27 mei tot 4 juni 2016, geschreven door Thea
Mooie oude steden en havens
De tocht naar Trogir verloopt grotendeels op de motor. We hebben wel even het zeil op, maar er staat onvoldoende wind om het dorp zeilend te halen, het is niet anders. Het is wel lekker weer, warm zelfs vinden we. Vanuit Milna naar Trogir is Split niet te missen, dat ligt rechts, en is echt groot in vergelijking met de andere stadjes en dorpen die we tot nu toe hebben gezien. Natuurlijk staat Split op het programma, maar vandaag nog niet. Bij Trogir zien we dat er nog een haven is aangelegd, de derde voor dit stadje, deze staat in geen van onze boeken vermeld. Hij ligt wel vrij ver van het stadje, dus varen we door. Rechts eerst de algemene haven en dan de ACI Trogir. Ik roep de haven op via de marifoon, maar krijg een kort maar krachtig en bovendien zeer nurks: ‘We are full tonight’. Dat klinkt ons raar in de oren, de haven is zeker voor 80% leeg. Er zullen heus wel charterboten van de verhuurvloot terug komen, maar zo veel? Maar de man blijft resoluut. Geen plek, probeer het maar bij de buren. Dat doen we dan maar. Ook daar lijkt de haven niet erg vol. Na enig denkwerk van de persoon aan de andere kant van de marifoon, krijgen we een plekje, maar vraag niet waar. Helemaal aan de laatste steiger, waar eigenlijk alleen enorme jachten liggen en waar ook de scheepswerf al begonnen is. Ik baal hier wel van. Gaan we Lisa halen en willen we haar een mooie verjaardag bezorgen, liggen we een redelijk eind van het centrum, en zo’n beetje op een scheepswerf in plaats van een fraai uitzicht op de oude stadsmuur. Maar goed, al mopperend hijsen we toch de mooie vlaggenlijn die we hebben geproduceerd, en blazen we de ballonnen op. Dan gaan we op weg naar het busstation.
We vergapen ons aan het stadje. Wat is er toch veel historie nog bewaard gebleven hier aan de kust van Kroatië. Ondanks alle oorlogen, bezettingen, etc. door de eeuwen heen, is er nog zoveel ‘ouds’ te bewonderen, echt mooi. We wandelen door het oude centrum richting het busstation. Ze moeten mij echt zo’n beetje weer bij een plein met een mooie kathedraal wegtrekken, ik ben alweer verkocht. Sandra en José weten waar het busstation is, want zij zijn vorige week ook op Trogir gevlogen, en hebben hier de bus naar Sibenik genomen. We posteren ons aan de overkant van het water op een bankje. Ik ga nog even wat drinken halen, als gezegd het is warm, en krijg een sms van Lisa dat ze al in de bus zit. Ik loop snel terug naar de overige bootgenoten om te zeggen dat ze eraan komt, maar dat is niet meer nodig. Ze staan al op, en ik zie aan hun gezichten dat Lisa gespot is. Ze komt al naar ons toelopen. We zijn nu te laat met het opzetten van onze feesthoedjes!! Het is natuurlijk heerlijk haar weer te zien, en dan kunnen we haar ook nog eens feliciteren met haar 22ste verjaardag!! We nemen eerst een drankje op een terras waar we, mede door de hoedjes, veelvuldig worden gefeliciteerd. Daarna lopen we nog wat door het centrum van dit mooie oude stadje. Enige jammere is dat er (nu al) zoveel toeristen zijn, hoe zou het hier in de zomer zijn? Aangekomen bij de boot garandeert Lisa dat ze ons niets kwalijk neemt rond de ligplaats, en is ze zeer tevreden met onze inspanningen rond de versiering.
De volgende dag gaan we naar Split. Dat is geen wereldreis, al moeten we wel om een eiland heen. De havens voor boten als die van ons, liggen aan de noordoost kant van een vaste brug, waardoor eenieder om moet varen naar Spit. Dat is overigens geen straf, want er is genoeg te zien. Helaas valt er weer weinig te zeilen, maar er is wel tijd voor een ankerlunchje. En omdat het vandaag erg warm is, de warmste dag tot nu toe, wordt er ook gezwommen. Sandra had beloofd deze week in ieder geval een keer te gaan zwemmen, tja dat moest dus vandaag gaan gebeuren. Maar bij deze temperaturen is dat geen straf ook al is het water nog niet erg warm, en uiteindelijk hebben we allemaal gezwommen.
