Week33

Zoals gezegd nemen we vandaag de tijd voor ons ontbijt/brunch en hebben we alleen een wandeling door het dorpje Stanley en een tripje naar ‘The Nut’ op ons lijstje staan. Aangezien we zo’n beetje tegen deze heuvel op de camping staan, kan dit allemaal zonder auto. Een autoloze maandag dus. De meiden vermaken zich ook erg goed in ons huisje. De barbies worden weer helemaal uitgepakt en van de etenstafel hebben we gisteravond en vanochtend nog geen gebruik kunnen maken. Kortom lekker allemaal even aanrommelen vanochtend.

Maar aan het begin van de middag verleidt het mooie weer ons toch tot ons geplande tochtje. We wandelen naar de voet van ‘The Nut’. Je kunt de berg opklimmen of van een stoeltjeslift gebruik maken. De meiden zijn niet te vermurwen en vinden de wandeling beneden én boven op de berg voldoende beweging voor die dag. Het wordt dus de stoeltjeslift. Boven aangekomen zijn de uitzichten zoals je ze had verwacht. Kilometers lange stranden en heerlijk blauw water. De heuvels in de verte dragen verder bij aan de mooie plaatjes. Zo wandelen we al keuvelend de heuvel rond. Het zonnetje schijnt lekker en de stemming zit er goed in.

Weer beneden aangekomen besluiten we nog even naar het plaatselijke ‘Maritime museum’ te gaan. Zoals al eerder gezegd brengen we over het algemeen graag een bezoekje aan de musea hier. Ze zijn vaak veelzijdig en is er regelmatig van alles voor de kinderen te doen. We moeten even naar de haven lopen, maar dat is geen straf. Er staan redelijk veel authentieke huizen en Stanley heeft een lekker sfeertje. Als we bij de haven aankomen, kunnen we niet echt een gebouw ontdekken dat op een museum lijkt. Maar op een grote loods staat toch echt dat we daar moeten zijn. Vooruit maar, we gaan naar binnen en treffen daar iets geheel anders aan dan verwacht.

Binnen zijn verschillende tanken met water, waarvan de bovenkant open is. Hier houden ze allerlei vissen en andere dieren van de zee in. De diepzeekrab bijvoorbeeld, een krabje van een kilo of 6 met een doorsnee van een centimetertje of 40. Wij zijn erg blij dat deze beestjes normaal op een diepte van ca. 300 meter leven. Ook is er een tank met een aantal verschillende haaien. Niet het soort van meerdere meters lengte, maar ze zwemmen toch angstaanjagend genoeg rond om ons op een afstandje te houden. Er zijn er twee die de hele tijd met hun kop boven water komen. Handjes bij de bak weghouden, is het devies. Leuke ervaring, maar we laten de mogelijkheid om zelf heremietkreeften uit een bak te pakken maar even aan ons voorbij gaan. Als we hier klaar zijn wacht er buiten nog een wildlife ervaring(kje) op ons. Vlak voor ons in de haven dobbert een heuse pinguïn, zo’n kleintje die we in Nieuw Zeeland ook bewonderd hebben. Leuk om hier zomaar te zien, hij lijkt aardig op zijn gemak met ons als toeschouwers op de kade.

We besluiten dat dit alles weer voldoende inspanning is geweest voor deze dag, en wandelen lekker terug naar de camping. Hier genieten we de tweede avond van onze stek en beginnen alvast te bedenken wat we allemaal gaan doen als we terug komen op het vaste land. Het is dus niet: Als we straks terug zijn in Australië. De mensen op Tasmanië zijn daar erg gevoelig voor. Het ís hier namelijk Australië. En de mensen hier voelen zich al voldoende afgescheiden van het vasteland. Maar goed, morgen dus op de boot. Terug naar onze caravan. We hebben er zin in.

