Ga naar de inhoud

19 – We verlaten het zeilgebied ten zuiden van Athene

26 augustus  t/m 1 september, geschreven door René

route bij verhaal 19
Route bij verhaal 19

We verlaten het zeilgebied ten zuiden van Athene

Na het vertrek van Bea en Hijme op donderdagochtend  nemen wij de boot weer helemaal in eigen bezit. Dat bestaat ook uit de vuile was naar de laundry brengen en het herinrichten van de voorhut voor alle rondslingerende rotzooi. Het gaat trouwens prima met vier mensen aan boord, zowel binnen als buiten.

Poros was al eerder een belangrijke en comfortabele rustplek voor ons geweest en ook de komende drie dagen zullen we hier blijven. En dat vooral weer vanwege het gebied met stevige tot harde wind wat in op vrijdag en zaterdag gaat overtrekken. Je moet dan denken aan windkracht 6 met uitschieters tot 7. Op zich niet onoverkomelijk maar tegelijkertijd hebben we voldoende tijd om dit letterlijk over te laten waaien. En Poros leent zich er erg goed voor. We liggen weer vlak bij de supermarkt en het café waar we de wifi aftappen  en op loopafstand van ons favoriete strand (grind) met heerlijke ligbedjes en dito drankjes.

Poros-van-Boven
Poros van bovenaf

Zaterdagavond besluiten we dat zondagochtend dan toch het vertrek richting Perdika zal plaatsvinden. Alhoewel de harde wind dan nog niet helemaal getemperd is en de zee ook behoorlijk onrustig zal zijn, denken we dat de 15 mijl naar Perdika te doen moet zijn. Perdika is eigenlijk een eerste stap om langzaam het zeilgebied onder Athene achter ons te laten en uiteindelijk weer via het Kanaal van Korinthe richting de Ionische Zee te zeilen.  Eigenlijk voelt het een beetje als “de weg terug”. En dat voelt ook wel weer ok.

Perdika kennen we, het is een piepklein haventje met daaromheen heel veel restaurantjes en een goede sfeer. In 2003 en 2011 zijn we er ook al geweest dus bekend terrein. Voor de komende 8 weken is de planning eigenlijk heel erg flexibel. Op dit moment hebben we geen opstappers op de lijst meer staan, wellicht komt daar nog verandering in. De enige datum die we moeten halen is 20 oktober in Preveza want dan wordt het schip de wal op getakeld. Maar we kunnen nu bij iedere tussenstop zo maar beslissen om er langer te blijven zonder dat het geplande einddoel onder druk komt te staan. Bij Perdika hadden we vooraf ook wel het gevoel om er langer te blijven. Maar als we er een tijdje liggen voelt één nachtje ook wel weer genoeg. We liggen er trouwens prima. Vooral omdat we ’s ochtends redelijk op tijd uit Poros vertrokken en eigenlijk rechtstreeks richting Perdika zijn gevaren. De zee was inderdaad nog fliink ruig maar het was te doen. Daarbij vooral dankzij de motor want alle wind kwam weer eens recht van voren.

In Perdika werden we opgewacht door een oude versleten Griek op de kade die ons wilde helpen bij het aanleggen. Na de hoofdkade te hebben afgekeurd vanwege alle rotsblokken die onder water voor de kade liggen, soms nauwelijks te zien, kozen we voor een vrije plek aan een drijvende steiger. De oude Griek slofte ook die kant op en was op tijd om onze lijnen aan te pakken. Op zich een vriendelijk gebaar, ware het niet dat hij er 5 euro voor vroeg toen het karwei gefikst was. Dat hadden we vooraf beter moeten uitonderhandelen. Maar vooruit dan maar, we moeten de Grieken een beetje helpen toch? Het plekje aan de drijvende steiger betekende wel dat we het anker moesten laten vallen in een gebied vol met betonblokken, oude kettingen, ankers en oude mooringlijnen. Maar afwachten of ons anker morgen allemaal weer fatsoenlijk op te halen is. Dat is trouwens allemaal goed te zien want het water in deze haven is weer eens kristalhelder. Je ziet de bodem, 5 meter diep, alsof het de bodem van een zwembad is. Naast ons kwam even later een flinke catamaran liggen met een Duitse familie en een Griekse schipper. Toen de sympathieke schipper even later met een duikbrilletje z’n eigen anker ging inspecteren keek hij ook even naar het onze. Volgens hem zag het er goed uit. We hadden een oude mooringlijn op 20 cm. gemist en het anker lag dus vrij en goed ingegraven op en in de bodem. Later op de dag kwamen er nog veel meer schepen bij, allemaal op zoek naar een plekje, en daarbij werd het begrip “plekje” soms wel erg vrij geïnterpreteerd, zo lagen er aan het begin van de avond op de kop van onze steiger 3 boten afgemeerd, knus zullen we maar zeggen. Na een prima relaxmiddagje Perdika en een heerlijke Griekse maaltijd op een terras met uitzicht over de haven besloten we dat we de volgende dag weer een tochtje zouden maken.