De plaatsen in de haven van Split zijn zeer krap bemeten. Aangezien er weinig wind is, is het aanleggen hierdoor vandaag geen probleem, maar we kunnen ons voorstellen dat dat op andere dagen zomaar lastiger kan zijn. Hoe dan ook, wij liggen prima, en ik kan niet wachten naar de oude stad te gaan. Dat moet ook weer erg bijzonder zijn. We splitsen ons op. René en ik willen er wel heen lopen, en al onze gasten gaan (om verschillende redenen) liever met de watertaxi. We spreken af elkaar tegen etenstijd ergens te treffen voor het laatste etentje met z’n vijven. Sandra en José stappen morgen van boord, blijven dan nog een nachtje in een hotel in Split en vliegen maandag terug. Het oude centrum van Split is ook weer zeer de moeite waard. Heerlijke kleine kriskras steegjes, mooie doorkijkjes, pleintjes, een gave toren. Hè, lekker hoor.
Ons laatste avondmaal samen en de laatste borrel aan boord verlopen lekker en gezellig. 8 dagen met elkaar op een (relatief kleine) boot, en geen verkeerd woord gevallen. Dat lijkt me prima verlopen. Zondag zullen wij vertrekken naar Hvar en nemen we afscheid van onze eerste opstappers. Nogmaals, het was ons een waar genoegen, we zullen de gezelligheid en ook de dagelijkse brood- en overige boodschappendienst en de vele vrijwillige afwasbeurten enorm missen!! Als we wakker worden lijkt er toch een kinkje in de kabel. Het waait veel harder dan voorspeld. En dat terwijl het nog best vroeg is, meestal trekt de wind in de loop van de ochtend aan. We overleggen met Lisa, zij vindt het prima nog een dag in Split door te brengen. Wij ook, ik was zeker in die paar uur nog niet uitgekeken. Anders waren we misschien eind van de week teruggekomen om Lisa weer af te zetten, daar gaan we dan wel een ander plan voor bedenken, maar ik kijk graag nog wat langer rond. Sandra en José gaan vandaag wel naar hun hotel, maar we besluiten eind van de middag elkaar nog even op een terras te treffen voor een afscheidsborrel. Daar zeggen we natuurlijk nooit nee tegen!! J
Ik wandel nog wat door de oude stad en besluit de toren te beklimmen.
De kathedraal kom ik niet eens in, er is namelijk een totaal cruiseschip losgelaten in de stad. Er liggen op dit moment 2 cruiseschepen in Split. We hebben het even opgezocht, de ene heeft een capaciteit van 2.100 passagiers, en de andere ruim 1.500. Dat geeft een flinke drukte in de stad en omdat ze in groepen van 50 ofzo rondbanjeren, raken de eerdergenoemde kriskras steegjes flink verstopt. En als ik zie dat een paar van die groepen staan te wachten om de kathedraal binnen te mogen, sla ik die (rij) vandaag maar over. Het beklimmen van de toren is een belevenis op zich. Je moet in het eerste deel geen last hebben van claustrofobie en daarna vooral geen hoogtevrees hebben. Het eerste stuk word je via een zeer smalle trap met best hoge treden geleid, daarna loopt er een metalen trap die aan de binnenkant van de toren is bevestigd naar boven. Op de meeste plekken, niet overal, wel met een leuning, maar het zijn ook gewoon ‘open’ treden waar je door naar beneden kijkt. Verder is het een redelijk open toren aan alle vier de kanten, dit in combinatie met de eerder genoemde harde wind, maakt het een bijzondere ervaring. En uiteraard vindt bovenop de beloning plaats van de prachtige vergezichten over Split, de baai en ook het achterland in de vorm van heuvels en bergen.
Na de borrel is het afscheid van onze eerste ‘groep’ aan boord dan toch echt onvermijdelijk en lopen René, Lisa en ik weer terug naar de boot. We zijn blij dat we vandaag niet zijn gaan varen, de wind is alleen maar toegenomen en het water ziet er niet erg uitnodigend uit. De boten die vandaag binnenkomen hebben het ook een stuk lastiger met aanleggen. Wij zien her en der bijzondere manoeuvres die worden uitgevoerd.