Als we wakker worden is het weer nog beter geworden. Een graadje of 20 en een lekker zonnetje. De temperatuur hier op Tasmanië komt over het algemeen niet veel hoger. Ergens rond de 20 graden is hier behoorlijk warm. Dit tot groot verdriet van René, die Hobart echt een prachtige stad vond, met erg veel zeilbootjes. Maar ja, als je er qua klimaat niet echt op vooruit gaat, tja dan is het toch wat minder aantrekkelijk 😉

We rijden langs de Noordkant van het eiland terug naar Devonport. We hebben geen echt uitgebreid programma voor vandaag. We stoppen af en toe bij een ‘lookout’, en in een mooi dorpje. Bij Burnie rijden we langs een caravan dealer, ook van ons merk de A-van. We besluiten even te stoppen en te kijken wat ‘de tweedehands caravanmarkt’ zo’n beetje doet. Nou, die doet nogal wat. We zijn verbaasd over de prijzen die ze voor gebruikte caravans durven te vragen. En dan hebben we het over oude caravans, want óf je kunt een nieuwe kopen, óf eentje die ruimschoots 10 is geweest. Het is sowieso weer leuk even binnenin caravans te snuffelen, en wij beginnen nog meer zin in morgen te krijgen (als dat al kon).

In Devonport hebben we nog tijd genoeg om het plaatselijke strand te bezoeken. We hebben het genoegen naar de training van de plaatselijke ‘Life savings club’ te kunnen kijken. Bijna elke plaats met een strand heeft wel zo’n club. Deze leiden strandbewakers op, en dat is hier wel nodig. Al te vaak gaan er toch mensen te diep de zee in, en de stroming is hier op veel plaatsen in Australië vrij sterk. De dames schieten de naast het strand gelegen speeltuin in. Ze kunnen nog steeds geen genoeg krijgen van alle toestellen hier. Ik denk toch dat dit een van de dingen zal zijn die ze straks in Nederland weer gaan missen. De vele, en vooral uitgebreide, speeltuinen.

Tegen zessen besluiten we nog even ergens wat te gaan eten, voordat we naar de boot gaan. Het echt spannende is natuurlijk al een beetje van de bootreis af. We weten zo’n beetje wat ons te wachten staat. Als we iets na half acht aankomen bij de boot, kunnen we bijna meteen doorrijden. Om acht uur zijn we al in onze cabin op de boot geïnstalleerd. Om negen uur precies vertrekken we, het is dan al bijna donker. Het schip keert in de haven. Mooi gezicht deze grote boot die om haar as ‘even’ de andere kant opdraait. Maar verder is er niet veel spannends meer te beleven. Lisa en Mirthe leven zich nog even uit in een kinderspeelhoek, waar op een aantal poefen na niet veel staat, maar weten er toch wat van te maken. Ze doen samen een soort zes-kamp. De poefen worden meerdere keren van de ene kant van de ruimte naar de andere getransporteerd, dit alles met een stopwatch in de hand.

Om 10 uur wil Mirthe naar onze cabin, lekker slapen. Ze heeft nog gelijk ook, zo spannend is het allemaal niet als je een keer op zee zit. We kruipen er lekker in. We boffen, ook vannacht is de zee errug kalm. We slapen als rozen, maar wel wat kort, want al vóór zessen worden we gewekt. Om half zeven zullen we aankomen, dus of we allemaal maar even ons nest uit willen komen. Dit is nog een uur vroeger dan de heenreis. Gaap.

De consequentie van dit alles is dat we voor achten al bij Paloma en Brendan op de stoep staan. Mooie tijd voor een ontbijtje. We babbelen weer lekker bij. Paloma heeft een dagje ‘vrij’ genomen. Zeker niet alleen ter ere van ons, ze moet met een van de kinderen naar de dokter. Hij is zondag flauwgevallen en heeft nog steeds hoofdpijn en af en toe ook wat verhoging. Niet zo tof dus, hopen dat het allemaal meevalt. Hoe dan ook, wij vinden het prettig dat we nog even echt afscheid van ze hebben kunnen nemen. En we kunnen melden dat de Melbournse gastvrijheid ook minstens een 8 verdient. Maar we hebben de sleutel toch maar weer teruggegeven 😉

Aan het eind van de ochtend tuffen we weer naar Buln Buln. De meiden hebben hier ook echt zin in. Ze zullen daar Sophie en Claire weer ontmoeten, maar ook hebben we te horen gekregen dat er een paar pakjes op ons liggen te wachten. Althans, een paar pakjes en een réuze doos. Die laatste is hun nieuwe boeken voorraad voor de resterende periode hier. Bill en Daniel zijn thuis, en verwelkomen ons. De caravan staat er nog !!! En onze dames duiken natuurlijk direct op de ‘kadootjes’ af. Wat erg leuk is, is dat er voor alle twee ook een envelop van twee vriendinnen uit Nederland ligt. Sara en Annelot verblijden de dames met een mooi setje armbanden. Van Bea en familie ligt er nog een verlaat verjaardag kadootje voor Mirthe en een kleinigheidje voor Lisa. Het lijkt wel Sinterklaas. De boeken worden ook meteen bekeken, maar die gaan toch de doos eerst weer in. Te druk met alle andere dingen hier in en om het huis. En als Claire thuiskomt van school hebben de dames verder nergens meer tijd voor. Ook niet voor het eten.