Haven-Perdika
Haventje Perdika

Dat tochtje ging richting Epidavros, ook weer een kleine 15 nautical mijl. Het anker kwam inderdaad gemakkelijk omhoog in Perdika en met een klein briesje wapperden we richting de bestemming. In eerste instantie lukte het nog om een kleine 3 knopen aan snelheid te halen (wandeltempo) maar later werd dat vanwege het ontbreken van wind nog minder. Dus zeilen ingerold en de motor aan, Epidavros here we come!

Ook in Epidavros waren we tijdens eerdere zeilvakanties geweest. Met name die keer in 2011 is ons goed bijgebleven vanwege een hectische nacht in de baai. Aan de kade was er toen geen plek meer, we waren er vrij laat, dus werd er maar geankerd in de grote baai. Dat ging prima totdat we aan het einde van de avond met de bijboot terugkwamen van een restaurant en bij een laatste drankje aan boord de wind (lees storm) plotseling opstak. We hebben toen een slapeloze nacht beleefd waarbij het spannend was of het anker wel zou houden. Bij een behoorlijk aantal schepen lukte dat niet met als resultaat een behoorlijke chaos om ons heen en paniek op verschillende boten. Dit keer was er wel genoeg ruimte aan de kade en bovendien wist het weerbericht ons te melden dat er geen storm te verwachten was.

In Epidavros was duidelijk te merken dat het echte hoofdseizoen voorbij was. De kade kwam niet helemaal vol en de terrassen waren matig gevuld. Jammer voor de Grieken maar voor ons wel ok. Epidavros kent wat historische plekken waaronder een amfitheater wat gerestaureerd werd. Thea is dan altijd de meest geïnteresseerde in dat soort zaken en kwam enthousiast terug van een wandeling waarbij ze behalve het amfitheater ook verschillende sinaasappelboomgaarden en The church of Little Maria bovenop een heuvel had ontdekt. De middag brachten we door aan een prima strandje want “life is a beach” tenslotte. De prachtige baai kende verschillende plekken om te zwemmen en daarbij viel ons oog ook op een nog mooier en intiemer strandje iets verderop. Maar dat besloten we te bewaren voor morgen want ondertussen was de beslissing genomen om twee dagen in Epidavros te blijven.

Het is heerlijk om een extra dag te hebben in een plaatsje, de ochtend komt dan altijd lekker langzaam op gang en dan heb je nog een hele extra middag. Zoals eerder besloten zouden we de tweede middag doorbrengen aan het kleinere en nog mooiere, qua ligging en uitzicht, strandje om de hoek van de baai. Via een prachtig aangelegd pad met natuursteen konden we er in twintig minuten naartoe wandelen. We hebben daar een heerlijke middag gehad en als je dan wat ronddobbert in het water van zo’n prachtige baai dan realiseer je je pas echt  hoe bijzonder zo’n reis is.

Baaitje-Epidavros
Prima strandje Epidavros

De tweede avond van Epidavros moest er weer gewandeld worden waarbij ik natuurlijk ook langs het historische amfitheater werd geleid. Je ziet dat de Grieken hun best doen om dit soort unieke bouwsels weer in oude glorie te brengen maar tegelijkertijd zie je ook dat het werk al een tijdje stil ligt, zal wel iets met geld te maken hebben. Minstens zo indrukwekkend waren de vele verwaarloosde boomgaarden waar de sinaasappels op de grond of aan de takken aan het wegrotten waren. Onbegrijpelijk dat ze zoiets laten gebeuren maar waarschijnlijk is er ook wel weer een reden voor. Wij hebben soms nog wel eens wat moeite om dit land te begrijpen. Zo mooi maar soms zo arm en tegelijkertijd zoveel mogelijkheden die niet benut worden. Met onze Nederlandse ondernemingsgeest is dat soms niet te bevatten.

