen aan tafel. Al met al een prima eerste stop, we slapen alle vier als roosjes. We foerageren de volgende ochtend voor een paar dagen, en gaan op pad richting Meganisi, een eiland net ten oosten van Levkas, met in het noorden een aantal forse inhammen die mooie ankerbaaien vormen.
Eigenlijk hebben we het voornemen onderweg een tussenstop te maken voor een zogeheten ‘lunch-anker’, maar dat loopt wat in de soep. De baai die wij op het oog hebben is al zo’n beetje vol, en de volgende baai is door een een of ander duur resort ingepikt. We besluiten dan maar door te varen naar onze beoogde nachtstop en kiezen voor Ormos Abelike. We komen daar om half 3 aan en schrikken toch wel een beetje van hoe druk het al is. Eigenlijk zien wij nog maar 2 geschikte plekjes. De boten liggen op hun anker en hebben lange heklijnen naar de wal. We kennen deze manier van ankeren, maar hebben hem nog niet heel vaak toegepast. Met ons tweetjes is het ook een beetje lastig, wij zijn al druk met het anker bedienen en de boot besturen. Gelukkig hebben we nu extra handjes, en voetjes. We overleggen en Lisa en Mirthe gaan in het bijbootje om de lijnen naar de wal te roeien. Dit gaat allemaal prima, maar duurt wel wat lang, na een kleine 10 minuten liggen we. Nog wel wat onwennig, maar vooruit, gewoon oefenen. Bij de evaluatie zegt Lisa dat zo’n bootje maar gedoe is, en dat het waarschijnlijk veel handiger en vooral sneller is gewoon dat laatste stukje te zwemmen. We hopen nog veel van andere ‘aanleggers’ te leren, maar vandaag ligt het al vol en valt er weinig te leren. We liggen wel prachtig overigens. Het leuke van deze baaien en de manier waarop je vastligt, is dat je heerlijk vanaf je eigen boot het water in kunt springen. Kristal helder water overigens, echt top. Dit kun je wel vakantie noemen. Als er al een klein klachtje is, is die dat we ook vandaag eigenlijk niet echt hebben kunnen zeilen. ’s Avonds wordt er weer ouderwets Yatzee gespeeld, en net als vroeger wint Mirthe gewoon. Sommige dingen lijken nooit te veranderen.
De volgende dag zwemt Lisa naar de kant en maakt de lijnen los. Het loopt allemaal soepeltjes. Vandaag is de bestemming Fiskardho op het eiland Cephalonia. Een kleine 20 mijl, een redelijk tochtje maar ook niet echt ver. We hopen vandaag wel wat te kunnen zeilen, maar het begin belooft weinig goeds. Het is eerst windstil, en als we langs het eiland naar het zuiden afbuigen krijgen we de wind van voren. Niet hard maar toch, niet precies wat we voor ogen hadden. We zijn vroeg vertrokken, de Nederlandse buurman (jawel, we beginnen nu toch weer wat landgenoten tegen te komen) was er al eerder geweest en gaf aan dat je er vroeg moest zijn voor een plekje. Als wij tegen 1 uur de baai binnen draaien valt het allemaal nog reuze mee met de drukte. Gezien het grote succes van gister besluiten we niet aan de kade te gaan liggen, maar aan de andere kant van de baai.
Ook daar kun je op je eigen anker en met heklijnen naar de wal gaan liggen. De procedure verloopt ook nu weer soepeltjes en wat we de rest van de middag van anderen zien, valt het ons tegen dat we niet veel van ze lijken te kunnen leren. Wij doen het al aardig goed, al zeggen we het zelf 😉 Dit overigens niet in de laatste plaats omdat Lisa zwemmend altijd snel de lijn vast heeft. Het ziet er hier weer super uit. En ook nu is dus het grote voordeel dat we de rest van de dag lekker in het water kunt plonsen wanneer we daar zin in hebben, en verder alles bij de hand hebben. We liggen er super. En wij vinden het leuk dat er vandaag een dorpje bij is. Zo heb je alles binnen handbereik. ’s Avonds gaan we dan ook met de dinghy naar de wal om daar lekker te eten. We hebben weer een heerlijk rustige nacht. Fiskardho komt op dit moment zeker in onze top 10.