Maandag gaan we richting Hvar. Dat stond bovenaan het lijstje van Lisa. Zij gaat (toevallig) deze zomer met een aantal vriendinnen een dikke week naar Split op vakantie, daarbij hadden ze ook gekeken naar een verblijf op Hvar, maar dat was een beetje te kostbaar. Dus dan is het leuk om dat plaatsje, op het gelijknamige eiland, even met paps en mams aan te doen. We kunnen lekker zeilen vandaag en hebben door de snelheid genoeg tijd wat extra klappen te maken om mooi uit te komen voor Hvar. Ook het aanzicht van het stadje bij binnenvaart is weer een ansichtkaart waard. Maar daar hebben we nu even geen tijd voor. Het is namelijk, ondanks dat het nog maar halverwege de middag is, al best druk. De plaatsen aan de kade lijken bezet en samen met een andere boot die aankomt kijken we begeerlijk naar de laatste twee meerboeien die er liggen. Zij zijn ons net voor wat betreft de meest gunstig liggende boei, dus ons rest de laatste. Hier in Hvar lig je niet enkel aan een meerboei, het is de bedoeling dat je dan twee lange heklijnen naar de kade uitlegt die er voor moeten zorgen dat de boot in dezelfde positie blijft liggen en niet rond de meerboei draait. Omdat iedereen dan in principe dezelfde kant op ligt, kont op dezelfde manier naar de wal, heeft men besloten dat de meerboeien wel wat dichter bij elkaar kunnen liggen. Waarom deze uitleg hierboven zult u zich afvragen, welnu dit alles zorgde voor een zeer rommelige aanlegging onzerzijds. Wij zijn blij dat er geen bewegende beelden van zijn. In het kort komt het erop neer dat door de weinige manoeuvreerruimte in combinatie met de wind, en het feit dat wij ons helemaal niet, ik herhaal helemaal niet, hadden voorbereid op de genoemde lange lijnen naar de wal (dinghy lag nog op de boot, de touwen die hiervoor bedoeld zijn lagen ver weg opgeborgen in de bakskist) ons als eersterangs stuntels hebben gedragen. Onze buren met een huurboot vroegen of dit onze eigen boot was, ik meende verbazing in hun stem te horen. Maar goed, het resultaat was wel dat wij in een ansichtkaart aan de laatst beschikbare meerboei lagen!
Lieve mensen, ik moet maar ophouden te zeggen hoe mooi de plaatsen en plaatsjes hier zijn, het wordt vast wat ongeloofwaardig. Maar ik denk dat iedereen enthousiast zou zijn als je in 4 dagen tijd Trogir, Split en Hvar ziet. Al moet gezegd dat de Kroaten helaas weten wat ze in handen hebben, en als ik een kritiekpunt mag uiten ze zowel Trogir als Hvar net te veel ‘uitbuiten’. En dat laatste dan ook nog niet met een grote hartelijkheid, maar eerder met een beetje schofterigheid. Ik doel bijvoorbeeld op de manier waarop we in de haven(s) van Trogir zijn behandeld, maar ook het feit dat in Hvar weldegelijk havenpersoneel is, maar die komen enkel geld innen. Heel veel geld kan ik u toevertrouwen en laten verder iedereen aan hun lot over. Zo kwamen ze bij ons even de papieren ophalen, nadat wij na al ons gestuntel lagen en ze geen vinger hebben uitgestoken, en voeren daarbij snoeihard langs een boot die ook nog een plekje zocht, zonder die mensen ook maar een blik waardig te gunnen. Niet erg dienstverlenend, zal ik maar zeggen.
Maar dat doet dan weer niets af aan de schoonheid van het stadje. In het oude centrum rijden geen auto’s, kan ook helemaal niet in die smalle steegjes, en dat geeft weer extra charme. Bovenop de heuvel staat een burcht, die gaan Lisa en ik bezoeken! Morgen dan, het is nu tijd voor een borrel en even fijn in de ansichtkaart om ons heen kijken.
Het bezoek aan de burcht de volgende morgen is de moeite waard. De klim zelf is al leuk, en gelukkig prima te doen, en het uitzicht is prachtig. Zo is van boven niet alleen het stadje en de haven goed te zien, maar ook de Pakleni eilanden.
Deze hebben bijzondere vormen met veel natuurlijke inhammen, oftewel mooie ankerplekjes. Dat wordt voor de lunch onze volgende bestemming. Het vertrek gaat beter, maar ook niet vlekkeloos, we maken in de volgorde van het losmaken van de lijnen een beginnersfout. Blijven oefenen zullen we maar zeggen.