Debby heeft weer een waar feestmaal voorbereid. Volgens haar valt het allemaal een beetje in het water omdat de een komt en de ander gaat. Allemaal voor, tijdens en na het eten. Niet zo gek met drie kinderen die allemaal van alles te doen hebben. Het is dus een lekkere rommelige avond, en wij vermaken ons prima. Alle door ons meegebrachte kadootjes vallen ook goed in de smaak. We vertellen van onze belevenissen en luisteren naar de verhalen van Bill en Debby. Ik zal niet alle plaatsen opnoemen waar deze superreizigers zijn geweest, maar ze hebben al wat avonturen achter de rug. Met en zonder kinderen. Ze hebben door China getrokken, Europa is al uitgebreid bezocht, en Amerika ook. Een aantal jaren geleden hebben ze zelfs twee jaar op een klein subtropisch eiland gewoond, waar Bill les gaf aan de lokale school. Tja, daar kunnen wij niet tegenop. Maar het geeft wel aan dat reizen ‘verslavend’ werkt. Dus wie weet …. 😉

Wij kruipen onze caravan in. Die staat toch voor de deur, en de Buln Buln’ers hebben natuurlijk een gewone werk/school week. Onze dames zijn al met al ook zo moe, dat ze niet eens protesteren. Gewoon lekker bij mama en papa in de caravan. De volgende dag is Debby thuis. Het is haar vrije dag. Wij besluiten niet al te veel op de agenda te zetten. De caravan weer herinrichten en alvast wat boodschappen doen, lijkt ons voor vandaag ambitieus genoeg. Debby vindt dat prima, en besluit dat het vast erg leuk is als onze dames een handenarbeidles van Claire meemaken. Dus belt ze de school. En jawel hoor, de gasten uit Holland zijn van harte welkom om ’s middags even een lesje te komen bijwonen. Debby brengt ons naar school. Ik besluit maar even mee te gaan, wel net zo gezellig, en dan hebben de dames ook een tolk als het nodig mocht zijn. Het wordt inderdaad een gezellige les. En, behalve dat ik de hete lijmtang nog even voor ze hanteer, hebben ze mij eigenlijk niet echt nodig. Er wordt een pop geknutseld van een sok. Rode wangen en oortjes zijn het gevolg, bij de meisjes bedoel ik dan. Ze vinden het helemaal super. Aan het eind van de les hebben Lisa en Mirthe alle twee een pop af. Dit verbaasd de juf enigszins. ‘Wat een harde werkers’ is dan ook haar opmerking. Tja, was dat maar met alles zo 😉

Aan het eind van de middag komt iedereen weer binnen druppelen. Deze keer heeft Sophie ook wat meer tijd. Gisteren had ze zowel hockey als ballet, en was pas tegen half negen thuis. Ook in dit gezin met opgroeiende kinderen wordt van de taxidienst van pa en ma veel gebruik gemaakt. Het is ook wel logisch natuurlijk. Het is fijn als je kinderen niet alleen maar apathisch voor een TV hangen, of computerverslaafd zijn. Dus of het nu dansen, hockey, cricket of zwemmen is, lekker bezig zijn. Maar ja, consequentie is dus een ‘druk’ huishouden. We krijgen het er weer een beetje warm van als we er aan denken, toch nog maar even lekker een paar maandjes doortuffen 😉 Lisa en Sophie storten zich op het tekenen van allerlei Winnie de Pooh figuren. En het moet gezegd, dat gaat de dames goed af. Lisa tekent al met al die middag/avond een half schetsboek vol. Mirhte verzorgt de animatie, dit houdt in dat ze af en toe komt kijken hoe het gaat. De tekeningen en tekenaars van commentaar voorziet en dit ook laat doen door de sokpoppen. Een andere keer komt ze als Harry Potter langs.