We zakken de volgende dag het eiland een stukje verder af en gaan naar Ay Eufimia. Een dorpje dat een kleine 10 jaar geleden nog geen fatsoenlijke haven had, maar besloot daar wat aan de doen. Ze hebben een leuke kade aangelegd en hebben flink gedregd in de haven, en in tegenstelling tot veel andere dorpjes proberen ze er echt iets van de maken. Er zijn zomaar ineens weer havenmannetjes, en we kunnen ze zelfs via de marifoon bereiken. We krijgen een plekje aan de kade toegewezen en de mannetjes staan ons met raad en daad bij om aan te leggen. En zo hebben we zowaar weer eens stroom en water, ook wel weer eens fijn. Lisa en Mirthe gaan aan wal ook eens lekker uitgebreid douchen. Helaas kun je wel een haven redelijk goed organiseren, maar hoe je dorpje gesitueerd is, en of er dus een mooi strandje bijzit of iets dergelijks, dat dan niet. Oftewel, we liggen er prima en we zijn onder de indruk van de haven, maar het dorpje laat geen onuitwisbare indruk bij ons achter.
De volgende ochtend plunderen we weer de plaatselijke supermarkt en met een volle voorraadkist en watertank verlaten we Ay Eufimia. We gaan weer een nachtje ankeren. En niet gewoon ergens, we gaan naar Ithaka. Het eiland waarvan wordt gezegd dat Odysseus er 20 jaar over deed om naar terug te keren en waar Kavafis in zijn gedicht beschrijft dat het gaat om de reis en niet om het doel (thuiskomen) op zich, want de reis zelf is je existentie. Dat eiland dus en deze boodschap, die ons al heel lang aanspreekt, daarnaar gaan we nu op weg.
Er zijn een paar baaien aan de beschutte oostkant van de baai. We kijken wel welke ons bevalt. Het uitzicht vanaf het water is in ieder geval al uitstekend. Het is inderdaad een mooi groen eiland en de rotsen en strandjes (nog steeds kiezel) zien er fantastisch uit. De eerste grote baai die we tegen komen is Pera Pigadhi en is wonderschoon, we kunnen dus meteen blijven. Het uitzicht is fantastisch en het water is weer blauwer dan blauw. We ankeren en brengen heklijnen naar de wal. Het wordt bijna routine. Eerlijk is eerlijk, er staat ook niet erg veel wind, dat maakt het altijd een stuk makkelijker. We hebben een topdag.
Als het ’s avonds begint te waaien is dat alleen maar fijn, dat koelt nog iets af in ieder geval. Anker en heklijnen houden het prima en wij bewonderen aan het begin van de avond de sterrenhemel. Omdat er geen strooilicht van een dorp of iets dergelijks is, en omdat de maan er ook nog niet is, is er weer een verbluffend aantal sterren te zien. Vanavond zien we ook verschillende vallende sterren. Mirthe ziet er het meest. En dan zien we de maan weer opkomen, net als 2 avonden geleden een supergaaf gezicht. De maan is prachtig oranje/rood en komt met een noodvaart boven de horizon uit. Ik heb het zelden zo gezien. Maar goed, aan alle goeds komt een eind. En zo ook aan deze topdag. Het wordt namelijk geen topnacht. Wij hadden ingeschat dat het een rustige zee zou zijn, omdat de wind vrij vroeg weg zou vallen. Nou was de wind er wat langer dan verwacht, maar zeker zo belangrijk, er stond een nare deining in de baai. Dwars op de boot, dat betekende ‘rollen’, en dat is niet fijn. Van ons vieren heb ik nog het best geslapen en ook dat was bijna geen voldoende waard. De volgende ochtend zaten we dus een beetje brakjes naar elkaar te kijken. Afijn, het kan niet altijd feest zijn. We concludeerden dat we al met al toch geen spijt hadden. De topdag in de baai maakte veel goed.
