Week1

Zaterdag na het etentje met de familie en het afscheid met zus Gea en haar Jeroen mee naar Utrecht. Voor mij kwamen in Utrecht de eerste kriebels, al die tijd leef je er wel naartoe, maar is het toch vooral ‘toekomst’. Nu gaat het dus echt gebeuren. Een jaar lang geen direct contact met familie, vriendinnen en vrienden. Een jaar lang vakantie, rondtrekken door een ongelofelijk mooi land (volgens onze meeste voorgangers). Ontheemd, zoals een aantal mensen tegen mij hebben gezegd. En dus benieuwd, benieuwd hoe het gaat voelen voor ons allemaal. Hoe zullen de kinderen ermee omgaan. Wij vinden dat ze goed reisbaar zijn, maar toch, een jaar lang reizen. We gaan het meemaken.

Het vertrek gaat goed. Gea en Jeroen hebben hun halve nachtrust er voor over om ons bepakt en bezakt weg te brengen. Het is werkelijk bepakt en bezakt, want we hebben ca. 8 kilo overgewicht, en de rugzakken van René en mij zijn nauwelijks te tillen. Echte Hollanders zullen we maar zeggen :-). Op Schiphol maken we nog een noviteit mee, we worden omgeroepen. We wilden nog even de Euro’s omwisselen voor Australische dollars, en kwamen om 9.39 bij de gate. Die zou om 9.40 dichtgaan en het vliegtuig zou om 9.55 opstijgen. We kregen behoorlijk op ons donder, maar ik (en de kinderen) vonden het nogal overdreven.

Ook de overstap in Londen ging prima en Singapore ziet er vanuit de lucht prima uit, verder hebben we daar niets gezien. We landden om 8.10 des ochtends (lokale tijd) en vertrokken een uur later alweer. Prima geregeld, we hebben nergens met onze kinderen rond hoeven hangen. Nu toch het woord kinderen gevallen is, die hebben zich voorbeeldig gedragen. Ze vonden het zelfs leuk af en toe. Lekker veel gepeeld me de computerspelletjes die in de rugleuning van de stoel voor ons zaten, en lekker veel geslapen. Ook waren ze zeer verguld met de speeltjes, tandenborstels etc. die door Qantas werden verstrekt. Daar hadden papa en mama zeker extra voor betaald, werd verondersteld.

Enig minpuntje was de aankomst op Perth. Australiërs zijn uitermate vriendelijke mensen (zoals ook verderop vermeld) maar op de luchthaven is het een ander verhaal. Alhoewel, de mensen helpen je ook met een lach, maar wat een poespas. Honden die langs komen snuffelen of je ook fruit en andere etenswaren mee hebt (nee, volgens mij zoeken ze geen drugs). Er werden mensen ‘aangehouden’ door een hond die verklaarden iets (kon niet horen wat) 2 dagen daarvoor in de tas te hebben gehad. Was geen punt, maar ze moesten wel even langs ‘de rode route’. Wij ook, want wij hadden meer dan $ 10.000 bij ons. Dit kwamen wij dus te weten nadat wij meer dan driekwartier in de rij hadden gestaan voor de paspoortcontrole. Wij daar die ‘rode’ rij in, de rij was minder lang maar het beeld voor ons was niet al te best. De mensen uit de rij die aan de beurt waren moesten hun spullen op een balie leggen, en van de mensen die ‘onder behandeling’ waren zagen wij dat ze alles uit moesten pakken. Ik schoot vreselijk in de lach en kon bijna niet meer ophouden te lachen. Ik kreeg de meest vreselijke visioenen dat we de rest van de dag al onze 9 koffers en tassen tot op de bodem uit moesten pakken. Een meisje/vrouw voor ons in de rij begon te huilen en kreeg een speciale behandeling. Haar koffer mocht door een scanner. Ik spoorde de meiden aan te gaan huilen, maar nee hoor, niets dan gelach van hun kant was mijn deel.

Gelukkig viel het allemaal mee. Toen wij aan de beurt waren (na weer drie kwartier wachten) heb ik mijn meest vriendelijke gezicht opgezet en uitgelegd dat we een tijdje rond wilden reizen en daarvoor een auto zouden aanschaffen. Dat leek de jongen waarschijnlijk een geweldig idee, want hij liet ons zonder verdere controle meteen door. Onze koffers gingen niet eens meer door een scanner, wat met alle andere (ook de ´groene route’) wel gebeurde (?????? Lang leve de controle). Maar toch, om 14.10 geland en bijna 2 uur later pas buiten. Maar daar begint dan ook al het leuke gedeelte van het verhaal.

Bij de uitgang had ik nog steeds die wat neurotische lach over me. Ik had besloten me er niet meer al te druk over te maken, en was echt blij dat we dit achter de rug hadden. Direct zag ik dat Louise ons had gespot. Er stonden zeker tegen de 100 mensen op allerlei mensen te wachten, maar het oogcontact was er binnen 5 seconden. Ze was bang geweest dat er iets mis was gegaan, maar had toch besloten nog maar even te wachten. Er was meteen goed contact en Louise had zo´n beetje alles voor ons geregeld. We huren de bovenverdieping van hun woning, aan de noordkant van Perth. Wat een geweldig aardige en gastvrije mensen, Louise en Michael. Er stond wat te drinken voor ons in het appartement, ze had voor ons gekookt, we konden alles vragen, en de volgende dag mochten we haar auto lenen om naar een auto verhuurbedrijf te gaan. Kom daar eens om in Nederland.