Amfitheater-Epidavros
Amfitheater Epidavros

Na twee dagen Epidavros wordt het tijd voor weer een volgende stap en dat is dan tegelijkertijd ook de laatste havenplaats in het gebied onder Athene, de Saronische Zee. De geplande bestemming is het plaatsje Korfos wat ook weer gelegen is in de hoek van een mooie baai. Er is geen echte haven maar aan de kade van de baai zitten wat restaurantjes (taverna’s) die direct aan het terras een gratis ligplaats bieden met wat eenvoudige voorzieningen, water, elektriciteit, een buitendouche en wifi, kortom alles wat je nodig hebt. Daarnaast wordt er van je verwacht dat je er een maaltijd gebruikt. Voor ons geen onoverkomelijke deal.

Tijdens het tochtje van Epidavros naar Korfos, ongeveer 10 nautische mijl, beginnen we optimistisch met het hijsen van de zeilen. Dat gaat een paar minuten prima en dan zakt de wind weer weg. Inderdaad, de wind is vaak te hard, regelmatig niet hard genoeg en soms ook prima. Nu wordt het weer motoren. Vlak voordat we de baai van Korfos bereiken zijn we aan de kust wat viskwekerijen. Een ander Nederlands zeilschip vaart wat wonderlijkrond in de buurt van zo’n visfarm. Net als ik m’n verbazing daarover uitspreek zien we waarom ze dat doen. Er zit een hele groep dolfijnen die voor en achter hun schip zwemmen. Wij zijn er vlakbij en willen dit ook wel eens goed bekijken. Een tiental dolfijnen zwemt tussen hun boot en de onze, het lijkt of ze een spelletje met ons spelen. Ze gaan van rechts naar links van onze boot en zwemmen er ook onderdoor. Nog niet eerder hadden we ze zo dichtbij en duidelijk kunnen zien in zo’n groot aantal. En dat terwijl ik eerder die ochtend nog m’n ongenoegen had uitgesproken (netjes uitgedrukt) over het geringe aantal dolfijnen dat we in dit gebied gezien hadden. Nou dat werd in één klap goed gemaakt. Het is gelukt om een deel van deze dolfijnenshow ook te filmen, wellicht lukt het nog om ook die beelden op de site te plaatsen.

Hier de link naar het Dolfijnenfilmpje

Aan de kade voor het restaurant in de baai van Korfos liggen we prima. Het is nog redelijk vroeg in de middag en we wandelen weer naar een heerlijke plek met ligbedjes en bediening waar we flink uitrusten van alle hectiek van die dag J. Korfos is maar een heel klein plaatsje en heeft verder ook geen bijzondere bezienswaardigheden dus met een boek (e-reader) en een luie plek komen we de middag prima door. Later op de avond lopen we vanaf het schip, via de loopplank, maar liefst twee meter naar onze gedekte tafel. Eten met uitzicht op je eigen schip, hoe leuk is dat. De maaltijd is zeer gemiddeld maar de locatie en de kneuterigheid maakt veel goed. Korfos is zo voor ons een prima tussenstop.

Resaurant-Korfos
Restaurant vanaf de boot

Korfos is prima voor één nacht en tegelijkertijd is dat dus ook onze laatste nacht in dit zeilgebied. Van Korfos varen we weer richting het Kanaal van Korinthe om vervolgens via de Golf van Korinthe en de Golf van Patras weer in ons laatste zeilgebied te eindigen, de Ionische Zee. Van Korfos is het ongeveer 15 mijl naar de ingang van het Kanaal. De tocht verloopt soepel behalve dan dat de wind weer een spelletje met ons speelt. Bij iedere hoek in de baai denken we een acceptabele zeilhoek te krijgen maar het lijkt alsof de wind mee afbuigt om de hoeken van de verschillende landtongen. Het komt er dus op neer dat we weer veel moeten motoren en af en toe een zetje wind meekrijgen. Dit is duidelijk niet de beste windweek. Gelukkig doet de motor het prima en in tegenstelling tot vorig jaar hebben we ook geen brandstofproblemen vanwege bacteriën in de biodiesel. Het Yanmar motortje loopt als een zonnetje, al ruim 4 maanden lang.