Op naar Vathi, het grootste dorp op Ithaka. Het dorp ligt in een baai die vrij beschut lijkt, maar het bijzondere is dat het er wel flink kan waaien. Dat komt dan weer door de heuvels die net ten noorden liggen, en die de wind extra aanjagen. Vanwege de te verwachten drukte gaan we vroeg richting het dorp. De baai valt ons zo in eerste instantie wat tegen. Dit kan overigens ook komen door die prachtige baai waar we vandaan komen. We kunnen niet direct onze draai vinden. Uiteindelijk ankeren we eerst, maar na een klein uurtje besluiten we toch aan de noordkant aan een kade te gaan liggen. Op zich krijgt de kade een goede voldoende, maar het uitzicht is niet geweldig, we kijken op een soort parkeerplaats. We liggen prima beschut, maar dat betekent ook meteen dat het vrij warm aanvoelt (understatement). Ik ga met René en Mirthe naar een strandje iets verderop. Lisa wil wat lezen en blijft op de boot. Op zich vermaken we ons prima, het uitzicht is top en het water heerlijk verkoelend, maar het strand zelf valt toch erg tegen. De Grieken maken er allemaal niet veel van. Veel rotzooi her en der, rommelig en er zijn geen faciliteiten. Lisa moet overigens ook een plons nemen van de boot, want oververhitting dreigt. Uiteindelijk gaat het allemaal goed en gaan we ’s avonds met de dinghy naar Vathi. We worden kletsnat. Het waait namelijk behoorlijk, en in een dinghy vertaalt zich dat meteen in een fijne watersproei met elk golfje dat de boot raakt. We hebben een erg gezellige avond en als we teruggaan tegen 11 uur is het wel hartstikke donker, maar de wind is zo’n beetje weg en daarmee is ook geen golfje meer te bekennen. Geen wind betekent echter ook dat het niet verder afkoelt. René en ik redden het net in onze hut. Maar als we de volgende ochtend opstaan blijkt Lisa op het dek geslapen te hebben. Ze kon niet in slaap komen en heeft onze zitzak gepakt en is bovenop het dek onder de giek gaan liggen. Daar heeft ze wel een paar uur geslapen. Mirthe was haar ook wel dankbaar, die had de hele voorpunt voor zichzelf.
De volgende dag willen we nog wel even wat boodschappen halen. We weten niet precies of er ook grote supermarkten zijn bij onze volgende bestemming. We varen met onze boot tot vlak bij het dorp en gooien daar het anker uit. Lisa en ik stappen daarna in de dinghy richting de supermarkt. Als we terugkomen opper ik dat we ook richting een mooie baai kunnen varen, daar vandaag ankeren en daarna terug naar Vathi om een nachtje achter ons anker in de baai te liggen. Daar is iedereen meteen voor te porren. We motoren een mijl of 5 terug en ankeren in een prachtige baai. We hebben een heerlijk zwem, snorkel en zonnebaad dagje en vertrekken eind van de middag terug naar Vathi.