Al met al verloopt ook deze keer het eten weer redelijk ongeorganiseerd. Wij maken daar geen punt van, en bezweren Debby dat wij het wel leuk net zo leuk vinden zo. En dat wij nog steeds ‘kamperen’ dus wat ons betreft: ‘No worries’. En zo is het ook. Bill is redelijk op tijd thuis na een bijeenkomst over een lerarenstaking volgende week. Voor meer salaris, komt dat iemand bekent voor? We nemen met een glas wijn in de hand de route voor de komende periode even door. Lekker wegdromen bij de plaat(s)jes die we nog allemaal gaan zien. Het reizen mag wat ons betreft weer beginnen.

Vrijdag besluiten we nog even een dagtochtje te maken. We hadden ervoor kunnen kiezen vandaag al te vertrekken, maar de meiden genieten hier ook met volle teugen. Bovendien is er op redelijke afstand een leuk oud goudmijnplaatsje in een mooie natuuromgeving. Prima uitstapje dus, voor ons als toerist. Na het ontbijt gaan we dan ook op stap. Het is heerlijk weer, en voor we het weten komen we na een prachtig kronkelig weggetje door de bergen, in Walhalla aan. Leuke naam voor een goudmijnstadje 🙂 Het is overigens een voormalig goudmijnstadje. Het is vreemd om te weten dat hier bijna 1000 huizen hebben gestaan, er zijn nu nog een stuk of 25 over. Ik kan verder ook geen straten of weggetjes ontdekken. Wat kan er dan veel veranderen in bijna een eeuw. Hoe dan ook, wij vermaken er ons prima. En Mirthe houdt ondertussen de tijd in de gaten. We hebben namelijk beloofd om 4 uur weer thuis te zijn. Elk half uur worden we hier aan herinnerd.

Op de terugweg pikken we nog even een stuwmeertje mee. Daar hebben ze hier toch aardig wat van. Dit meer hebben ze ook nog een recreatief tintje meegegeven. Maar vandaag wordt er van de boatramp en van de bbq’s geen gebruik gemaakt. Het is wat harder gaan waaien en er zijn donkere wolken gekomen. Bovendien is het natuurlijk een doordeweekse dag. Het ziet er wel mooi uit, zo’n meertje tussen de heuvels. Langs de weg naar het meertje toe staan een flink aantal bramenstruiken, en het is hier zomer. Dus Lisa, Mirthe en ik besluiten een aantal te plukken. Heerlijke rijpe bramen. De koeien in de wei staan ons wat raar aan te gapen, maar besluiten na een paar nieuwsgierige minuten ons maar rustig onze gang te laten gaan.

Als we om 4 uur thuiskomen (jawel, het is ons gelukt, dankzij timekeeper Mirthe) zijn we de eersten ?!?!?! Het maakt niet uit, we weten waar de reservesleutel ligt, maar we hadden het niet verwacht. Het is tenslotte vrijdagmiddag. Maar binnen een kwartiertje komen Sophie en Daniel binnen, in hun school uniformen. Ze roepen hallo, en rennen direct door naar hun kamer om zich om te kleden in ‘fatsoenlijke’ kleren. De schooluniformen zijn toch niet echt populair bij de tieners. Een half uurtje later is de rest van de familie ook thuis. En die avond hebben we een gezellige BBQ. Het moet natuurlijk wel een beetje Australisch blijven 🙂 Omdat het vrijdag is, mogen de dames met z’n vieren in de kamer slapen. De bedbank wordt uitgeklapt en er worden wat luchtbedden bijgelegd. Reuze gezellig natuurlijk. Lisa en Mirthe zijn behoorlijk in de ban van Claire en Sophie. Ze klimmen elke avond met de meiden het dak van de schuur op om de zonsondergang te zien. Op donderdag zijn ze zelfs het dak van het gewone huis op geweest. En Bill keek gewoon toe. Het mag hier allemaal. Sophie en Daniel hebben alle twee een eigen boomhut. Er staat natuurlijk een trampoline in de tuin. En de bloemen die er zijn, zijn er om te plukken.