Het Kanaal van Korinthe hebben we al eerder beschreven in een verhaal van begin augustus. Toen zijn we er van West naar Oost doorheen gevaren en nu gaan we dat andersom doen. Dat betekent dus ook dat er weer betaald moet worden. En als we aankomen is het bij de kade waar we voor deze betaling moeten aanleggen rommelig druk. Er liggen al wat boten en er cirkelen wat andere zeilboten rondjes voor de ingang. Dat wordt dus even wachten. En nadat een sleper er een oud vrachtschip in onze richting doorheen trekt en dus het kanaal vrijmaakt voor de groep schepen van onze kant ontstaat er ook ruimte voor ons aan de kade. We missen daarmee wel deze beurt want het kanaal is éénrichtingverkeer vanwege de geringe breedte. Schepen mogen en kunnen elkaar niet passeren en bij toerbeurt, afhankelijk van het aanbod, wordt er om de beurt een groep schepen van de ene kant of van de andere kant doorgelaten. Nadat ik weer heb afgerekend (134 euries) om deze 5 km kanaal te mogen doorvaren moeten we een uurtje wachten totdat wij weer aan de beurt zijn. Vorige keer was het heel vroeg (8 uur) en heel rustig, nu staat er een gierende wind tegen in het kanaal. Voor ons vaart een superjacht en een motorjacht, ondanks de motor op bijna full speed kan ik ze net niet bijhouden. Daarnaast heb ik bij deze snelheid en tegenwind m’n handen vol om het schip een rechte lijn te laten varen. Kortom, het is weer een hele belevenis.

Kanaal-van-Korinthe
Kanaal van Korinthe, wanden zijn 80 m. hoog

Na ongeveer een half uur hebben we het andere eind van het kanaal bereikt en ligt de Golf van Korinthe voor ons. We hebben twee opties om een plek voor de nacht te zoeken, de stad Korinthe zelf, vlak bij de uitgang van het kanaal of het plaatsje Kiato een kleine 15 mijl verderop. Beiden hebben het nadeel dat we er vorige keer aan een niet al te comfortabele industriële kade moesten liggen. Beide plaatsjes hebben ook een aparte haven voor kleinere boten, maar die lagen toen helemaal vol. We besluiten om de marina in Korinthe eerst te onderzoeken op een eventuele  beschikbare plek. Bij het aanvaren zien we al veel minder mastjes en dat geeft hoop op een aanlegplaats. Die blijkt er ook te zijn. Een prima rustig plekje vlak bij allerlei authentieke vissersbootjes die af en toe de zee op gaan. We zijn blij met deze ligplaats en samen met nog een vijftal andere toeristenboten brengen we hier de nacht door. Direct achter ons ligt een piepklein bootje waar 3 Franse jongens en 1 Frans meisje bij horen. Ze blijken op een bootje van nog geen 8 meter al een hele reis achter de rug te hebben en bovendien zijn de plannen voor de komende maanden nog veel groter. Daar waar wij er voor kiezen om niet onder de Peloponnesos door te varen vanwege het eventuele ruige weer daar doen zij dat wel en daarna willen ze het scheepje nog voor eind oktober weer terug naar Frankrijk varen. Jeugdige overmoed in combinatie met te weinig voorkennis en waarschijnlijk hele goede levensverzekeringen denk ik dan maar. Tegelijkertijd heb ik er ook wel weer respect voor. Maar het zal geen comfortabele reis voor ze worden, waarschijnlijk.

Wij hebben inderdaad lekker geslapen in Korinthe. Geen klotsende golven aan een ruige kade in combinatie met foute Griekse muziek tot een uur of twee in de nacht zoals de vorige keer. Rond een uur of tien gooien we de trossen weer los en beginnen aan weer een nieuw traject. Vanuit Korinthe ligt de hele Golf van Korinthe en Golf van Patras nog voor ons. Waarschijnlijk een route die een ruime week zal gaan duren.