Daar vinden we een mooie plek in de baai en gooien het anker uit. We eten aan boord vandaag, en hebben genoeg te zien aan alle andere boten die nog aankomen met hun anker- of aanmeeracties. Het is een ‘hafen Kino’ zoals de Duitsers zeggen, genoeg te zien, zeg maar. Na het eten begin ik met het verslag van deze week. René gaat met de meiden nog even een ijsje halen aan wal. Klink allemaal als een prima plan. Terwijl ik aan het typen ben, neemt de wind steeds verder toe. Dat stond niet op het program. De wind zou vandaag wat minder zijn dan gister, en ook wat eerder in de avond gaan liggen. Als René en de meiden een dik uur weg zijn, zit ik ondertussen in een goede windkracht 6 in het donker op de boot. Het is niet dat ik bang ben, maar het is niet echt leuk. De wind joelt erover, en onze boot giert flink in het rond achter het anker. Aangezien ik geen idee heb of de wind nog harder gaat waaien en ik ook niet weet of mijn gezin van plan is nog lang weg te blijven, pak ik toch maar even de telefoon. De mobiel van René doet dienst als anker-watch, die heb ik dus in het zicht, hem hoef ik niet te bellen. Ik probeer dus de meiden te bellen, maar krijg daar een soort foutmelding, bij beide nummers. Mooi is dat, ook nog eens geen verbinding. Als ik dan toch wel wat nerveus begin te worden, zie ik de bekende dinghy aankomen, of eigenlijk hoor ik ze eerder dan dat ik ze zie. Ze hebben flink wat herrie aan boord, want ze worden nog natter dan gister. Het blijkt dat ze geen idee hadden dat het zo hard waaide en niemand had een telefoon bij zich….. en ze hadden ze uit gezet. Je zou denken dat dat niet meer voor komt tegenwoordig, zeker niet bij twintigers. In het dorpje voelde je de wind niet zoals aan boord. Eenmaal terug op de boot zien ze ook dat het geen lolletje is. Het goede nieuws is natuurlijk dat het anker zich prima houdt, en er in die zin niets aan de hand is. Windkracht 6 om je oren is echter gewoon niet echt relaxed. Tegen half een ’s nachts neemt eindelijk de wind dan toch wat af en gaan we lekker slapen. Ook fijn is wel dat de baai van Vathi zo beschut ligt, dat het water ook meteen rustig is. René slaapt echter niet helemaal top. Het ankeralarm gaat nog een keer af, de wind draait namelijk in de nacht, waardoor wij en ook alle andere boten die voor anker liggen, 180 graden draaien. En daarna denkt hij nog dat het gaat regenen en gaat hij nog een keer zijn bed uit. Dit laatste is echter alleen in zijn droom gebeurd, er is nog geen druppel gevallen sinds wij in Griekenland zijn.
Lisa heeft ook niet goed geslapen, het lijkt wel of ze een soort zomergriepje heeft, dit in combinatie met wat last van de hitte. Mirthe en ik doen vanochtend wat boodschappen en daarna vertrekken we naar Kalamos. Op zich een leuke trip van een goede 15 mijl, en we gaan ook nog een ankerstop maken in een mooie baai onderweg. Het is als zo vaak deze laatste weken bijna windstil in de ochtend. Dit geeft toch ieder keer een beetje een onwerkelijk beeld van de zee. Want ja een zee is het, maar zo in de ochtend lijkt het wel het IJsselmeer en dan bedoel ik op een zeer rustige dag. Soms zien we werkelijk geen rimpeltje op het water. Als we bij ‘One house bay’ komen (jullie mogen raden wat je in deze baai aan land kunt aantreffen), blijkt dit een wel zeer gewilde baai. Het is er razend druk, er liggen zo’n 20 -25 boten. Geoefend als we zijn, zien we een open plek waar we ook nog een heklijn naar een rots uit kunnen brengen. Dat doen we dan ook, en binnen een goede 5 minuten liggen we helemaal prima. Ook hier is het weer heerlijk plonsen in het water en vermaken we ons goed.