We gaan niet te laat naar bed. Natuurlijk ook omdat de dames in de woonkamer slapen (3 van de 4 slapen overigens al als wij naar bed gaan), maar ook omdat zowel Sophie als Daniel de volgende dag voor negenen weg moeten naar hun sporten. Als wij wakker worden zijn zij dus al vertrokken. De dames zitten lekker in hun pyjama’s TV te kijken. We besluiten na de koffie te vertrekken, zodat we iedereen nog even gedag kunnen zeggen. Debby neemt Lisa en Mirthe mee naar de dansles van Sophie, kunnen ze even zien hoe het daar aan toe gaat. De meiden vinden het prachtig. Als het aan hen ligt brengen we hier de komende maanden door. Maar daar zijn papa en mama het niet mee eens. Er is nog véél te véél moois te zien 😉 Het afscheid is hartelijk, en over en weer nodigen we elkaar natuurlijk uit om langs te komen. Ook deze stop was weer reuze gezellig. De sociale bezoekjes zitten er voor een tijdje op. We zullen ze allemaal missen.

Als we in de auto zitten verzuchten Lisa en Mirthe dat ze het toch wel héél jammer vinden dat we daar nu weg zijn. De tuin van onze ‘hosten’ wordt uitgeroepen tot ‘Mooiste tuin van de wereld, echt waar mama, een paradijsje’. En misschien is het ook wel zo. Waarschijnlijk niet de mooiste tuin in design opzicht, maar voor spelende kinderen ….. ja, een echt paradijsje.

De reis naar onze eerstvolgende bestemming is niet echt ver. Dat hebben we bewust gedaan. Even wennen allemaal. We rijden naar het National Park ten zuiden van Buln Buln, Wilsons Promontory. Een redelijk oud park, en ons door meerdere mensen aangeraden. Ook Bill en Debby zijn zeer enthousiast over dit park. Voor de plekken rond Kerst wordt zelfs in juli al geloot. En als we er aankomen, weten we waarom. Niet meteen, hoewel de campground er ook écht een campground is. Maar als we ons eerste wandelingetje maken, weet de natuur ons toch weer te verrassen. Vanaf de camping zelf zie je het niet, maar we zitten precies op de hoek van de rivier de Tidal en de oceaan. Je loopt vanaf de camping zo het zandstrandje van de rivier op, en van daar ben je binnen vijf minuten bij het grote zee strand. Prachtige uitzichten zijn weer ons deel. Nou ja, die van René en mij dan. De meiden willen ‘gewoon’ binnenzitten en spelen met hun Playmobiel. Vandaag doen we daar niet moeilijk over. Het zal wel even een beetje wennen zijn voor ons alle vier.

Die nacht laat Victoria weer zien hoe wisselvallig haar klimaat kan zijn. Al vanaf het begin van onze reis hebben mensen het erover. En wij mogen het ook af en toe ervaren. Hebben we zaterdagavond nog lekker buiten gezeten, die nacht raast de wind erover. Zo erg zelfs dat René besluit de luifel maar weer in te halen. Ook de volgende dag neemt de wind nauwelijks af. Dit betekent dus dat wij veel in en om de caravan te vinden zijn. Goede manier om maar weer even te wennen.

In de middag besluit René er toch op uit te gaan. Even een wandelingetje. Hij komt na een goed uur super enthousiast terug en roept dat ik ook even moet gaan. De meiden kijken verschrikt op, maar ook vandaag zullen we ze nog een beetje sparen 😉 Ik trek de wandelschoenen aan, en loop over de rivierbrug naar een van de vele wandelroutes. En inderdaad het is prachtig. De route is bijna helemaal in de luwte, aan de oostkant van een heuvelrug. Heerlijk rustig voelt dit aan. En de natuur is werkelijk prachtig. Dwars door het bos lopend word je op verschillende plekken een prachtige blik over de rivier, de heuvels en de oceaan gegund. Het bos verandert in een stuk kreupelhout, alle takken kraken en zuchten onder de wind, een heel apart gehoor. Aan het eind van de route word je getrakteerd op een uitzicht (min of meer) vanaf zee naar de verschillende baaien. Fijn, dat de natuur toch haar best blijft doen ons te imponeren 🙂

Al met al zijn wij zeer tevreden over onze eerste dag waarop ‘alles weer terug is bij het oude’ 🙂 Op naar de volgende dagen.