Bij de lunchstop springen René en Lisa nog even in het water, deze keer met de snorkels op. Ik ga lekker op de boot even liggen op onze zitzak. Ik heb mijn dag niet, en wil even ‘op mezelf’. Uiteindelijk blijven ze een minuut of 10 in het water, langer is qua temperatuur nog niet echt verantwoord. Ze melden wel veel vissen te hebben gezien, maar niet echt iets bijzonders. Het anker gaat op en we gaan naar Vis. Nou kun je het leuk vinden of niet, maar op Vis ligt het plaatsje Vis en direct daarnaast ligt Kut. Tja, wij zien daar wel de humor van in, maar voor wie die niet geldt, in de pilot staat uitdrukkelijk vermeld dat je het uitspreekt als ‘Koet’. Dan ben je maar van die flauwe woordgrappen af. We pikken een meerboei op, dat gaat dan weer prima, en gaan in de dinghy even bij beide plaatsjes aan. In Kut gaan we nog op zoek naar een t-shirt met de plaatsnaam, maar die hebben ze niet. Wel in Vis, vinden wij minder leuk. Ik had geloof ik nog niet gezegd dat het weer een mooie baai is, maar ja, dat is eigenlijk ook niet meer nodig. Wel maken we die nacht weer iets nieuws mee. Eerst valt de wind weg waardoor de meerboei, eentje met een hoge ijzeren ring, tegen de boot begint te tikken en de boot fungeert hierbij als een klankkast. René probeert dit midden in de nacht te verhelpen, maar is niet echt succesvol. Dan komt er weer wat wind, dat is een voordeel want dan tikt de ijzeren ring niet meer tegen de boot, maar de opluchting is van korte duur. Het is een soort valwind die van de heuvel achter ons komt, maar tegelijk lijkt er ook wind en golven van voren te komen. De boot tolt om de meerboei in het rond en rolt hierbij ook weer heen en weer, een wonderlijke ervaring. Gelukkig duurt dit niet de hele nacht en kunnen wij toch nog een paar uurtjes rustig slapen.
De volgende dag halen René en Lisa met de dinghy nog even vers brood en daarna gaan wij richting Vrboska, aan de noordkant van Hvar. Dit plaatsje ligt in een prachtige natuurlijk baai de aanloop schijnt super te zijn. Dat willen we zien natuurlijk. De wind zit ons vandaag niet mee. Dat wordt motoren. Het is wel een redelijk lange rit, maar vooruit, je moet er wat voor over hebben. Als we aan de noordkant van Hvar zijn, vraag ik René nog even naar de weerapps te kijken. Eind van de dag zou er onweer kunnen komen, en ik wil even weten wat ze nu zeggen. We zouden nog kunnen kiezen voor het dichterbij gelegen Starigrad. Bijzonder eigenlijk dat we dit soort zaken nu gewoon op het water kunnen checken, de techniek staat voor niets. De apps geven geen gewijzigd beeld. We kunnen al varend lunchen, en dan zijn we er iets voor 3 uur, prima dus.
Als we dichterbij komen worden de wolken rond de heuvels in de buurt van Vrboska donkerder en donkerder. René wijst Lisa nog eens op de inktzwarte wolk die op de heuvel net naast het plaatsje lijkt te hangen. Hij legt de zeilpakken van ons dan ook maar even klaar. Als we bijna bij de laatste hoek zijn om de baai in te draaien, gebeurt er iets wat wij nog nooit hebben gezien. De wolk lijkt letterlijk van de berg af te donderen. Ineens is hij in beweging en binnen een minuut volgt de eerste onweersflits en redelijk kort daarachter de bijbehorende donder. ‘Daar moeten we even niet zijn’, zeggen we tegen elkaar. René gooit het roer 90 graden om en vaart haaks weg van de geplande route. Een minuut later een flits en direct daarachter aan een krakende donderklap. Nog een minuut later giet het van de regen, en zien we enkel grijs om ons heen. De wind, die de hele dag 6 knopen of minder was, giert ons ineens om de oren. ’27 knopen’ meldt René. Lisa is maar lekker binnen gaan zitten. Ik sta met m’n complete zeiluitrusting aan in de kajuitopening. Wat te doen. Het is best beangstigend, vooral ook omdat we niet weten wat er gaat gebeuren, hoe heftig wordt het en hoe lang duurt het. Op dit moment is het in ieder geval geen pretje. We zien en horen onweer op verschillende plekken om ons heen. Het onweer wat het dichtst bij ons zat lijkt wat weg te trekken. ‘Laten we toch naar Vrboska gaan’, zegt René. ‘Ben je gek ofzo’ roep ik, ‘we gaan echt niet die kant op! In ieder geval niet nu, eerst nog een tijdje op het water blijven, de bui komt daar vandaan’. Dat was René ook wel van plan, maar hij bedoelde dat we in de buurt van die plaats zouden blijven. Na een halfuurtje zegt René dat het lichter wordt richting Vrboska, ik zie het ook. We wagen het erop. Links van ons zit nog een enorm zwarte wolk met onweer, maar die lijkt nu een andere richting op te gaan. We zetten de motor wat harder en gaan de baai in. Het gekke is dat de wind ook weer helemaal is gaan liggen, alsof er niets gebeurd is. We varen dan ook, weliswaar met verschillende zwarte wolken in de lucht, rustig Vrboska binnen. Er staat een havenmannetje in witte polo en korte broek op de steiger en wij steken met onze zeilpakken een beetje vreemd af bij dit rustige tafereeltje. Ik zou toch echt zweren dat wij net uit een redelijk heftige onweersbui komen varen.