Na een kleine 2 uur besluiten we door te gaan naar Kalamos. We zijn de baai nog niet uit, of we voelen de wind om het eiland komen. We trekken het zeil omhoog. En we besluiten ook meteen een rif te zetten, want de eerste vlagen zijn dik boven de 14 knopen. Dat blijkt een wijs besluit, we varen in een streep richting Kalamos met uitschieters tot 18 knopen. Lisa knapt op als ze even lekker in de wind achter het roer staat. Mirthe heeft er iets andere gedachten bij, vooral als we door de vlagen af en toe ietsie scheef gaan, maar ze houdt zich goed. Als we tussen de eilanden Kalamos en Kastos komen, neemt de wind af. We besluiten de motor bij te zetten en iets vals te spelen. De reden hiervoor is dat we om ons heen zo’n 15 zeilschepen zien, en wij willen toch eigenlijk wel in de haven liggen. We zijn overigens niet de enigen hoor, we zien andere schepen die ook veel harder varen dan enkel op zeilvoering zou kunnen. We komen samen een drietal andere schepen bijna tegelijk aan. We zien dat een dinghy uit de haven een schip komt halen, dat zal dan wel de norm zijn, en we besluiten even te wachten tot die dinghy weer komt. Dan vaart een schip ons voorbij de haven in. Hmmmm, dat is natuurlijk niet de bedoeling. We kijken nog eens goed en zien dat de andere schepen voor ons van een flotielje lijken te zijn. Wij besluiten het andere schip te volgen en dat pakt goed uit. In de haven is het al behoorlijk druk, en de verschillende flotieljes hebben hun schepen al zo gelegd dat de boten aan elkaar kunnen worden gelegd in de ‘breedte’ dat betekent dat ze relatief weinig ruimte aan de kade nodig hebben. Ze leggen een boot dwars op de kade, en leggen de andere boten, soms wel 5 of 6, daar tegenaan. Een van de flotieljeleiders in een wat grotere rubberen boot, ook wel een rib geheten, spreekt ons vriendelijk toe. Het plekje wat wij voor ogen hebben lijkt hem niet geschikt, rotsen richting de kade, maar we moeten even op een ander bootje wachten, daar zit George op, en die zal ons wel een plekje wijzen. Dat blijkt te kloppen. George heet ons al vriendelijk welkom in zijn bootje, en wijst ons een vrij nauw plekje naast een hele grote luxe catamaran. René twijfelt, maar zowel George als de vriendelijke flotieljeleider roepen: ‘It will fit’, nou dat geloven we dan maar en we ‘duwen’ onze Sailabout netjes tussen de beide boten. Het past precies. George is de officieuze havenmeester, dat staat ook in onze Engelse Greek Water Pilot. Hij heeft een taveerne op de kop van de haven, maar zorgt voor rust en regelmaat in de haven in de zin dat hij plaatsen toewijst en mensen helpt met aanleggen. Helaas nog niet helemaal voor de reinheid, er is nog aardig wat afval her en der, maar vooruit, je kunt niet alles hebben. Leuk is dit wel, en zo’n bijna overvolle haven is ook wel eens grappig.
We blijven hier nog een dagje, op loopafstand is een strandje en we horen mensen in de haven daar erg positief over. Even een rustdag. We slapen alle vier lekker die nacht. Lisa slaapt in de kuip, ze heeft kussens van de bank van binnen gepakt. Zij vindt het te warm binnen. Ik moet zeggen dat het voor mij op het randje was, maar dat ik uiteindelijk toch genoeg uren heb geslapen. In de loop van de ochtend zegt Mirthe dat het best snel gaat, nog maar 2 x een dag zeilen. Ik antwoord dat het er 3 zijn, ik weet de plekken nog waar we heen gaan. Oh, zegt Mirthe, maar we zouden vrijdag toch in Patras zijn, dat zijn dan nog maar 2 dagen als we morgen verder gaan. Ik ben even stil, ze heeft gelijk, dat klopt dus niet. Ik loop naar René die even voorop op de punt zit te kijken hoe alle boten de haven weer uit gaan, er blijven nog al wat ankers aan elkaar haken en dat geeft altijd veel te zien. Eh….. nee, dat klopt dan niet, zegt hij ook. Kortom, we zijn ondertussen zo relaxed dat we de dagen van de week vergeten zijn. We overleggen even, en besluiten dat we vandaag wel door gaan naar Astakos op het vaste land. Geen probleem, geen strandje hier, maar gewoon weer een rustig tochtje en een ankerstop op een kleine 10 mijl. Fijn om met flexibele opstappers te maken te hebben! We drinken bij een tentje aan de haven nog even een iced coffee, dat is helemaal hip in Griekenland je kunt het overal kopen, en gooien daarna de landvasten los. Op naar de volgende plek, benieuwd wat we daar weer tegenkomen.