Het appartement is super, de foto op onze website klopt, en het appartement is ruim en luxe. Het strand is op loopafstand, en ook een groot winkelcentrum is in de buurt. Dus voor mensen die ooit nog eens naar Perth willen, wij hebben een prima adres. Het heet dan weliswaar “appartement”, maar het had ook 5 sterren hotel kunnen heten. De gastheer en gastvrouw doen alles om het ons naar de zin te maken. En het is een belediging als we ze daarvoor willen betalen. De auto kan ieder moment geleend worden, maar wij besluiten toch ook om zelf een te huren. Louise heeft eten voor ons gekookt op de dag van aankomst, en ook daarvan is niets op de rekening terug te vinden, en ook na navraag van ons komt er niets op de rekening.

Ook voor de kinderen probeert ze het gezellig te maken. Ze is zeer bezorgd dat ze het koud hebben ’s nachts (hoezo, wij komen uit Nederland !!) En als wij na een halve week in een gesprekje zeggen dat de kinderen wel een beetje zat zijn van het gereis op zoek naar een auto en een caravan, worden we direct uitgenodigd mee te gaan naar het park om wat te drinken en te spelen. De dag daarna klopt ze aan en meldt dat Lisa en Mirthe met haar en Oscar (hun zoontje van 8) meekunnen naar zwemles om daar zelf ook te zwemmen. Heeft ze even met de badmeester geregeld. Kortom, al zou ik willen, er is niets te klagen. We zijn nu al uitgenodigd om in het weekend nog een afscheidsmaal te komen nuttigen. Verder mogen we het hele jaar, als we het nodig hebben voor een instantie of post o.i.d., hun adres als verblijfadres in Australië opgeven. Ik weet niet of ze wel iets aan ons verdienen…… Maar dat zal wel weer een typisch Nederlandse gedachte zijn.

Dan nog even een korte update van onze auto en caravan jacht. De jacht op een auto valt mee. We doen er wel ruim een dag over, maar dat heeft meer te maken met de ruime keuze. En het feit dat we eerst willen weten wat voor caravan we kopen, zodat de auto daar op kan worden afgestemd. De caravanjacht valt echter wat tegen. Er zijn nauwelijks tweedehands caravans te koop. En als we de grote caravans zien die we eerst op het oog hadden, vragen we ons ook af of dat wel handig is als we zoveel willen rondreizen. Bovendien zijn die (want bijna nieuw) veel te duur. Ik leg dan ook regelmatig aan caravandealers uit dat we weliswaar een jaar rond gaan reizen, maar dat we niet de loterij hebben gewonnen.

Uiteindelijk hebben we een leuke, redelijk kleine maar toch ruime, caravan gevonden. Vrijwel nieuw (5 mnd.) en naar onze (alle 4) zin. De verkoper blijkt een zoon in Nederland te hebben, die werkt voor Canon in Haarlem. De man is super enthousiast als hij hoort dat wij uit dat kikkerlandje komen. Hij is er in mei geweest en gaat volgend jaar mei weer. Wij krijgen zijn kaartje en zijn privénummer en –adres. Als we weer bij Perth in de buurt zijn (oktober gepland) moeten we zeker langskomen. Ondertussen kunnen we hem hoe dan ook over alles bellen. Als we ergens advies over willen hebben, of iets moeten weten/uitzoeken, bellen !! Tja, bijna een week in Australië en de mensen zouden bijna ruzie krijgen over wie ons het meest wil helpen. Het is voor ons allemaal nog heel bijzonder.

En dames en heren, over de eerste indruk van Perth kan ik zeggen. Geweldig !!!! Een mooi ruim opgezette stad, veel groen en nog véél meer strand. Het is een wijds uitgestrekte stad met ca. 1.3 miljoen inwoners. Ik zie ze niet. Als wij over de highway naar het zuiden van de stad rijden verbazen wij ons erover dat het niet drukker is. Voor een ieder die het kent, Zwolle is aanzienlijk drukker.

Het item autorijden is een hoofdstuk apart. Wat een waanzinnig maf gevoel om links te rijden. Stuur aan de ‘verkeerde kant’. Dus over je andere schouder naar het achterop komend verkeer kijken. Rotondes de andere kant om nemen. Pffff, dat valt de eerste dag nog niet mee. Ik probeer na de eerste rotonde meteen op de rechterbaan te gaan rijden en heb problemen om me te concentreren op het rijden en het verkeer om me heen. Nu, na 3 dagen rijden, begin ik het onder de knie te krijgen, maar moet nog steeds geconcentreerd blijven en tegen mezelf zeggen, links, links, links. Echt raar hoor, dat het verkeer van een andere kant komt dan je verwacht.

Laatste regels van deze update wil ik aan Lisa en Mirthe wijden. Zoals eerder vermeld hebben de dames zich tijdens de reis voorbeeldig gedragen. Maar dat geldt voor de hele afgelopen week. Er wordt niet of nauwelijks gemopperd. Ook als we bij een willekeurige caravan- of autodealer toch aardig wat tijd kwijt zijn, vragen ze hooguit een keertje hoelang het nog duurt. Ze spelen ongelofelijk veel samen, en de dikke nachtknuffels voor ons zijn nog net zo dik en gemeend als een paar weken geleden. Goed vooruitzicht dus, het wordt alleen nog maar leuker. Ook voor hen. Wat hebben wij toch geweldige kinderen.