Het blijft de hele avond droog en zelfs een beetje zwoel. We eten erg goed met, dat mag ook wel eens gezegd worden, een prima bediening en hebben een erg gezellige avond. Vrboska is ook weer een leuk plaatsje, en als we de volgende dag wegvaren zonder de stress van de vorige dag, zien we de geroemde feeërieke aanloop een stuk helderder.
We gaan naar Milna vandaag, op het eiland Brac. De oplettende lezer zal deze naam herkennen. We zijn hier namelijk vorige week al met Sandra en José geweest. Het was de bedoeling vannacht een eiland verderop te gaan ankeren, maar de weersverwachting geeft kans op hevige onweersbuien en dan liggen wij liever in een veilige haven. Het tochtje ernaartoe kunnen we grotendeels zeilen, we hebben de wind van achter. Het gaat dus niet hard, maar het is wel erg relaxed. Als we de hoek omslaan richting Milna begint het ineens flink te waaien. Het is echt bijzonder wat de eilanden met de wind doen. Van het ene op het andere moment kan er een windshift van meer dan 90 graden plaatsvinden, en ook kan de wind ‘om de hoek’ zomaar een 10 knopen harder zijn. Hoe dan ook, onze aanleg gaat redelijk soepel en ook in Milna hebben we een gezellige avond. Niet in de minste plaats vanwege een boot met Engelsen (onze schatting is dat ze tegen de 60 zijn) naast ons, die vanaf 4 uur ’s middags aan de drank gaan, en om 10 uur ’s avonds besluiten dat er absoluut gedanst moet worden op de kade. Ze hebben hier zelf beelden van gemaakt, ik weet niet of ze deze de volgende dag na goed overleg ook maar weer hebben gewist. Voor ons was het een avondje gratis entertainment en vanwege de vroege aanvang van het drankfestijn, kropen ze mooi op tijd in hun kooi.
En dan is het vrijdag alweer het laatste stukje varen voor Lisa. Omdat we 2 dagen in Split zijn geweest, hebben we besloten haar zaterdagochtend in Supetar, ook op Brac, op de veerboot naar Split te zetten. Is vast ook een leuke ervaring na ruim een week op een bootje van 33 voet te zitten J De ochtend begint heerlijk. Het zou bewolkt zijn, en begin van de middag wat opklaren, maar we zitten lekker in het zonnetje te genieten van ons kopje thee/koffie. Er is kans op buien, dus we kijken wat om ons heen in de lucht en besluiten tegen 11 uur te gaan varen. Als we de baai uit zijn en rechts kijken richting Split en Trogir, zien we niets dan grote bijna zwarte wolken afgewisseld met grijze regengordijnen. Hele periodes is Split in het geheel niet te zien. Ook in de richting waar wij heen willen, rechtsaf naar de bovenkant van Brac, is het erg donker. Boven het vasteland zien en horen we het onweer. Het gekke is dat als we naar het zuiden kijken, er wat witte wolken zijn, en de zon regelmatig uitbundig schijnt. En wat ook bijzonder is, er staat totaal geen wind. We hebben geen haast, en besluiten een stukje naar beneden te varen en bekijken de donkere wolken, regen en onweer van een afstandje. Als op een gegeven moment de wolken ook onze kant op komen, zetten we toch maar koers richting Supetar. We krijgen een kwartier lang een staartje van de regen mee en varen dan in de zon verder. Het is werkelijk een wonderlijk klimaat hier. In Supetar zijn we de enige passanten van de dag! Niet dat er verder niets te doen is, het is een behoorlijk toeristisch stadje waar de veerboten tussen Split en Brac af en aan varen, maar er komen geen zeilende toeristen. Die gaan allemaal voor Split en/of Trogir. Wat ons betreft is dit een prima tussenstop, en wij vinden de haven en de oude gebouwen eromheen alleraardigst. Het laatste ankerbiertje met Lisa in onze kuip in de zon smaakt ons allemaal prima.
De volgende ochtend zetten we Lisa op de veerboot die een kade verder is afgemeerd. Een puik stukje logistiek. We gaan haar missen, gelukkig komt ze samen met haar zus in de zomer ons nog eens bezoeken, maar dan zitten we al in Griekenland. Nu gaan wij op weg naar onze volgende baai op Brac.
